Ένοιωθα τόση περηφάνεια που ήμουν εθελοντής στο ίδρυμα Άγιος Παντελεήμων στη Θεσσαλονίκη που υπήρχαν φάσεις της ζωής μου που αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα το οποίο με γέμιζε.
Ένοιωθα τόσο όμορφα όταν αντίκρυζα εκείνα τα αθώα και τόσο ειλικρινή χαμόγελα και ήταν τόση η ψυχική μου πληρότητα που πραγματικά πιστεύω ότιχρωστάω ένα μεγάλο κομμάτι από τη ηθική μου υπόσταση στους φίλους μου εκεί.
Και νοιώθω τόσες ενοχές τώρα που ο χρόνος με έχει καταπιέσει και με εμποδίζει να τους επισκεφτώ τόσο συχνά όσο παλαιότερα. Το χρόνο βέβαια τον καθορίζουμε εμείς και για αυτό αισθάνομαι να θέλω να φωνάξω δυνατά ένα μεγάλο συγνώμη με μια υπόσχεση ότι ίσως μπορέσω τελικά να φτιάξω έτσι τη ζωή μου ώστε αυτά που πραγματικά με γεμίζουν να μη μένουν ξεχασμένα στα βάθη της καθημερινότητάς μου.
Η καρδιά μου, η ψυχή μου, η σκέψη μου είναι πάντα μαζί σας. Σας χρειάζομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου