ΚΑΜΕΡΕΣ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Κάμερες θα παρακολουθούν τις διαδηλώσεις, κάμερες παρακολουθούν τη ζωή μας. Λες και ο καθένας από εμάς μια κάμερα φοβάται για να μην προβεί σε τρομοκρατικά χτυπήματα, για να μη βάλει φωτιά σε κάδους, για να μην επιτεθεί σε αστυνομικούς.

Οι κάμερες στους δρόμους θα παρακολουθούν τη ζωή μας όχι για να μας προστατεύσουν, ούτε για να μειωθεί η εγκληματικότητα, μα για να στερούνται όλο και περισσότερο οι ελευθερίες δημοκρατικής και αντικαθεστωτικής έκφρασης.

Όσοι είναι εγκληματίες κυκλοφορούν με κουκούλες. Και οι κάμερες δε διεισδύουν μέσα από αυτές. Τα πρόσωπα που μένουν με γενναιότητα και αγνότητα στο φως της ημέρας είναι αυτά που κινδυνεύουν και θα κατηγορούνται ως αυτουργοί σε πράξεις παραβατικότητας άλλων.

Οι κάμερες στους δρόμους δεν προστατεύουν αθώους πολίτες. Προστατεύουν ένοχες συνειδήσεις. Συνειδήσεις οι οποίες κατέστρεψαν την ηθική πλευρά των ανθρωπών με τη δημιουργία τέτοιων άνισων και άδικων κοινωνιών και έρχονται μετά σαν προστάτες να απλώσουν το χέρι τους και να μας φροντίσουν, μειώνοντας ακόμη περισσότερο την ελευθερία μας.

ΛΑΘΡΑΙΑ ΜΥΑΛΑ

Η λαθρομετανάστευση είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα στις ημέρες μας και θα έπρεπε όλοι όσοι μας κυβερνούνε να το λάβουν πιο προγραμματισμένα και ώριμα υπ΄όψιν. Δεν είναι πρόβλημα είναι μια μάστιγα όχι για αυτόν που δέχεται τους λαθρομετανάστες στη χώρα του μα για αυτούς που ξεριζώνονται από την πατρίδα τους, γεμάτοι όνειρα για μια διαφορετική ζωή, αισθανόμενοι ότι αξίζουν μια καλύτερη μεταχείριση και περισσότερες ευκαιρίες.

Και δεν είναι πρόβλημα γιατί αν χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο αυτόματα πολλοί ευκολόπιστοι θα ρίξουν την ευθύνη της λαθρομετανάστευσης στα θύματά και όχι στους θύτες.

Γιατί πρόβλημα θεωρεί τη λαθρομετανάστευση ο νομάρχης Θεσσαλονίκης, εκείνο το απύθμενης υποκρισίας και λαικίστικης συμπεριφοράς εκλεγμένο πολιτικό ον, ο οποίος από τη μία μεριά θεωρεί τον ευατό του προστάτη των Αλβανών και από την άλλη απευθύνεται δημόσια με μια απολίτικη και ανήθικη γλώσσα σε συνομιλητές του αλλοδαπούς και μάχεται σε όλα τα επίπεδα να μην υψώνουν σε παρελάσεις την ελληνική σημαία οι μετανάστες. Λες και η τιμή δεν είναι για τη χώρα μας που δέχεται κάποιος μετανάστης να σηκώσει το λάβαρό μας. Λες και μόνο εμείς έχουμε αυτή την θεοπροστατευόμενη πατρίδα και μόνο η δική μας σημαία έχει ιστορία και δεν πρέπει να χάσουμε αυτή την καθαρότητα. Δε φταίει βέβαια ο ίδιος για τη συμπεριφορά του, φταίνε όσοι τον ψηφίσανε και πάλι και ανταποκρίνονται στο ιδεολογικά βρώμικο και ρατσιστικό κάλεσμά του. Κρίμα σε όλους μας που τον ανεχόμαστε.

Γιατί πρόβλημα θεωρούν τη μετανάστευση οι ρατσιστές και φασίστες λιμενικοί οι οποίοι υπέβαλλαν σε βασανιστήρια φτωχούς, ταλαιπωρημένους ανθρώπους οι οποίοι πιάστηκαν απο τα δίκτυα του λιμενικού σώματος προσπαθώντας να έρθουν παράνομα στη χώρα. Όλα αυτά τα ανδρείκελα θα έπρεπε ήδη να είναι απολυμμένα χωρίς καμία αποζημείωση και χωρίς δυνατότητα να προσληφθούν από οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία. Η μη τιμωρία δεν είναι δείγμα ελευθερίας, είναι δείγμα συνενοχής. Και από τα μεγαλύτερα εγκλήματα είναι τέτοιου είδους συμπεριφορές από ανθρώπους που ίσως κουβαλάν μέσα τους ηθικά μηνύματα και πιστεύω από την εποχή της χούντας, είτε από κάποιους δικούς τους είτε επειδή αυτές οι συμπεριφορές δίνουν την αίσθηση της εξουσίας σε αμόρφωτους και απάνθρωπους ανθρώπους. Βέβαια οι δικοί τους άνθρωποι θα τους υποστηρίξουν, οι δικοί τους συνάδελφοι θα τους υποστηρίξουν, οι δικοί τους προϊστάμενοι θα τους υποστηρίξουν, θα βρεθεί μια δικαιολογία, θα κουκουλωθεί το θέμα, θα δώσει κάποια εξήγηση ο "προστάτης" των μεταναστών κ Βουλγαράκης και όλα θα ξεχαστούν σ'αυτή την δημοκρατική χώρα που ονομάζεται Ελλάδα.

Κρίμα σε όλους μας που τους ανεχόμαστε.

ΟΜΟΡΦΟΣ ΓΚΡΙΖΟΣ ΚΑΙΡΟΣ

Δεν είμαι από αυτούς που αρνητικά μελαγχολούν από τη σκοτεινή δύναμη της βροχής. Δεν είμαι από αυτούς που το γκρίζο χρώμα των ουρανών τους οδηγεί σε μία τάση ακινητικότητας. Δεν είμαι από αυτούς που το χρώμα των συννέφων επηρεάζει την αισιόδοξία τους.

Είμαι από αυτούς που ταξιδεύουν με τα γκρίζα σύννεφα, είμαι από αυτούς που πίσω από κάθε σύννεφο οραματίζονται έναν σχηματισμό, είμαι από αυτούς που θεωρούν πως η βροχή είναι η φωνή της φύσης προς τον άνθρωπο.

Και τέτοιες ημέρες μου αρέσει να περπατάω με γυμνά πόδια σε παραλίες, σε ακρογιαλιές, μοναχικές και απομονωμένες από το θόρυβο και την βιασύνη της ζωής. Με τη θάλασσα μια μεγαγχολικά όμορφη συντροφιά, τα κύματα να σκάνε δίπλα μου σαν χέρια μικρών παιδιών που θέλουν να με χαιδέψουν και τα αποτυπώματα των ποδιών μου να σχηματίζονται στην άμμο λίγο πριν το επόμενο κύμα τα καταπιεί με το ερωτικό του στόμα.

Να περπατάω ώρες ολόκληρες σε αυτό το αγαπημένο μου περιβάλλον, να αναπολώ, να σκέφτομαι, να οραματίζομαι, να κάνω κριτική για τη ζωή μου, με συμπαραστάτη και ακροατή μια τόσο ζωντανή και έτοιμη να σου λύσει κάθε ερώτημα φύση. Να ζητάω συγχώρεση απο το γκρι χρώμα, από τα αδέρφια μου τα κύματα, από τους φίλους μου τους κόκκους άμμου και από τη μάνα μου τη θάλασσα.

Με ανάσες βαθειές, ζωντανές, μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής μου, να ανασαίνω ζωή, να μου δίνεται ζωή. Το ελαφρό αεράκι, τα φύκια στο όριο των κυμάτων με την παραλία, τα πουλιά να μονολογούν το δικό τους έρωτα, μόνος και τόσο συντροφεμένος σε αυτή τη ζωή.

ΣΗΜΑΙΕΣ ΣΤΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ

Παραμονή εθνικής επετείου. Και πάντα τέτοιες ημέρες η εικόνα των κυματιζόμενων σημαιών στα μπαλκόνια είναι χαρακτηριστική της ανάγκης των πολιτών να γιορτάζουν τις εθνικές νίκες για να καλύπτουν την ανυπαρξία της σημερινής ηρωϊκότητας. Με μεγάλη τιμή απλώνουν τη φρεσκοσιδερωμένη σημαία και θεωρούν ότι έπραξαν το χρέος τους προς την πατρίδα και αυτή τη χρονιά. Αρχοντική η σημαία και οι ίδιοι να την παρατηρούν, να συγκινούνται για το έθνος και δειλά δειλά να εξετάζουν ποιος γείτονας έκανε το ατόπημα να μην κρεμάσει μία σημαία στο δικό του το μπαλκόνι. Να λοιπόν ένας ασφαλής τρόπος για να ξεχωρίζουν όσοι αγαπάνε την πατρίδα από όσους απλά ζουν σε αυτή την πατρίδα. Απλοποιημένη διαπίστωση που ούτως η άλλως ποτέ δε θα μπορούσε να έχει λογική μα ακόμη περισσότερο αν κάτσουμε αντικειμενικά και σκεφτούμε ποιοι είναι τελικά αυτοί που απλώνουν με υπερηφάνεια τη σημαία της πατρίδος μας.

Είναι αυτοί οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τη φήμη τους γίνονται πολιτικοί και λησμονούν μετά τις ρίζες τους, τα κάλπικα όπως αποδεικνύεται πιστεύω τους και τους πολίτες που τους ψήφισαν.

Είναι αυτοί οι οποίοι για να έχουν μεγαλύτερες επιδοτήσεις και φτηνά εργατικά χέρια ανοίγουν επιχειρήσεις σε γειτονικές χώρες αφήνοντας τους συνανθρώπους τους στα δίκτυα της ανεργίας.

Είναι αυτοί οι οποίοι για να πληρώνουν λιγότερα χρήματα στα πληρώματά τους υψώνουν την ελληνική σημαία μόνο στα σπίτια τους μα όχι στα εμπορικά τους πλοία.

Είναι αυτοί οι οποίοι για να μη ξοδέψουν περιττά όπως θεωρούν χρήματα μολύνουν τις περιοχές και τον υδροφόρο ορίζοντα κοντά στα εργοστάσιά τους.

Είναι αυτοί οι οποίοι έχουν μια θέση υπαλλήλου στο δημόσιο τομέα και εκμεταλλευόμενοι τη μονιμότητα αδιαφορούν για τα προβλήματα των συνανθρωπών τους.

Είναι αυτοί οι οποίοι για να κάνουν ευκολότερα τη δική τους δουλειά εμποδίζουν συνανθρώπους τους στην μετακίνηση, τη στάθμευση και την εργασία τους.

Είναι αυτοί οι οποίοι έχουν εύκολη λύση το χρηματισμό προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ίδιοι και τα παιδιά τους γρηγορότερα.

Είναι αυτοί που αδιάφορα πετάν σκουπίδια στη μέση του δρόμου, ανάβουν φωτιές στα δάση, συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι μόνο στα λίγο περιβάλλον που τους αναλογεί γύρω από το σπίτι τους.

Είναι αυτοί που στα λόγια πρώτοι γίνονται μαχητές και όταν έρθει η δύσκολη ώρα γίνονται δοσίλογοι για να γλυτώσουν τον ευατούλη τους.

Είναι αυτοί που δίνουν όρκους να υπηρετούν τους συνανθρώπους τους, θεωρούν οι ίδιοι πως κάνουν λειτούργημα μα στην ουσία εκμεταλλεύονται τον πόνο, την ανάγκη και την αγωνία των συνανθρώπων τους.

Είναι αυτοί που συμπεριφέρονται με αυταρχικό τρόπο στις γυναίκες τους, αντιδημοκρατικό τρόπο στα παιδιά τους, όσοι και όσες αγαπούν τη μοιχεία και αδιαφορούν για τα οικογενεικά ιδανικά και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.

Είμαστε όλοι εμείς που καταντήσαμε έτσι αυτή τη χώρα και θεωρούμε πως υψώνοντας μια σημαία σβήνουμε τις ευθύνες από πάνω μας.

Οι σημαίες έχουν σημασία όταν απλώνονται στις καρδιές μας μέσα. Όταν την πατρίδα την έχουμε μέσα μας και δεν την πληγώνουμε. Όταν φροντίζουμε για τους κατοίκους αυτής της χώρας, τους συνανθρώπους μας.

Οι υπόλοιποι καλά θα κάνουν να κατεβάσουν τη σημαία από τα μπαλκόνια τους, την προδίδουν. Ας αφήσουμε τη ψεύτικη υπερηφάνεια μας και ας κοιτάξουμε μέσα μας την υπερήφανη ψευτιά μας. Τότε δε θα χρειάζεται να απλώνουμε σημαία, με τις πράξεις μας θα αποδεικνύουμε την προσφορά μας.

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

Σήμερα αποφάσισα να κατέβω περίπατο στην παραλία της πόλης και 3 γεγονότα που θα περιγράψω παρακάτω πιστεύω πως δικαιωματικά θα λάβουν χώρο στο ιστολόγιό μου.
1. Η απίστευτη βρωμιά της θάλασσας. Ντροπή και όνιδος για τους κατοίκους της πόλης μας και τους αιρετούς άρχοντές της. Μια ημέρα στην οποία η Θεσσαλονίκη υποτίθεται ότι έχει την τιμητική της κανένας δεν ασχολήθηκε με αυτό το πρόβλημα της αισθητικής όλων μας. Κάθε βήμα στην παραλία γίνονταν συντροφιά με κάθε λογής σκουπίδια σε τέτοιο σημείο που απέφευγα επιμελώς να κοιτάζω προς τη θάλασσα. Και την αγαπώ τόσο πολύ, την έχω δίπλα μου και η αδιαφορία και ανικανότητα όλων μας την έχουν καταστρέψει. Κρίμα...
2. Η ταλαιπωρία οδηγών στη λεωφόρο Νίκης επειδή οι υποτιθέμενοι επίσημοι αποφάσισαν να κάνουν χώρο στάθμευσής τους το μισό δρόμο. Λες και δε μπορούσαν να έρθουν με τα πανάκριβα οχήματά, που δε θεωρώ ότι οι περισσότεροι από αυτούς αξίζουν να έχουν, και αυτά να σταθμεύσουν κάπου αλλού για να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος άδικα. Μα ποιος να βγάλει μια κραυγή συμπεριλαμβανομένου και του ευατού μου, και να αντιδράσει για αυτή την αντιδημοκρατική συμπεριφορά. Την ώρα που περνούσα δίπλα από τους ομιλητές με το αυτοκίνητό μου, άκουγα στο ραδιόφωνο τους "Μοιραίους" του Βάρναλη και η σκέψη να ανοίξω ορθάνοιχτα τα παράθυρα και το ραδιόφωνο να ακούγεται με τη μέγιστή του ισχύ ήταν πολύ δελεαστική... Μα ούτε για αυτήν την αντίδραση δεν κάνω.
3. Συνάντησα στο δρόμο μεθυσμένους, φτωχούς, μια ηλικιωμένη κυρία που τραγουδούσε μόνη της στο πλακόστρωτο και αντιλήφθηκα για ακόμη μία φορά πόσες διαφορετικές κοινωνίες υπάρχουν σε αυτή την πόλη, σε κάθε πόλη, κρυμμένες, φοβισμένες και αβοήθητες. Πόσες ζωές πίσω από τα φώτα της προόδου που εκτυφλώνουν όλους μας και μας εμποδίζουν να αγαπήσουμε και να βοηθήσουμε τον διπλανό μας στον οποίο η τύχη δεν ήταν τόσο γενναιόδωρη.
Τόσες σκέψεις στη διάρκεια μιας βόλτας. Πρέπει να ζεις με τους ανθρώπους για να γνωρίζεις τη ζωή.

ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

Συνεχίζοντας την παρακολούθηση των ντοκιμαντέρ του BBC για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν είναι κάθε φορά τόσο έντονα που αισθάνομαι αδικημένος σε κάθε αδικία, αισθάνομαι πληγωμένος σε κάθε μάχη, ηττημένος σε κάθε ήττα και νικητής σε κάθε νίκη. Μα πάνω από όλα αισθάνομαι να με πνίγουν τόσα ερωτηματικά για το πως επέτρεψε η ανθρωπότητα να διεξαχθεί αυτός ο πόλεμος, να χαθούν τόσες ανθρώπινες ζωές. Μιλάμε για αριθμούς νεκρών μα δεν αντιλαμβανόμαστε πάντα πως πίσω από κάθε αριθμό κρύβεται μια προσωπικότητα, ένας άνθρωπος που είχε την τύχη να έρθει σε αυτή τη ζωή, μα την ατυχία να έρθει εκείνα τα χρόνια, με αποτέλεσμα να χάσει πεθαίνοντας τη μοναδική ευκαιρία που έχει ο καθένας μας να δημιουργήσει οικογένεια, να αγαπηθεί και να αγαπήσει, να προσφέρει με τις δυνάμεις του στην εξέλιξη αυτού του κόσμου. Άνθρωποι που δεν έζησαν όσο τους αναλογούσε να ζήσουν, μαχητές και άμαχοι.

Άνθρωποι πολλοί εκ των οποίων εξακολουθούν να πιστεύουν πως ήταν δίκαιος εκείνος ο αγώνας. Εγκληματίες οι οποίοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως οι πράξεις του ήταν ορθές και νόμιμες. Εγκληματίες από κάθε πλευρά.

Μα το έγκλημα είναι έγκλημα όσες δικαιολογίες και αν υπάρχουν όσα ελαφρυντικά και αν σου αναλογούν. Η άγνοια είναι έγκλημα, η εκδίκηση είναι έγκλημα, η υποταγή είναι έγκλημα. Δεν υπάρχουν εντολές που είσαι υποχρεωμένος να εκτελέσεις, υπάρχουν άνθρωποι που αγνοούν άδικες εντολές αναγνωρίζοντας τις συνέπειες των πράξεών τους. Και τις εντολές τις κρίνει η ηθική και η παιδεία του καθενός μας. Είναι λογικό να φοβάσαι το θάνατο μα αν όλοι τον φοβούνταν λιγότερο και ενωμένοι επαναστατούσαν στις εντολές των ανωτέρων τους η κοινωνία θα ήταν πολύ διαφορετική. Δεν είναι αναρχία η άρνηση υπακοής για λόγους προσωπικής ηθικής. Δεν είναι αναρχία να αρνείσαι να εκτελέσεις παιδιά και γυναίκες, όταν στα πρόσωπά τους αντικρίζεις τους δικούς σου ανθρώπους. Αναρχία είναι να επιτρέπεις σε υπερφιλόδοξους, εγωιστές, αμοραλιστές ηγέτες να γράφουν την ιστορία του πλανήτη.

Ο πόλεμος είναι πόλεμος, είναι αγώνας επιβίωσης και τότε είναι ακόμη πιο δύσκολο να ελέγξεις τα ένστικτα και τα ηθικά διλήμματα των πάντων. Για αυτό το λόγο το ουσιαστικό δεν είναι να αναζητάς συγχώρεση, βοήθεια, ηθικές αξίες σε καιρό πολέμου μα σε περιόδους ειρήνης.

Αν το προσωπικό συμφέρον πολιτικών δεν άφηνε στην εξουσία αιμοσταγείς δικτάτορες... αν τα συμφέροντα των λαών δεν επέτρεπαν τη διακυβέρνηση των χωρών τους από υπερφίαλους εγκληματίες ψευδοοραματιστές... αν τα συμφέροντα των υπερδυνάμεων δεν τιμωρούσαν βάναυσα το γερμανικό λαό μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο... αν ο κάθε απλός οπλίτης δεν υπάκουε πιστά σε κάθε εντολή...αν βιομήχανοι δεν εκμεταλλεύονταν τις συνθήκες για να πλουτίσουν... αν απλοί πολίτες δεν παζάρευαν τη σωτηρία συνανθρώπων τους για οικονομική οφέλη... αν ο καθένας μας αντιδρούσε έγκαιρα σε παράλογες φωνές περί καθαρότητας των φυλών, σε εθνικιστικές κορώνες, σε αντιδημοκρατικές εξάρσεις, σε συνθήματα κατά της ελευθερίας...

Για αυτά πρέπει να παλεύουμε εν καιρώ ειρήνης. Αυτόν τον πόλεμο αξίζει να το διεξάγουμε.

Μην αναζητάμε ηθική όταν ο καθένας αντικρίζει το θάνατο. Τότε κυριαρχεί το ένστικτο της επιβίωσης και ως ζώα που είμαστε το διαθέτουμε ισχυρό. Λίγοι είναι τόσο δυνατοί για να βάλουν τις ηθικές τους αξίες πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον και την όρεξη τους για ζωή.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες.

Οι υπόλοιποι ας πολεμήσουν στη διάρκεια της ειρήνης, όπου καμία δειλία δε δικαιολογείται.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ

Έμαθα χτες πως οι δύο πολιτικοί άντρες που εκπροσωπούν τη Θεσσαλονίκη, ο δήμαρχος και ο νομάρχης, είχαν έντονη διαμάχη για το ποιος από τους δύο θα έχει την ευθύνη να υψώσει μια ιστορική σημαία στο λευκό πύργο.

Είναι μια κατάσταση η οποία δε με εντυπωσιάζει διότι δεν περίμενα ποτέ τίποτε καλύτερο και τίποτε ουσιαστικότερο από δύο πολιτικούς με αυτή τη νοημοσύνη, η οποία έχει αποδειχτεί σε πολλές περιπτώσεις ότι είναι εγωκεντρική, ανώριμη, επικίνδυνη και κατώτερη των προσδοκιών και της εποχής στην οποία ζούμε.

Εμένα προσωπικά η εκπροσώπευση από αυτούς τους δύο άντρες με προσβάλλει μα επειδή έχουμε δημοκρατία και επειδή είναι δικαίωμα του καθενός να εκλέγει τον όποιο απίθανο λαϊκιστή επιθυμεί, θα περιμένω την επόμενη τετραετία μήπως και οι κάτοικοι αυτής της πόλης αποκτήσουν παραπάνω κρίση και αποφασίσουν να εξαλείψουν από το προσκήνιο τέτοιες πολιτικές α-προσωπικότητες.

Διαμάχη για μια σημαία από δύο ανθρώπους οι οποίοι προς κάθε πλευρά και με κάθε αφορμή, δε χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν την αγάπη του και την πίστη τους προς την πατρίδα. Μα κανένας δεν είναι πιο αστείος από αυτόν που υπερβάλλει, ειδικά όταν αυτή η υπερβολή έχει να κάνει με τη δήλωση εκ του ασφαλούς πίστης προς την πατρίδα. Και όμως αυτοί οι ίδιοι εκμεταλλευτές του λαϊκού συναισθήματος, προσβάλλουν τη σημαία και απλά τη χρησιμοποιούν σαν αντικείμενο για την προσωπικής τους ανάδειξη. Και αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι πατριώτες. Αυτοί οι πατριδοκάπηλοι.

Μα οι ευθύνη δεν είναι δική τους. Η ευθύνη είναι όσων τους τοποθέτησαν εκεί, είναι περήφανοι για αυτούς και τους ξαναεκλέγουν. Ίσως γιατί ο απλός πολίτης ψάχνει κάποιον άνθρωπο της διπλανής του πόρτας να τον εκπροσωπεί ακόμη και αν αυτός σε μια κοινωνία με παιδεία και κρίση θα έπρεπε να είναι υπό ψυχιατρική παρακολούθηση.

ΝΕΟΠΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

"Ιατρική ομάδα του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι η ψυχολογική κατάσταση του ασθενούς με καρκίνο δεν μπορεί να επηρεάσει ευθέως τη θνησιμότητα ή την εξέλιξη της νόσου" (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 23/10/2007)

Είναι το αποτέλεσμα μιας πολύ ενδιαφέρουσας μελέτης η οποία αποδεικνύει ότι υπάρχει κάποιο όριο πέρα από το οποίο ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπερβεί, όριο στις προσδοκίες του, όριο στις δυνατότητες του για επιβίωση και όριο στη δική του συνεισφορά στην εξέλιξη της νόσου του. Με απλά λόγια η πορεία της νόσου δε καθορίζεται από τα ευχολόγια, από πνευματικά τελετουργικά και από παραπλανητικά χαμόγελα, μα μεγάλη σημασία σε αυτήν έχει το θεραπευτικό σχήμα που θα ακολουθηθεί και όχι ότι ευρέως πιστεύεται, η δύναμη αυτού που αποκαλούμε ψυχή.

Είναι σημαντικό να μπαίνουν κάποια πράγματα σε μία σειρά ώστε να μην αναμένουμε περισσότερα από αυτά που μπορούμε να επιτύχουμε αλλά και να επικεντρώνουμε τη δύναμη μας και τις επιλογές σε ότι πραγματικά και αποδεδειγμένα έχει σημασία. Έχει πλουτίσει μεγάλος αριθμός ανθρώπων οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την απελπισία των ανθρώπων με κάποια νεοπλασία και τον απλοϊκό ισχυρισμό ότι η ψυχολογική κατάσταση μπορεί να ανατρέψει την πορεία της νόσου, έγραψαν βιβλία, οργάνωσαν σεμινάρια, πληρώθηκαν για υπηρεσίες.

Η έρευνα δεν ισχυρίζεται ότι ο άρρωστος πρέπει να σταματήσει να ελπίζει αλλά ότι θα πρέπει να έχει την δυνατότητα να αισθάνεται όπως επιθυμεί και όχι υποχρεωμένος να χαμογελά επειδή ίσως έτσι η εξέλιξη σταματήσει. Η μάχη που πρέπει να δώσει δεν είναι χαμένη από χέρι αλλά πρέπει να στηριχθεί σε ότι πραγματικά μπορεί να τον βοηθήσει, τους ιατρούς, το παραιατρικό προσωπικό, τη στήριξη της οικογένειάς του. Η κρίση του θα πρέπει να κατευθυνθεί σε απτά πράγματα που μπορούν να τον βοηθήσουν και να μη δίνει όλη του την προσοχή στη δύναμη της ψυχής και της πίστης του, γιατί η δύναμη αυτή τον απομακρύνει από την ουσιαστική στόχευση, τον παραπλανά με ψεύτικες προσδοκίες και του δίνει ελπίδες που πολύ σύντομα μπορεί να αποδειχτούν φρούδες.

Και τότε ίσως να είναι αργά.

ΕΜΦΥΛΙΟΣ, ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Σαν υποστηρικτής μιας νέας κεντροαριστεράς, παρακολουθώ από την πρώτη ημέρα μετά τις εκλογές με αγωνία τα τεκτενόμενα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσο περνούνε οι ημέρες αυξάνεται η απελπισία μου βλέποντας ανθρώπους από τους οποίους έχω μεγάλες απαιτήσεις να ολισθαίνουν είτε σε τακτικές προσωπικής διατήρησης κεκτειμένων είτε να βγάζουν στην επιφάνεια οποιαδήποτε προσωπική πίκρα ή απέχθεια είχαν για τους συντρόφους τους εδώ τόσα χρόνια. Μόνο που ο δημόσιος διάλογος δεν είναι για προσωπικές απολίτικες αντιπαραθέσεις, σαν να παρακολουθούμε χαμηλού πνευματικού επιπέδου life-stylish εκπομπές, μα για την ανάδειξη πολιτικών απόψεων, θέσεων και επιχειρημάτων.

Η δυσφορία μου αυξάνεται ημέρα με την ημέρα και πιστεύω πως παρόμοια συναισθήματα έχουν όλοι οι υποστηρικτές της ευρύτερης αριστεράς. Και το όλο ζήτημα δε θίγει και απασχολεί μόνο το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, μα έχει εθνικό ενδιαφέρον διότι με αυτόν τον τρόπο αφήνεται ελέυθερη να δράσει μία ανύπαρκτη και επικίνδυνη κυβέρνηση.

Ας συνέλθουν όλοι τους, διότι σε ένα κόμμα δεν είναι απαραίτητη και ούτε επιθυμητή η απόλυτη ταύτιση απόψεων, μα είναι απαραίτητη η ενότητα, μια ενότητα που θα έχει σαν οδηγό την πρόοδο και την ανάπτυξη, μια ενότητα που θα έχει οδηγό το συμφέρον των κατοίκων αυτής της χώρας, τη μείωση των ανισοτήτων, τη δικαιοσύνη και την προσφορά ίσων ευκαιριών σε όλου για μια αξιοπρεπή ζωή.

Και ας υπάρχουν επί μέρους διαφωνίες για τον τρόπο επίτευξης αυτών των στόχων.

Ο τελικός στόχος είναι που μετράει και όχι οι πιθανές αποκλίσεις στον τρόπο επίτευξής του.

Ας συνέλθουν όλοι τους γιατί η υπομονή όλων μας εξαντλείται και το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να παλεύουν για το ποιο κομμάτι του πρώην ΠΑΣΟΚ, από τα δύο ή τρία που θα σχηματιστούν αν συνεχιστεί αυτή η κόντρα, θα είναι στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ

Δύο γεγονότα που συνέβησαν χτες με έκαναν να αναρωτηθώ για το μεγαλείο, την πολυπλοκότητα και την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης. Και αναφέρομαι στη φύση και όχι στη ψυχή όπως ίσως θα ήταν ο περισσότερο δόκιμος όρος, γιατί απλά θεωρώ πως μέσα μας δεν υπάρχει ένα σύνολο ηθικών και πνευματικών στοιχείων, αιωρούμενων τα οποία να αποτελούν τη ψυχή του ανθρώπου. Ψυχή είναι το σύνολο κάποιων ιδιοτήτων του ανθρώπου, που για πρακτικούς λόγους και για να υπάρχει κάποιο αντικείμενο καθοδήγησης και ελέγχου, ονομάστηκε έτσι. Αυτό όμως είναι θέμα μιας άλλη συζήτησης.

Χτες παραβρέθηκα σε μία βάπτιση κατά την οποία ανάδοχος ήταν μια κοπέλα την οποία κάνω θεραπεία μετά από ένα ισχυρό εγκεφαλικό που υπέστει. θαύμασα το μεγαλείο της φύσης του ανθρώπου, καταρχήν εξαιτίας της απόφασής της να είναι εκεί και να μη δειλιάσει κρύβοντας το πρόβλημά της στα όρια του συγγενικού της περιβάλλοντος. Θαύμασα το χαμόγελο, το πικρό χαμόγελο, μα τόσο ανθώπινο, το δικό της μα και όλων όσων βρέθηκαν στο χθεσινό μυστήριο. Θαύμασα το γεγονός ότι κανένας δεν έδωσε μεγάλη σημασία στη διαφορετικότητα και αν κάποιος είχε μέσα του ερωτηματικά και σκέψεις θεωρώ πως ήταν στα πλαίσια του ανθρώπινου ενδιαφέροντος. Και αν όχι ο καθένας ας κριθεί από τη συνείδησή του. Αναφέρομαι σε μία νεαρή κοπέλα συνομήλική μου η οποία έχει το θάρρος να συνεχίζει τη ζωή της και να πιστεύει στη δύναμη του ανθρώπου να ξεπερνά το αξεπέραστο βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις.

Από την άλλη δε θα μπορούσε να περάσει ασχολίαστο και απαρατήρητο το κλάμα του αρχιεπισκόπου στη χθεσινή εορταστική του ημέρα. Είναι απολύτος κατανοητός ο πόνος που περνάει, γιατί πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να αντιλαμβάνεσαι ότι χάνεται η ζωή σου και ότι αυτός ο κόσμος στον οποίο γεννήθηκες, μεγάλωσες, ανατράφηκες, μεγαλούργησες θα είναι σύντομα παρελθόν αποδεχόμενος κι εσύ τη μοίρα όλων των ανθρώπων που είναι ο θάνατος. Καλά όλα αυτά αν δεν ήταν αρχιεπίσκοπος. Που είναι τα λόγια παρηγοριάς που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι της θρησκείας εκ του ασφαλούς στις κηδείες των δικών μας ανθρώπων; Που είναι τα γαλήνια μηνύματα για τη ζωή μετά το θάνατο; Γιατί τέτοια αγωνία και τέτοια απελπισία εκ μέρους του αρχιεπισκόπου όταν τόσα χρόνια διδασκόμαστε ότι η πραγματική ζωή είναι η μετα θάνατο και ότι για εκείνη πρέπει πάνω από όλα να παλέψουμε; Η απελπισία και το κλάμα είναι απολύτος ανθρώπινα και σεβαστά χαρακτηριστικά. Το μη ανθρώπινο είναι τα ψεύτικα και ουτοπικά λόγια παρηγοριάς μπροστά στο αδιέξοδο του θανάτου.

ΠΙΣΤΕΥΩ

Πιστεύω εις τον άνθρωπο, το μορφωμένο, τον άξιο, το φιλόδοξο, τον ευγενή και το σπλαχνικό.
Τον άνθρωπο που κλαίει, χαμογελάει, οραματίζεται, απογοητεύεται.
Τον άνθρωπο που έχει εμπιστοσύνη στην κρίση, τη σκέψη και τη λογική του.
Τον άνθρωπο που δεν έχει ανάγκη από τεχνητά στηρίγματα για να ορθοποδήσει.
Τον άνθρωπο που δεν έχει ανάγκη από ψεύτικους μύθους για να αγαπήσει τη ζωή.
Τον άνθρωπο που λειτουργεί με ανθρωπισμό.
Τον άνθρωπο που κατακρίνει τον εγωισμό, την υπέρμετρη φιλοδοξία, τον αμύθητο πλούτο.
Τον άνθρωπο που ποτέ δεν καταστρέφει μα πάντα συνθέτει.
Ομολογώ την πίστη μου στον άνθρωπο.
Προσδοκώ μια καινούργια, τιμιότερη, δικαιότερη κοινωνία.
Και με τα έργα, την προσφορά και του απογόνους μας, ζωήν του μέλλοντος αιώνος.

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ

Η ζωή του καθενός κρύβει παγίδες, κινδύνους και αρρώστιες τις οποίες όλοι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε. Ο παρακάτω συμβουλές είναι απλές μα πολύτιμες οδηγίες για πάσχοντες από κινητικές διαταραχές, μια πρόγευση για αυτά που θα ακολουθήσουν στη συνέχεια...

Για να αλλάξουμε τον τρόπο της δράσης μας πρέπει να αλλάξουμε την εικόνα του εαυτού μας που κουβαλάμε μέσα μας
Η εικόνα του εαυτού μας συνίστανται στην ΚΙΝΗΣΗ, τα ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, τις ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ και τις ΣΚΕΨΕΙΣ μας
Αν ένας άνθρωπος επιθυμεί να βελτιώσει την εικόνα του εαυτού του, πρέπει πρώτα από όλα να μάθει να εκτιμάει τον εαυτό του σαν άτομο
Τα λάθη και οι παρεκκλίσεις πρέπει να χρησιμοποιούνται για την τελική διόρθωση
Η ψυχολογική μας κατάσταση, η εσωτερική μας ενέργεια και η διάθεσή μας για ζωή επηρεάζουν άμεσα την ποιότητα ζωής
Δεν αφήνουμε το σώμα να μας κινήσει όπως μπορεί, εμείς το κινούμε όπως επιθυμούμε
Για φυσιολογικότερη κινητική συμπεριφορά:
- Οι πολύπλοκες κινητικές ακολουθίες πρέπει να διαχωρίζονται σε επί μέρους τμήματα
- Απαραίτητη η συγκέντρωση στην εκτέλεση των επί μέρους τμημάτων
- Εκτέλεση μιας δραστηριότητας κάθε φορά
- Προετοιμασία για την επερχόμενη κίνηση με νοητική προσομοίωση και οπτικοποίηση
- Εξωτερική βοήθεια για καθοδήγηση
Για οποιαδήποτε δραστηριότητα προσομοιώνουμε την κίνηση αφού την έχουμε διασπάσει σε επί μέρους τμήματα. Δίνουμε εσωτερικές οδηγίες και εντολές στον εαυτό μας. Αυξάνουμε την ταχύτητα της δραστηριότητας. Συγκεντρωνόμαστε σε αυτό που πρέπει να κάνουμε. Εκτελούμε την κίνηση.
Η μεγαλύτερη προσπάθεια δεν επιφέρει καλύτερη δράση όταν κάτι δεν επιτυγχάνεται χαλαρώνουμε, συγκεντρωνόμαστε και προσπαθούμε πάλι
Η αναπνοή είναι κίνηση και κάθε δραστηριότητα πρέπει να ακολουθείτε από ομαλό και φυσιολογικό αναπνευστικό πρότυπο
Όταν νοιώθουμε την κίνησή μας φυσιολογική αφήνουμε το σώμα μας να δράσει και δεν συγκεντρωνόμαστε σε αυτό. Όταν νοιώθουμε την κίνησή μας φυσιολογική αφήνουμε το σώμα μας ελεύθερο, τα χέρια χαλαρωμένα και σκεφτόμαστε μόνο το πόσο όμορφα αισθανόμαστε.
Η βελτίωση δεν έχει όρια. Τα όρια τα θέτουμε εμείς.
(M. Feldenkrais)

RAPID EYE MOVEMENT

Σήμερα το μεσημέρι απόκτησα επιτέλους το καινούργιο Live CD/DVD των R.E.M. Aπό τη στιγμή που γύρισα το ακούω συνέχεια και αισθάνομαι ότι βρίσκομαι κι εγώ στο συναυλιακό χώρο στο Δουβλίνο.

Θυμάμαι ήταν το 1991 όταν πρωτοάκουσα στο ραδιόφωνο το Losing my Religion και από εκείνη τη στιγμή και μετά αυτό το συγκρότημα χαρακτηρίζει τις ξένες μουσικές επιλογές μου. Θυμάμαι την ανατριχίλα που ένοιωσα κάθε που άκουγα το μαντολίνο ώρες ατελείωτες, στο ραδιόφωνο, με την κασέτα στο χέρι να παίζει το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά. Με τα ακουστικά στο αυτί ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, τα μοναχικά βράδια συντοφιά με το αγαπημένο μου τραγούδι. Και πίσω γύρισμα η κασέτα και πάλι από την αρχή "Οhh life is bigger".

Kαι μετά η αναζήτηση της ιστορίας των REM, το παρελθόν που ήμουν μικρός για να το ανακαλύψω τότε στις αρχές της δεκαετίας του '80. Και άρχισα μια αναζήτηση σε βινύλλιο όλων των παλιών δίσκων τους. Και ένα μαγαζάκι κάπου στην Παύλου Μελά πραγματοποιούσε κάθε μου επιθυμία και μήνα με το μήνα μου έγινε γνώριμο όλο τους το παρελθόν. Είχα αποκτήσει κάθε δισκογραφική τους δουλειά κάτι που συνεχίζεται μέχρι και τώρα.

Σε πόσα ταξίδια, σε πόσους έρωτες, σε πόσα όνειρα δε με έχουν συντροφεύσει.

Και σήμερα το όνειρο συνεχίζεται!

ΝΩΡΙΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕΣ...

Δε θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα το Νίκο Ξυλούρη να τραγουδάει, μα το γεγονός είναι τοι κανενός η φωνή δε με έχει σημαδέψει τόσο πολύ όσο η δική. Πόσο νωρίς που έφυγε... Εγώ μικρό παιδάκι τότε δε το θυμάμαι ούτε σα στιγμή και αναζητώ τώρα εκείνες τις τελευταίες του στιγμές, τις τελευταίες ώρες πριν η μαγική του φωνή σβήσει για πάντα από αυτον τον "ψέυτη κόσμο".

Είναι αμέτρητες οι φορές που έχω αισθανθεί ένα μείγμα σπάνιων και πολύπλοκων συναισθημάτων όταν τον ακούω να οραματίζεται με τη φωνή του ένα καλύτερο κόσμο. Ανασταίνομαι σαν άνθρωπος κάθε φορά που τον ακούω να τραγουδά την "μπαλάντα του-κυρ Μέντιου", αισθάνομαι σαν παγκόσμιος πατέρας κάθε φορά που τον ακούω να τραγουδά τους "πόνους της παναγιάς", νιώθω έτοιμος να δώσω και ζωή μου για την ελευθερία όταν τον ακούω να απαγγέλει το "και να αδερφέ μου" και ημερώνω την ανησυχία του θανάτου ακούγοντας του "μάνα σαν ερθούν οι φίλοι μου".

Όλα τραγούδια τόσο μοναδικά, και άλλα τόσα μοναδικά και εκείνα.

Και η φωνή του πάντα μέσα στα αυτιά μου να στέλνει μηνύματα από έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, λιγότερο εγωιστικό, περισσότερο σπλαχνικό και οραματιστή. Μηνύματα που αδυνατούν να φτάσουν εύκολα στο δικό μας σκληρό και εγωιστή κόσμο, να μένουν σαν αγάλματα καθάρια στης φύσης τα μπαλκόνια περιμένοντας τη φθορά του χρόνου να τα καταστρέψει αφού κανείς δεν αφουγκράζεται την αξία τους για να τα τποθετήσει σε μία περίοπτη θέση και όλη η ανθρωπότητα να τα έχει οδηγό της.

Δεν ήταν τυχερός φεύγοντας τόσο νωρίς από τη ζωή μα ίσως ήταν τυχερός που δεν είδε την κατάντια της ανθρωπότητας. Αυτός ο κόσμος που ζούμε σήμερα δεν ήταν για τα αθώα μάτια του.

ΠΕΡΙ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΩΝ

Ο προχθεσινός αγώνας ποδοσφαίρου Τουρκίας-Ελλάδας πέρα από τη γεύση της χαράς που άφησε σε όλους μας, πρόσφερε την ευκαιρία να κάνουμε μια αυτοκριτική για το ποιοι είμαστε, πόσο ορθή ή όχι είναι η γνώμη που έχουμε για τον υπόλοιπο κόσμο και πόσο προκατελλημένοι είμαστε.

Αποδείχτηκε περίτρανα ότι ανεγκέφαλοι υπάρχουν παντού σε όλες τις εθνικότητες και διαθέτουν τα ίδια στοιχεία και χαρακτηριστικά. Μα αποδείχτηκε επίσης ότι εμείς δεν είμαστε ο υπερούσιος λαός και ούτε ανώτεροι σε επίπεδο ηθικής και συμπεριφοράς σε σχέση με το μέσο όρο τους Τούρκικου λαού.

Διότι στον πρώτο αγώνα η εθνικιστική έκρηξη κάποιων έγινε η αιτία να πεταχτούν μπουκάλια και σημαίες μέσα στον αγωνιστικό χώρο, το εθνικό φρόνημα κάποιων ανάγκασε μετρημένους υπερ-Έλληνες να επιτεθούν εναντίον των παιχτών της ομάδας μας αισθανόμενοι ντροπιασμένοι για μια ήττα, λες και αυτή δεν είναι μέσα στο πρόγραμμα, ενώ το γνωστό σύνδρομο του Έλληνα-παντογνώστη έδρασε ως εφαλτήριο να επιτεθούν πολιτικοι και δημοσιογράφοι στην ομάδα και τον προπονητή της.

Όλα αυτά έγιναν σε μικρότερο βαθμό μέσα στην Κων/πόλη από αυτούς που θεωρούμε αγροίκους. Και αυτά που διαδραματίστηκαν και είναι προς στηλίτευση αποδεικνύουν απλά ότι αρρωστημένα και στενοκέφαλα μυαλά υπάρχουν παντού. Είναι θέμα παιδείας, εκπάιδευσης και συνθηκών διαβίωσης η εμφάνιση και η εξαφάνισής τους. Και αν στην Τουρκία το ποσοστό αυτών των ανεγκέφαλων είναι λίγο μεγαλύτερο δεν αρκεί για να ατιμάζουμε και να κατηγοριοποιούμε ολόκληρη την κονωνία τους μα οφείλουμε και εμείς και αυτοί να φτιάξουμε μια τέτοια κοινωνία στην οποία δε θα έχουν θέση τέτοιες αποψεις.

ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ

Γυρίζοντας πριν από ένα δίωρο σπίτι μετά από μια κουραστική ημέρα στη δουλειά αντιλήφθηκα για ακόμη μία φορά πως έχουμε καταφέρει οι σύγχρονοι άνθρωποι να έχουμε μια ζωή μέσα στη πίεση και το άγχος, κυνηγώντας αδιάκοπα το χρόνο που περνά δίπλα μας χωρίς να προλαβαίνουμε να γευτούμε λίγο από το άρωμά του. Ανυπομονώ κάθε φορά να έρθει η Κυριακή να δώσω λίγο χρόνο στον ευατό μου και σε ότι με ευχαριστεί, μα μόλις προλάβω να ανακαλύψω την πραγματική ομορφιά της ζωής ο αδυσώπητος χρόνος με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Δική μου η ευθύνη. Δική μου η ζωή. Δε φτάνει μια επανάσταση ατομική, θέλει μια συλλογική επαναδιαπαγμάτευση των ανθρώπινων ιδανικών και του τι ζητάμε σε αυτόν τον κόσμο. Μάλλον είναι αργά πλέον για μια τόσο ριζική αλλαγή στις κοινωνίες που ζούμε μα επειδή δε μας έμειναν πολλά ουσιαστικά πράγματα σε αυτή τη ζωή για τα οποία αξίζει να αγωνιζόμαστε ας κάνει ο καθένας μια μικρή επανάσταση μήπως και αντικύσει στα μάτια την ουσία της ζωής του, και η νίκη του καθενός γίνει νίκη ολόκληρης της ανθρωπότητας.

ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΝΩΝ

Και αν ερχόταν κάποιος σε αυτόν τον κόσμο με τρόπο θαυματουργό, ανεξάρτητος και αυτόνομος, μια ιδιόρρυθμη μονάδα, θα μπορούσε δικαιολογημένα να κρίνει τον κρατικό μηχανισμό σαν κάτι απρόσωπο και υπεράνω των ανθρωπίνων χαρακτηριστικών.
Μα όποιος ακολουθεί τους συνηθισμένους νόμους της φύσης δε δικαιούται να κρίνει την κρατική μηχανή, όποια μορφή και αν αυτή αποκτά, σαν κάτι μη συσχετιζόμενο με την ανθρώπινη φιλοδοξία, τον ανθρώπινο εγωισμό και τα ανθρώπινα ένστικτα. Όποιος από όλους εμάς έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον προέρχεται από ανθρώπους και δημιουργεί ανθρώπους, είναι ένα γρανάζι μέσα σε αυτή τη μηχανή του κράτους και έχει τη δική του συνεισφορά στην ομαλή λειτουργία και του παραμικρού ελάσματος.
Όποιος από εμάς κατακρίνει γενικολογώντας και αοριστολογώντας τον κρατικό μηχανισμό, δύο απλές λέξεις, που δεν έχουν υλική υπόσταση, λησμονεί άθελα ή εκούσια ότι το κράτος αποτελείται από ανθρώπους, από τους γείτονες, τους φίλους, τα οικεία μας πρόσωπα. Τα λάθη στις δημόσιες υπηρεσίες, οι παραλείψεις των κυβερνήσεων, η ανευθυνότητα του συστήματος υγείας, η αδιαφορία του συστήματος εκπαίδευσης έχει τη βάση τους στα αρνητικά γνωρίσματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και τις συνέπειες τους σε ανθρώπους που δεν έχουν το κουράγιο, τη δύναμη και την αντικειμενικότητα να κρίνουν τον πραγματικό υπεύθυνο. Τον άνθρωπο του περιβάλλοντός τους πίσω από τον γενικόλογο όρο κρατικός μηχανισμός.
Δεν υπάρχει κρατικός μηχανισμός που λειτουργεί ανεξάρτητος. Υπάρχουν άνθρωποι που τον αποτελούν και οι οποίοι σκέφτονται, μοχθούν, δρουν εγωιστικά, απαξιώνουν, διαπλέκονται, ληστεύουν, προσφέρουν. Όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά αναμεμειγμένα σε ένα μεγάλο καζάνι και η γεύση, το άρωμα, το χρώμα του αποστάγματος χαρακτηρίζει αυτό που όλοι μας αποκαλούμε κρατικό μηχανισμό.
Η άσκηση κριτικής στην αόριστη έννοια κρατικός μηχανισμός κουκουλώνει ευθύνες και παγιώνει εγωιστικές συμπεριφορές. Η άσκηση κριτικής στον άνθρωπο-μονάδα αυτού του μηχανισμού, είναι μια πράξη ευθύνης και υπεύθυνης συμμετοχής στα κοινά. Επιφέρει τιμωρία στους πραγματικούς ενόχους και λειτουργεί σαν οδηγός για μια κοινωνία όπου ο καθένας θα αντιλαμβάνεται με ωριμότητα τις υποχρεώσεις και το ρόλο του.
Η ευθύνη των ανθρώπων, η τιμωρία των ανθρώπων, το όφελος της ανθρωπότητας.

AntoniosK

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Πολλές διαφορετικές ιστορίες, πολλά διαφορετικά συναισθήματα, αγωνίες και αντιλήψεις για αυτά που αποτελούν τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Και εμείς απέναντι του, να παρατηρούμε και να κρίνουμε, είτε να προσπαθούμε να τον αλλάξουμε είτε να έχει καταφέρει από καιρό να μας αλλάξει.
Όμως πάντα θα υπάρχει ελπίδα για τον άνθρωπο που πραγματοποιεί λάθη μα μετανοιώνει για αυτά, που προσφέρει στον συνάνθρωπο του και το θεωρεί υποχρέωση, τον άνθρωπο ο οποίος μέσα από οποιαδήποτε συνθήκη διατηρεί την ικανότητα του να χαμογελά.