ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Όλοι λοιπόν στους δρόμους. Για να διεκδικήσει ο καθένας ότι περισσότερο μπορεί για το προσωπικό του συμφέρον. αυτό δηλαδή που μας έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση. Γιατί όλοι μας το μόνο που είχαμε σαν οδηγό ήταν το συμφέρον το δικό μας και της οικογένειάς μας χωρίς να αντιληφθούμε ότι τα λάθη που κάνουμε κάποια στιγμή θα τα πληρώσουμε και μάλιστα ο λογαριασμός θα είναι πολύ ακριβός.

Πιστεύαμε ότι μπορούσε αυτή η χώρα να πάει μπροστά όταν το δημόσιο δεν εργάζονταν, όταν βάζαμε τους γνωστούς μας σε θέσεις ακόμη και να δεν είχαν τις απαραίτητες ικανότητες, όταν δεν παράγαμε τίποτα και απλά καταναλώναμε τα έτοιμα.

Μα κάποτε τα χρήματα στην άκρη θα τελειώναν και έφτασε αυτή η στιγμή. Και τώρα πρέπει όλοι να αλλάξουμε συμπεριφορά γιατί είναι κοινός στόχος αυτή η χώρα να βγει από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται.

Άκουσα σήμερα για τος διαμαρτυρίες των αδιόριστων πολύτεκων εκπαιδευτικών οι οποίοι θεωρούν ότι αδικούνται επειδή δε θα έχουν πλέον το προνόμιο να γίνονται μόνιμοι αν έχουν 4 παιδιά.

Η αντίδρασή τους αυτή είναι χαρακτηριστική της προσωπικότητας όλων μας γιατί κάπως έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι από τους πολίτες αυτή της χώρας. Αυτή τους η συμπεριφορά όμως προκαλεί δύο ερωτηματικά που αναζητούν απαντήσεις.

Κατά πρώτο λόγο ο λόγος για τον οποίο κάποιος κάνει παιδιά δεν πρέπει να είναι για να μπει στο δημόσιο, υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να τους βοηθήσει το κράτος και δε θα πρέπει αυτή η προσφορά από το κράτος να περιλαμβάνει εργασιακή τακτοποίηση.

Το δεύτερο ερώτημα είναι το κατά πόσο μετράει η όχι η ικανότητα του κάθε εκπαιδευτικού για να διδάξει. Δηλαδή το ότι έχει 4 παιδιά δεν τον κανει αυτόματα ικανό να προφέρει τέτοιες σημαντικές υπηρεσίες στα παιδιά όλων μας.

Αυτές είναι λογικές που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαν μπει στο τραπέζι γιατί έτσι συνέφερε τους περισσότερους αλλά πλέον στην εποχή που ζούμε πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε και για τα αυτονόητα.

ΥΦΕΣΗ...

ΥΦΕΣΗ...Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΕΛΑΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ.ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ Η ΛΕΞΗ ΕΛΠΙΔΑ, ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΘΟΥΜΕ

ΕΓΩ ΔΕΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΒ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΟΜΩΣ ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΛΑ...ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΕ ΒΑΛΩ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ 700 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΠΩΣ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΦΕΣΗ ΟΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΕΥΡΩΣΤΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΜΠΩΜΕΝΟΙ.ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΜΕΝΟΥΝ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΑ ΣΤΑ ΣΥΡΤΑΡΙΑ Η ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΧΡΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ.

ΔΕ ΞΕΡΩ ΑΝ ΑΥΤΗ Η ΣΚΕΨΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟΙΚΗ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΕΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

ΚΑΙ ΔΕ ΒΛΕΠΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΑΙ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΔΟ. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΒΗΣΩ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΧΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ.

ΜΑ ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΣ.

MEΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ

Και αν ερχόταν κάποιος σε αυτόν τον κόσμο με τρόπο θαυματουργό, ανεξάρτητος και αυτόνομος, μια ιδιόρρυθμη μονάδα, θα μπορούσε δικαιολογημένα να κρίνει τον κρατικό μηχανισμό σαν κάτι απρόσωπο και υπεράνω των ανθρωπίνων χαρακτηριστικών.
Μα όποιος ακολουθεί τους συνηθισμένους νόμους της φύσης δε δικαιούται να κρίνει την κρατική μηχανή, όποια μορφή και αν αυτή αποκτά, σαν κάτι μη συσχετιζόμενο με την ανθρώπινη φιλοδοξία, τον ανθρώπινο εγωισμό και τα ανθρώπινα ένστικτα. Όποιος από όλους εμάς έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον προέρχεται από ανθρώπους και δημιουργεί ανθρώπους, είναι ένα γρανάζι μέσα σε αυτή τη μηχανή του κράτους και έχει τη δική του συνεισφορά στην ομαλή λειτουργία και του παραμικρού ελάσματος.
Όποιος από εμάς κατακρίνει γενικολογώντας και αοριστολογώντας τον κρατικό μηχανισμό, δύο απλές λέξεις, που δεν έχουν υλική υπόσταση, λησμονεί άθελα ή εκούσια ότι το κράτος αποτελείται από ανθρώπους, από τους γείτονες, τους φίλους, τα οικεία μας πρόσωπα. Τα λάθη στις δημόσιες υπηρεσίες, οι παραλείψεις των κυβερνήσεων, η ανευθυνότητα του συστήματος υγείας, η αδιαφορία του συστήματος εκπαίδευσης έχει τη βάση τους στα αρνητικά γνωρίσματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και τις συνέπειες τους σε ανθρώπους που δεν έχουν το κουράγιο, τη δύναμη και την αντικειμενικότητα να κρίνουν τον πραγματικό υπεύθυνο. Τον άνθρωπο του περιβάλλοντός τους πίσω από τον γενικόλογο όρο κρατικός μηχανισμός.
Δεν υπάρχει κρατικός μηχανισμός που λειτουργεί ανεξάρτητος. Υπάρχουν άνθρωποι που τον αποτελούν και οι οποίοι σκέφτονται, μοχθούν, δρουν εγωιστικά, απαξιώνουν, διαπλέκονται, ληστεύουν, προσφέρουν. Όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά αναμεμειγμένα σε ένα μεγάλο καζάνι και η γεύση, το άρωμα, το χρώμα του αποστάγματος χαρακτηρίζει αυτό που όλοι μας αποκαλούμε κρατικό μηχανισμό.
Η άσκηση κριτικής στην αόριστη έννοια κρατικός μηχανισμός κουκουλώνει ευθύνες και παγιώνει εγωιστικές συμπεριφορές. Η άσκηση κριτικής στον άνθρωπο-μονάδα αυτού του μηχανισμού, είναι μια πράξη ευθύνης και υπεύθυνης συμμετοχής στα κοινά. Επιφέρει τιμωρία στους πραγματικούς ενόχους και λειτουργεί σαν οδηγός για μια κοινωνία όπου ο καθένας θα αντιλαμβάνεται με ωριμότητα τις υποχρεώσεις και το ρόλο του.
Η ευθύνη των ανθρώπων, η τιμωρία των ανθρώπων, το όφελος της ανθρωπότητας.

ΗΘΙΚΗ ΚΑΤΑ ΣΥΝΘΗΚΗ

ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΖΕΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ...ΓΙΑΤΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΙΑΣ ΠΑΡΟΜΟΙΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΥΦΕΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΑ ΣΥΝΟΛΟ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΗΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝ, ΕΝΩ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΑΤΟΜΙΚΑ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝ.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΛΥΣΜΟΝΑΜΕ ΟΤΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ.
ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΒΕΒΑΙΑ ΟΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΑΠΛΑ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΙΣ ΨΗΛΟΤΕΡΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΛΙΜΑΚΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΤΙΜΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΥΗΜΕΡΟΥΝ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ. ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΞΑΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ Η ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ Η ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ ΕΛΕΓΑΝ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΟΙ ΗΘΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΞΙΕΣ. ΓΙΑΤΙ Η ΗΘΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΕΙΣ...ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΗΘΙΚΟΣ ΕΠΕΙΣΗ ΔΕ ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΟΘΕΙ ΟΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙΣ ΑΝΗΘΙΚΑ ΤΟΤΕ ΑΥΤΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΣ...ΚΑΙ ΑΠΕΧΕΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙΣ ΩΣ ΗΘΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΣΟΥ.
ΟΛΟΙ ΛΟΙΠΟΝ ΟΣΟΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΑΣ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΥΠΟΥΡΓΟΙ, ΜΕΓΑΛΟΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ, ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΑΝ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΨΗΛΑ ΣΤΑ ΤΟΙΧΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΒΑΖΟΥ ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΙ, ΘΑ ΠΕΡΦΤΑΜΕ ΜΕΣΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟΙ ΝΑ ΓΕΥΤΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΚΤΑΡ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΜΙΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ...ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΜΕ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΣΥΝΑΝΘΩΠΟ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΙΔΙΟΝ ΩΦΕΛΟΣ.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΠΟΥ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΒΕΒΑΙΑ ΥΠΟΘΕΤΟΥΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΜΑΣΤΑΝ ΜΕ ΗΘΙΚΟΤΗΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΟΣΟΥΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΗ ΑΣΧΗΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΩΡΑ.

ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ

ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΓΕΛΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΜΗΧΑΝΙΑ...ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΑΣ, ΤΙΣ ΕΝΟΧΕΣ ΜΑΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΒΟ ΜΑΣ...ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΝΩ ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΤΑΝΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟ, ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟ ΟΤΑΝ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΑΧΛΟΜΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ...Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΩΜΩΔΙΑ
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΝΤΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΟΧΤΕΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ, ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΡΣ ΦΟΝ ΤΡΙΕΡ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΑΒΟΛΑ ΚΑΙ ΑΜΗΧΑΝΑ ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΟΣΟ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕ ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΚΙ ΟΛΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΗ ΣΕΒΟΜΕΝΟΙ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕ ΧΡΩΣΤΟΥΣΑΜΕ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΤΑ ΧΑΖΟΣΧΟΛΙΑΚΑ ΤΟΥΣ...
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΘΕΤΙΚΑ Η ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ, ΝΑ ΓΕΛΑ ΕΠΙΜΟΝΑ ΜΕ ΣΚΗΝΕΣ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΑΣΤΕΙΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ, ΝΑ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΟΣΩΣ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΤΗΝ ΧΩΝΕΨΗ ΤΗΣ...
ΠΡΙΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΕΤΟΙΑ ΑΤΟΜΑ ΝΑ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΙΘΟΥΣΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΒΥΘΙΣΤΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΜΟΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΤΟΥΣ.

ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ

ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΧΩΡΕΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΠΡΑΞΗ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ,
ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΝΔΟΜΥΧΕΣ ΜΟΥ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ...
ΕΥΚΟΛΑ ΛΟΙΠΟΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΤΥΧΕΡΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ, ΜΑ ΤΟ ΑΣΧΗΜΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ, ΞΕΧΝΑΕΙ ΠΩΣ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΓΩΝΙΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΑ ΟΣΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΘΥΣΙΩΝ.
Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΧΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΟΝΗ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΤΕΡΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΗΣ. Η ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΜΑ ΕΠΕΙΔΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΣΟΣΤΟ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΧΩΡΕΣ ΟΤΑΝ ΕΠΙΖΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΜΙΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΗΣ.
ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΚΑΝΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΜΕΡΕΣ ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ, ΜΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΨΙΛΟΑΠΟΔΕΧΤΕΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΜΑΣ...ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΟΤΙΜΑΣ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΟΥ ΤΟΤΕ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΕΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ. ΔΙΟΤΙ ΕΣΥ ΠΡΩΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΝΑ ΑΠΕΜΠΛΑΚΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ. 

ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΨΥΧΗ

Η συννεφιά στον ουρανό αντανακλά άραγε τη ψυχική μας κατάσταση ή μήπως εμείς αφήνουμε μια σειρά σκουρόχρωμων συννέφων να αλλοιώνει το χαμόγελο στα χείλη μας;Γιατί να επηρεάζεται η διάθεσή μας από κάποιο φυσικό φαινόμενο; Ίσως γιατί τελικά είμαστε περισσότερο ευαίσθητοι και ευάλωτοι από όσο ακόμη και εμείς οι ίδιοι νομίζουμε. Και αν εμένα με ευχαριστεί αυτή η μουντάδα και η θλίψη δεν είναι μάλλον επειδή έχω βρει τρόπο να υπερνικώ την ευαισθησία μου παρά μάλλον γιατί μου αρέσει να αντικρύζω μπροστά μου την αντανάκλαση της ψυχής μου.  

ENA ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα πολύ μακρινό κόσμο που κανένας δεν ήξερε που βρισκόταν και κανένας δε μπορούσε να το βρει, ζούσε ένα αγόρι που αγάπησε πολύ ένα δέντρο...Ήταν ένα αγόρι θλιμμένο, σκεφτικό και μοναχικό και πάντοτε προτιμούσε να είναι μόνο του παρά να αναγκάζεται να χαμογελάει εκεί όπου δεν υπήρχε χαρά, να αγαπάει εκεί όπου δεν υπήρχε έρωτας…γιατί σε εκείνον τον κόσμο οι άνθρωποι ήταν αναγκασμένοι να έχουν συναισθήματα μα ποτέ να μην ήταν αληθινά…ο κόσμος εκείνος ήταν χτισμένος στη ψευτιά και την υποκρισία μα εκείνος έψαχνε να βρει το πραγματικό νόημα της ζωής…έτσι μοναχός αναλογιζόταν μια διαφορετική ζωή όπου η χαρά από μόνη της θα κινεί τα χείλή του και η ευτυχία από μόνη της θα καθοδηγεί την καρδιά του…
‘Ηταν πολύ μικρός ακόμη, πριν καταλάβει τον κόσμο στον οποίο μεγάλωσε, όταν συνάντησε εκείνο το δεντράκι, κάποια ημέρα από εκείνες όπου η μοναξιά του τον καλούσε να απομακρυνθεί από την ανθρώπινη δυστυχία του εξαναγκασμού. Βάδιζε τραγουδώντας σιγανά γιατί στο δικό του κόσμο απαγορεύονταν τα τραγούδια όπως και η πραγματική ευτυχία, όταν σε μια δροσερή πλαγιά του βουνού ανάμεσα σε φιδίσια, διαδαλώδη ποτάμια και υπέροχα, πολυποίκιλα και πολύσχημα λουλούδια αντίκρυσε μπροστά του ένα δεντράκι, έμοιαζε όμοιο μα και τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα...τριγύρω του πάντοτε πετούσαν και ερωτοτροπούσαν τα πιο καλλίφωνα πουλιά και οι ανθοί του ήταν οι πιο πολύχρωμοι και οι πιο ευωδιαστοί από όλους του άλλους ανθούς...νερό έπαιρνε κατευθείαν από το ποτάμι, δροσερό και αμόλυντο και στο φύσημα του ανέμου ένοιωθες ότι λικνίζονταν και χόρευε…
Το πλησίασε και ακούμπησε τον κορμό και τα κλαδιά του…και ένοιωσε όλο του το σώμα να γεμίζει από ένα συναίσθημα που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε ξανανιώσει…και κατάλαβε πως αυτό που ένοιωθε ήταν η ευτυχία, το απαγορευμένο αίσθημα στον κόσμο του, ο καρπός της ζωής που τόσο καλά κρύβανε από τους υπόλοιπους ανθρώπους…η καρδιά του, ο νους του, η ψυχή του ανέπνεαν με την αναπνοή των φύλλων του δέντρου…και ο ίδιος αποφασισμένος να γευτεί το άρωμα της ευτυχίας.
Από εκείνη την ημέρα κάθε πρωί που ξυπνούσε το μυαλό του έτρεχε στο δεντράκι και αναζητούσε ευκαιρία να το δει...να αγκαλιάσει τον κορμό του και να μυρίσει τα αρώματά του...να χαϊδέψει τα κλαδιά του και τα φύλλα του και αυτά με μιας να εκκρίνουν ένα υγρό που καταλάβαινε πως είναι η ψυχή του δέντρου, από ένα τέτοιο υγρό αποτελούνταν η ψυχή του αγαπημένου του δέντρου και του τη πρόσφερε απλόχερα…ένοιωθε πως και το δεντράκι αγαπούσε τον ίδιο...
Έτσι γίνονταν για πολλά χρόνια, και ποτέ το αγόρι δε βαρέθηκε το δεντράκι μα και αυτό με τη σειρά του ποτέ δε σταμάτησε να ποτίζει το αγόρι με τις στάλες της ψυχής του…κάθε φορά που έφευγε από εκεί έκρυβε την ευτυχία του βαθιά μέσα του γιατί από τη λάμψη που είχαν τα μάτια του και από το χαμόγελο που είχε το πρόσωπό του θα ήταν εύκολο για κάποιον να αντιληφθεί ότι αυτές οι εκφράσεις είναι αληθινές…και αυτό όπως προείπαμε ήταν απαγορευμένο…
Μα κάποια στιγμή στο πέρασμα των χρόνων, το δέντρο άρχισε να αλλάζει...τα λουλούδια του έγιναν διαφορετικά...πιο άγρια, πιο άχρωμα, και λιγότερο ευωδιαστά...βγήκαν αγκάθια στον κορμό του και κάθε επαφή του αγοριού με το δέντρο ήταν ένας πόνος και κάποιες στάλες αίματος πεσμένες στο χώμα…όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα το δέντρο διατηρούσε την ομορφιά του και φαινόταν σαν κάθε ημέρα που περνούσε να γίνονταν ακόμη πιο όμορφο…και το μικρό αγόρι πίστεψε πως το δεντράκι σταμάτησε να τον αγαπάει...πίστεψε πως το δεντράκι έψαχνε πλέον κάποιον πιο όμορφο από τον ίδιο, να μη ντρέπεται για εκείνον στην ανατολή του ήλιου, στην νύχτα της πανσελήνου, στο θρόισμα του ανέμου…και έτσι μην αντέχοντας αυτόν τον πόνο της άρνησης σταμάτησε να πηγαίνει στο δεντράκι του, και βρήκε να αγαπήσει ένα άλλο δέντρο το οποίο και φύτεψε στην αυλή του, μήπως και ξανανιώσει την ευτυχία που τόσο αναζητούσε...μα ποτέ δεν ένοιωσε ξανά όσα ένοιωσε με το αγαπημένο του δέντρο...ποτέ δεν ξαναγάπησε όπως εκείνο το μικρό δεντράκι...ποτέ δε έσβησε εκείνο το δέντρο από το μυαλό του...κάθε φορά που μύριζε κάτι όμορφο, κάθε φορά που συναντούσε μια ποικιλία χρωμάτων το αγαπημένο του δεντράκι έρχοταν στο μυαλό του και άφηνε από το πρόσωπό του να δραπετεύσει ένα χαμόγελο μαζί με δύο δάκρυα…
Τα χρόνια πέρασαν και το αγόρι άντρας πλέον κάποια στιγμή που περπατούσε μελαγχολικός στα προάστια του χωριού είδε ένα καινούργιο σπίτι, που ποτέ δεν το είχε δει ξανά μέχρι τότε ...και μέσα του περιφραγμένο το δέντρο του...το αγαπημένο του δέντρο...το αναγνώρισε αμέσως…από τους χτύπους της καρδιάς του, από το τρέμουλο στα δάκτυλά του…ήταν πιο όμορφο από ποτέ, μα ήταν ιδιοκτησία κάποιου άλλου..ήταν τόσο όμορφο άρα θα ήταν και ευτυχισμένο…ζήλεψε…πως θα ήθελε να το έχει στη δική του αυλή…να το ποτίζει καθημερινά με ροδόσταμο…να το ταίζει με όνειρα… δεν ήξερε πως να το πλησιάσει, απλά να το αγγίξει, απλά να γευτεί τα αρώματά του…έπρεπε να περάσει πάνω από την περίφραξη...μα ήταν ημέρα και πλέον έπρεπε να πληρώσει το τίμημά του που χώρισε από το δεντράκι του…θα μπορούσε να το βλέπει μόνο στα σκοτάδια, στα κρυφά, να το αγγίζει τις νύχτες χωρίς πανσέληνο και όταν ο αποσπερίτης καθυστερεί να ξεπροβάλει…
Περίμενε λοιπόν και ένα βράδυ σκαρφάλωσε, τρυπήθηκε, μάτωσε μα κρυφά και προσεχτικά κατάφερε να περάσει την περίφραξη και να το πλησιάσει...ήταν πραγματικά το δικό του δέντρο...πανέμορφο...το αγαπημένο του δέντρο...η αιτία που γνώρισε κάποτε το απαγορευμένο συναίσθημα της ευτυχίας…μα κοιτώντας προσεχτικά είδε στον κορμό του σημάδια...φαινόταν να είχε υποφέρει πολύ, να είχε πονέσει πολύ…έσκυψε και το αγκάλιασε και ένοιωσε ένα υγρό σα δάκρυα να κυλάει από τον κορμό του...τον είχε αναγνωρίσει...εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι το δέντρο ποτέ δεν τον ξέχασε...πάντα τον αγαπούσε και αν ήταν διαφορετικό μετά τα πρώτα χρόνια ήταν επειδή μεγάλωνε και συνηθίζεται τα δέντρα μέσα στα παραμύθια να διαφοροποιούν το χαρακτήρα τους εκείνη την περίοδο...έκατσε κάτω στο χώμα και έβαλε τα κλάματα...ήταν κλάματα ευτυχίας και θλίψης μαζί για έναν έρωτα που ζει μοναχός του…και τα δάκρυα έπεφταν μέσα στο χώμα και από εκεί στις ρίζες...τα δάκρυα της αγάπης του, της ειλικρινής του αγάπης, και μεμιάς τα σημάδια στον κορμό άρχισαν να εξαφανίζονται, σαν από μάγια, σαν να είναι η αγάπη τελικά ο μεγαλύτερος σωτήρας…σα να είναι ο έρωτας θεός...ήταν σα του έλεγε το δέντρο σε αγαπώ...
Ήταν τόσο ευτυχισμένο το αγόρι εκείνη την ημέρα...και κατάλαβε πόσο αγαπούσε το δέντρο…και ένοιωσε πόσο αγαπάει το δέντρο τον ίδιο…και από εκείνη τη στιγμή προσπάθησε να βρίσκεται όσο πιο συχνά γινόταν με το δεντράκι του...στο μυαλό του υπήρχε μόνο το δέντρο του...το αγαπημένο του δέντρο...στο μυαλό του ήταν μαζί…κοιμόταν κάτω από τη σκιά του, ονειρεύονταν ανάμεσα στις ρίζες του…μύριζε τα αρώματά του στον κήπο του σαν να ήταν εκεί…όσο πιο συχνά γινόταν περνούσε και το πότιζε ροδόσταμο πάντα στα κρυφά...αυτό τον πονούσε, το κρυφό τον πονούσε…μα έστω και έτσι ήταν μαζί…του χάιδευε τον κορμό και έκλαιγε στα κλαδιά του…και αυτό ήταν ευτυχία…’Ηταν το δεντράκι του περιφραγμένο μα ποιος μπορεί να φυλακίσει την αγάπη; Ποιος μπορεί να κρατήσει δέσμιο τον έρωτα; Ποιος μπορεί να βάλει περιορισμούς σε όσους θέλουν να συναντιούνται…ακόμα και με τα μάτια της ψυχής θα είναι μαζί…και αυτά τα μάτια βλέπουν πιο ευδιάκριτα από οτιδήποτε άλλο…στην ουσία της ζωής ήταν πάντα μαζί...στη σκέψη του είχε πάντα το δεντράκι του ...μα κι εκείνο κάθε φορά που το αγόρι του έδειχνε την αγάπη του άνθιζε με μιας και έβγαζε κάτι υπέροχα λουλούδια που όμοιά τους δεν είχε δει ποτέ ο κόσμος...
Υπήρχαν όμως και κάποιες ημέρες που το δέντρο ήταν με σημάδια έντονα στον κορμό…που δε φεύγανε…ανεξίτηλα σημάδια του πόνο που προκαλεί η κρυφή αγάπη… φαινόταν τόσο στεναχωρημένο που δεν ήταν μαζί με το αγόρι...και τότε από το αγόρι έφευγε το χαμόγελό και η καρδιά του χτυπούσε βαριά και στενάχωρα...και η μόνη λύση που είχε τότε ήταν να βγάλει και εκείνο τον πόνο του στις ρίζες του δέντρου...κάθε λοιπόν που τον δέντρο δεν άνθιζε παρά την παρουσία του αγοριού εκείνο καθόταν στις ρίζες του και έκλαιγε έτσι ώστε να είναι μαζί σε εκείνες τις ημέρες που και τα δυο πονούσαν...γιατί η αγάπη είναι να χαμογελάς μαζί…η αγάπη είναι και να πονάς μαζί…και σε εκείνον το ψεύτικο κόσμο αυτή την αλήθεια την ήξερε μόνο το δέντρο και το αγόρι…
Μα το αγόρι δεν ήθελε να ζει άλλο με αυτό τον τρόπο...δεν άντεχε τις στιγμές μακριά από το δέντρο του…δεν άντεχε άλλος να αντικρίζει πρώτος τα ανθισμένα του κλαδιά…δεν άντεχε άλλος να ποτίζει καθημερινά με νερό τις ρίζες του…και επειδή το δέντρο δε μπορούσε να γίνει άνθρωπος αποφάσισε να γίνει ο ίδιος δέντρο...έτσι ένα βράδυ έβγαλε από τις ρίζες του το αγαπημένο του δεντράκι, με προσοχή μη το αντιληφθεί κάποιος, με ιδιαίτερη προσοχή μη χτυπήσει κάπου το δεντράκι του και πονέσει, το πήγε σε εκείνο το σημείο του δάσους που το πρωτοσυνάντησε...στις πύλες του δικού του παραδείσου…και τότε με τα χέρια του άνοιξε ένα λάκκο, μάτωνε μα συνέχεια έσκαβε, έπρεπε να προλάβει το φως της ημέρας… και φύτεψε το αγαπημένο του δέντρο...και ακριβώς δίπλα, σε απόστασης μικρότερη από μια παλάμη του, άνοιξε ακόμη ένα λάκκο, έβαλε μέσα τα πόδια του και με τα ματωμένα χέρια του άρχισε να τον κλείνει με το υγρό χώμα…το αγαπημένο του δέντρο τότε άρχισε να κλαίει...και ο ίδιος άρχισε να κλαίει...και τα πόδια του μεταμορφωνόταν σε ρίζες και ο κορμός του σε κορμό...και λίγο πριν γίνουν κλαδιά και τα χέρια του τα άπλωσε και έπιασε τα κλαδιά του αγαπημένου του δέντρου...
Από τότε τα δύο δέντρα έζησαν μαζί για πάντα, στο δικό τους κόσμο, στη δική του γαλήνια γωνιά μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, πάντα ανθισμένα και πάντα με τα ομορφότερα λουλούδια… και το αγόρι έζησε μεταμορφωμένο σε δέντρο δίπλα στο αγαπημένο του δεντράκι με τα κλαδιά τους για πάντα ενωμένα, δίπλα στο υπέροχο του δεντράκι

ΕΚΛΟΓΕΣ ΛΟΙΠΟΝ

ΠΑΡΘΗΚΕ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ...ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΟΙ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ..ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΕΤΟΙΜΟΙ...ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΜΟΝΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙ ΚΑΙ Η ΠΡΑΞΗ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ.
ΕΤΟΙΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΑΥΤΗ ΧΩΡΑ, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ.
ΕΤΟΙΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΑ ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΣΑΝ ΚΥΡΙΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΜΕΙΧΘΗΚΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
ΕΤΟΙΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΕΤΟΙΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ ΜΕ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΜΟ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ.ΤΟ ΘΕΜΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΟ ΕΤΟΙΜΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, Ο ΛΑΟΣ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΒΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΞΩ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΕΣ. Ο ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΓΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Ο ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑ ΔΕΝ ΧΑΝΕΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ΜΗ ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΣ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΘΕΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ. Ο ΛΑΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΓΙΑ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΜΑ ΔΕ ΧΑΝΕΙ ΕΥΚΑΡΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΛΑΚΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟ ΕΠΙΤΑΣΕΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ. Ο ΛΑΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΓΙΑ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ ΟΤΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΔΙΝΕΤΑΙ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ. Ο ΛΑΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ. Ο ΛΑΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΓΙΑ ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ.
Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ ΝΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΥΜΕ.

ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ

Από προχτές που έμαθα ότι πέθανες είμαι πολύ θλιμμένος. Γιατί είσαι μία από τις αγαπημένες μου φωνές. Γιατί πάντα λάτρευα το χρωματισμό και το πάθος σου. Γιατί μπορώ να μείνω ώρες ολόκληρες να ακούω τη φωνή σου. Μια φωνή που φτάνει μέχρι τα βάθη της ψυχής μου και την ταρακουνάει, την αναστατώνει, την ανασταίνει. Και είσαι όλων των Ελλήνων, όλων όσων πιστεύουν στην ελευθερία και τη δικαιοσύνη.
Όσο ζούσες δεν απέκτησα όλους σου τους δίσκους. θα το κάνω τώρα. θα γυρίσω το χρόνο πίσω και θα σε ξαναζήσω σε πραγματικό χρόνο.
ΣΕ ευχαριστώ για τις υπέροχες στιγμές που μου χάρισες με τη φωνή σου. Μα είσαι ακόμη εδώ δίπλα μου, σε ακούω στο φασισμό. Αντώνη, αναφέρομαι σε εμένα μη κλαίς...τι ερμηνείες...
Το ταξίδι συνεχίζεται και θα είσαι πάντα η σειρήνα μου.

ΟΡΓΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Δε ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Παρακολουθώ κι εγώ αποσβολωμένος αυτά που γίνονται και αναρωτιέμαι. Και επιρρίπτω ευθύνες. Άλλωστε αυτό είναι το πιο εύκολο. Ευθύνες που προβάλουν από την εσωτερική μου αγανάκτηση και οργή για όλους τους υπεύθυνους όλων των συμβάντων.
Οργή για την αστυνομία, τη διεφθαρμένη και αναποτελεσματική που ποτέ δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις πραγματικές μας ανάγκες. Μια αστυνομία δημοσιουπαλληλική και ανίκανη που το μόνο που ήξερε να κάνει είναι να ασελγεί σε ηλικιωμένου, εργαζόμενους και παιδιά μα σπάνια να συλλαμβάνει τους μεγαλοαπατεώνες και να προστατεύει τον πολίτη.
Οργή για όλους αυτούς τους γελοίους κουκουλοφόρους που το να σπάνε αυτοκίνητα πολιτών, να βάζουν φωτιά σε μαγαζιά μεροκαματιάρηδων, να καταστρέφουν σπίτια απλών πολιτών το ονομάζουνε επανάσταση. Αυτοί οι θρασύδειλοι με τις χαζοκουκούλες τους που πίσω από αυτές κρύβουν ίσως και τον πλούτο των γονέων τους μα σίγουρα τη δειλία τους να αντιμετωπίσουν στα ίσα τη ζωή. Και κάνουν επανάσταση καταστρέφοντας τις περιουσίες και τους μόχθους μιας ζωής απλών και φτωχών ανθρώπων.
Οργή για την πολιτική ηγεσία που ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει για ποιο λόγο είναι εκεί τι πρεσβεύει και ποια είναι η αρμοδιότητά της.
Οργή πάνω από όλα για τους γονείς όλων αυτών των παιδιών οι οποίοι το μόνο που ήξεραν να κάνουν είναι να ασχολούνται με τον εαυτό τους, με τα λούσα τους, με τον εγωισμό τους μα ποτέ να μην έχουν καταλάβει τι ευθύνες έχει το να μεγαλώνουν ένα παιδί. Γονείς που ποτέ δεν ασχολήθηκαν μαζί τους, ποτέ δε τα αγάπησαν, γονείς που δεν άξιζαν να είναι γονείς.
Οργή για όλους μας που ποτέ δεν αναζητήσαμε να πραγματικά αίτια των φαινομένων βίας, για τους πλούσιους που ήθελαν να γίνουν πλουσιότερους, για τους πολιτικούς που δεν ασχολήθηκαν με τους φτωχούς, για την παιδεία την ανύπαρκτη, για μια κοινωνία εγωιστική όπως την καταντήσαμε αφήνοντας την επανάσταση σε γελοίους κουκουλομασκαράδες που καταστρέφουν φταίχτες και αθώους.
Άντε στο διάολο όλοι μας.

Η ΜΠΟΥΝΙΑ

Πολλοί αναρωτιούνται για ποιο λόγο εμείς οι οπαδοί του ΠΑΟΚ θεωρήσαμε μπουνιά στο κατεστημένο ότι έγινε την περασμένη Κυριακή.
Αυτή είναι μια παλιά ιστορία που έχει την αρχή της στη ψυχοσύνθεση του Έλληνα και στη μεγάλη σημασία που δίνει σε κεντρικό επίπεδο διαχείρισης των πραγμάτων μη πιστεύοντας ποτέ πως και η περιφέρεια έχει τη δικής της δυναμική.
Μια περιφέρεια είναι και η Θεσσαλονίκη η οποία αφέθηκε στη μοίρα της και εμείς μπλεγμένοι στη καθημερινή μας μιζέρια και φτώχια δε μπορέσαμε ποτέ μέχρι τώρα να δημιουργήσουμε κάτι άξιο που να παρέμεινε εδώ.
Μια γκρίνια συνεχόμενη που έχει όμως λογική και βάση, μια απογοήτευση που μας έκανε να πιστέψουμε οποιοδήποτε μας χρύσωνε το χάπι ή μας έπειθε ότι θα μας βγάλει από την πορεία που ακολουθούμε. Και εμείς ευκολόπιστοι σαν ιθαγενείς πιστεύαμε τα καθρεπτάκια και εκλέγαμε τους ψευτοάρχοντες που μας καταδυναστεύουν μέχρι τώρα και συγχωρούσαμε όσους μας πλήγωσαν γιατί πιστεύαμε την ανειλικρινή τους συγνώμη.
Μια κεντρική διοίκηση που δεν αφήνει την περιφέρεια να ανασάνει, την πνίγει, τη χρησιμοποιεί, λαμβάνει ότι έχει να της προσφέρει και μετά της πετάει ξεροκόκκαλα να γλύψει. Αυτή η συμπεριφορά συνέβαινε στα δημόσια έργα, στους οικονομικούς πόρους και στον αθλητισμό. Χρόνια αδικιών και κλέψιμο τίτλων έφεραν μια απαξίωση και μια αλήτικη πολλές φορές συμπεριφορά από μέρους μας. Η αδικία σε τρελαίνει και αν γενικά η ζωή σου έχει πάρει λανθασμένη πορεία μπορεί να οδηγηθείς σε άπρεπες συμπεριφορές.
Μα πιστεύουμε πως κάτι καινούργιο δημιουργήτε πλέον στην πόλη μας και στην ομάδα μας.
και αυτή η μπουνιά ήταν η απαρχή της αντεπίθεσης, μιας ειρηνικής αντεπίθεσης κόντρα σε αδικίες και απαξιώσεις. Μα κάθε επανάσταση, σε οποιοδήποτε τομέα έχει και τα θύματά της. Δεν είμαι υπέρ της βίας, ποτέ δε βιοπράγησα, θέλω μια ειρηνική επανάσταση, ξια πορεία προς τη δικαιοσύνη. Και αυτή η γροθιά αν και κατακριταία ήταν αντικείμενο πρόκλησης και το λάβαρο ότι τέρμα πλέον οι αδικίες πάνω στο κορμί και τη ψυχή μου. Είμαστε εδώ με σφιγμένες γροθιές και έχουμε και εμείς δικαίωμα στο όνειρο.

ΠΡΟΩΡΗ ΩΡΙΜΑΝΣΗ

Σα να μη ζούμε έτσι και αλλιώς σε εποχές πολύ πονηρές, υπάρχουν συμπεριφορές ατόμων που ενισχύουν τη διαδικασία της πρόωρης σεξουαλικής ωρίμανσης σε παιδιά μικρής ηλικίας. Με μεγάλη ευκολία βλέπω στο θεραπευτήριο γονείς να βάφουν τα νύχια των κοριτσιών τους από τη ηλικία των 4 ετών και πραγματικά προσπαθώ να φανταστώ τα κίνητρα και τις επιδιώξεις μιας τέτοιας πράξης. Γιατί θεωρώ πως αυτές οι συμπεριφορές καταγράφονται στη μνήμη των παιδιών, αλλοτριώνουν το ψυχικό τους κόσμο και επηρεάζουν την μετέπειτα τους πορεία.
Προσπαθούν να αποδείξουν τι οι γονείς με αυτές τις ανοησίες; Την ανικανότητά τους να τιθασεύσουν τα θέλω των παιδιών τους; Αυτό φαίνεται και δε χρειάζεται τόσο χαρακτηριστικές αποδείξεις. Τη διάθεσή τους να δημιουργήσουν ένα παιδί έτσι όπως θα ήθελαν αυτοί να είναι ο ευατός τους; Γιατί η προσπάθεια ανάδειξης του παιδιού πρέπει να έχει βάση την εξωτερική του ομορφιά και ωριμότητα αντί ενός ισορροπημένου εσωτερικού κόσμους και μιας ειίκρινούς παιδικής συμπεριφοράς;
Το θέμα είναι ότι αυτή η πρόωρη ωρίμανση θα έχει αντίκτυπο αργότερα στη συμπεριφορά του παιδιού, και θεωρώ αδύνατο αυτό το κορίτσι να γλυτώσει από την κατάπτωση στις εύκολες, γρήγορες, ημερήσιες σχέσεις και από μια διαρκή επιβεβαίωση της σεξουαλικότητάς του. Κάτι που πάντα φέρνει μια ανασφάλια συναισθηματική και οδηγεί στην απώλεια της εσωτερικής ισορροπίας.
Μα οι γονείς δε σκέφτονται τόσο μακρυά, τους φτάνει να ακούνε όμορφα λόγια για το πόσο περιποιημένα είναι τα κορίτσια τους και ας λένε οι τιμητές από μέσα τους "σαν μεγαλώσει αυτή η μικρή θα γίνει..."!
Δεν είμαι συντηρητικός γιατί δεν είναι συντήρηση ο σωστός τρόπος διαπεδαγώγησης των παιδιών μας, γιατί είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να περνάν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους μοιάζοντας, νοιώθοντας και συμπεριφερόμενα σαν παιδιά.

ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ Α.Ε.

Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Μα και της τσέπης επίσης. Ακίνητα, δάση με την ευλογία του θεού, με τη βοήθεια του θεού, σώσων ημάς. Άγιος ο θεός, πλουτισμός ο ισχυρός και εμείς να παρακολουθούμε απροστάτευτοι τη δήμευση της περιουσίας μας από τα ευλογημένα τέκνα του θεού. Και όταν τα παιδιά του πατέρα είναι τέτοια, είτε κι εκείνος συνενεί είτε εν τέλει είναι ανύπαρκτος.

Ας διαλέξει τι επιλέγει ο πανταχού παρών και τα πάντα αγοράζων, ακίνητα και ψυχές. Να είναι λωποδύτης ή ανύπαρκτος.

Αντί να ξεσηκωθούμε όλοι παιδιά, γέροι, άντρες, γυναίκες και να εισβάλλουμε στο άγιο όρος να γκρεμίσουμε, να διαλύσουμε τα πάντα, όλα τα ψέμματα, τις φοβίες, να εξαφανίσουμε όλους εκίνους τους δειλούς ανθρώπους που βρήκαν καταφύγιο εκεί επειδή δε μπορούσαν να ανταποκριθούν στη πραγματική ζωή, όλους εκείνους που για να ξεφύγουν από το χέρι του νόμου φυγαδεύτηκαν εκεί, να κάνουμε τη χερσόνησο δικό μας κτήμα, να χαρούμε τη φύση της καθόμαστε και παρακολουθούμε από τις οθόνες τη διαπλοκή θεού και κυβέρνησης και πριν κοιμηθούμε ανάβουμε και ένα καντήλι για τη σωτηρίας της ψυχής μας.

Όσοι θέλουν να πιστέψουν στο θεό, όσοι πιστεύουν στο θεό μπορούν να βρουν τη στέγη του παντού.

Το άγιο όρος είναι ανίερο και ανήκει σε όλους τους Έλληνες.

Άγιε Εφραίμ άντε στο διάολο.

Ξεσηκωθείτε επίτέλους εν υπνώσει Συνανθρωποί μου. Διαλύστε τους μεσίτες των ψυχών μας. Διαλύστε τον εργοδότη τους. Διαλύστε τις κυβερνήσεις που διαπλέκονται με το θεό. Γιατί εκείνος φταίει. Αν υπάρχει, αν τους τοποθέτησε εκεί, αν αυτοί αξιολογούν τη ψυχή μου, αν αυτά είναι τα παιδιά του, γιατί να τον πιστέψω πλέον. Βάλτε φωτιά παντού, σε όλα τα ζιζάνια, μαζί θα καούν και πολλά χλωρά; Όχι. όσοι αξίζουν θα παραμένουν ζωγράφοι της ψυχής μας. Μας όσους επιλέγουμε για το προσωπικό μας συμφέρον πρέπει να κλειστούν σε φυλακές, να σώσουν τις ψυχές τους σε τέτοια απομόνωση.

Ελευθερώστε το κράτος από την διαπλοκή με την εκκλησία.

Διαλύστε μια κυβέρνηση ανίκανη και υπόδουλη στους θεούς της.

Ελευθερώστε το όρος, είναι η δική μας χερσόνησος.

ΣΤΡΑΤΟΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ

Πως αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν όλα αυτά που συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα αν δεν είναι η εκδήλωση της ανικανότητας, της ασυνέπειας και της ανευθυνότητας ενός θεσμού που δε ξέρω για ποιο λόγο πολλοί Έλληνες εμπιστε'υονται ακόμη όπως παρουσιάζεται στις διάφορες έρευνες.
Ίσως επειδή πολλοί από εμάς έχουμε δικούς μας ανθρώπους μόνιμους σε κάποιο πόστο των ενόπλων δυνάμεων και οι οποίοι με εξαίρεση κάποια σώματα δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία που ζούμε.
Και το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το αρνητικό είναι ότι ακόμη και αν χρειαστούν να παράγουν κάτι έχουν τόσο επηρεαστεί από την οκνηρία της καθημερινότητας τους που τα αντανακλαστικά του θα είναι πολύ φτωχά για να κάνουν οτιδήποτε. Και αυτό το ένοιωσα πολύ έντονα όταν υπηρέτησα κι εγώ την πατρίδα και αντιλήφθηκα ότι πολλοί από εκεί μέσα μόνο στο στρατό θα μπορούσαν να βρουν διέξοδο βάση των ικανοτήτων τους.
Όλοι αυτοί όμως που έδωσαν εξετάσεις και απέτυχαν στην κοινωνία δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να βοηθήσουν ουσιαστικά την πατρίδα αν παραστεί ποτέ η ανάγκη.
Όλοι αυτοί που δεν έμαθαν να είναι υπεύθυνοι, που δεν έμαθαν να ξεχωρίζουν ότι κάθε άνρθωπος είναι διαφορετικός και χρειάζεται μια ιδιαίτερη αντιμετώπιση, όλοι αυτοί που είδαν το στρατό σα μια εύκολη λύση επαγγελματικής αποκατάστασης είναι οι ηθικοί υπεύθυνοι όλων των εγκλημάτων που συνέβησαν και είχαν σαν αποτέλσμα το θάνατο 3 παληκαριών.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Μπράβο λοιπόν στην Ελληνική δικαιοσύνη που κατάφερε ακόμη μια φορά να αποδείξει τη διαφορά της συμμετοχής από την παρακολούθηση. θα ήθελα πολύ να είχα μπροστά μου τους δικαστές που πήραν αυτή την απόφαση, να παραβρεθώ στο βιασμό τους, το ξυλοδαρμό τους, να γελώ με τον πόνο τους, να τραγουδώ στα παρακάλια τους, να αδιαφορώ για τις πληγές τους. Και όλα αυτά χωρίς ευθύνη γιατί δεν τους αγγίζω εγώ. θα ήθελα κύριοι δικαστές να παιδιά σας να ήταν στη θέση του Αυστραλού και εγώ να ήμουν ο δικαστής, να σας κοιτούσα στα μάτια και να έπαιρνα την ίδια απόφαση με εσάς. Να άφηνα ελεύθερους τα καλόπαιδα που θα είχαν σκοτώσει τα δικά σας παιδιά. Ποιος ξέρει τι συμφέροντα υπάρχουν από πίσω. Ποιος ξέρει ποιους γνωστούς έχουν αυτά τα καλόπαιδα για να συνεχίζουν ελεύθερα της ζωή τους.
Μπράβο στην τοπική κοινωνία της Μυκόνου που έτρεφε αυτούς του παλικαράδες, οι οποίοι αν είναι τέτοιας συμπεριφοράς άνθρωποι πάντα ήταν τέτοιοι, μα σίγουρα θα είχαν αποκτήσει ένα κύρος με αυτή τη δουλειά και ο καθένας έκανε τη δουλειά του. Ο μαγαζάτορας την ασφάλεια για την επιχείρησή τους, τα κοριτσάκια και οι ανικανοποίητες παντρεμένες της κοινωνίας κάποιους καλούς εραστές, οι life style γελοίες και γελοίοι ένα καλοκαιρινό πήδημα και οι ίδιοι ευρεία αποδοχή. Και αυτό γίνεται παντού μα πάντα στο τέλος κάποιοι το θυμούνται.
Ευθύνη έχουν οι δράστες, ευθύνη, έχει ο ιδιοκτήτης του κέντρου που έπρεπε να γνωρίζει τι υπάλληλο έχει, ευθύνες έχει η τοπική κοινωνία που γνώριζε τι άνθρωπος είναι ο δράστης ο οποίος πίσω από τα χαπακωμένα μπράτσα του ήταν ένας αλητήριος της κακιάς ώρας από αυτούς που παντού υπάρχουν γύρω μας μα ποτέ κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να τους αλλάξει.
Και τώρα ψεύτικο κλάμα από όλους για ένα έγκλημα που κάναν όλοι.
Και θα έπρεπε όλοι αυτοί να ήταν τώρα φυλακή. Οι δράστες, ΚΑΙ ΟΙ 4, ο ιδιοκτήτης, και όσοι από την τοπική κοινωνία ανάθρεψαν και καλλιέργησαν αυτή τη ψευτομαγκιά στους δράστες. Οι οποίοι να βρισκόταν σε καμμιά δύσκολη συνθήκη θα έκλαιγαν σα μωρά παιδιά γιατί η δύναμή τους είναι μυική μα στη ζωή κανένα πρόβλημα δε λύνεται με τα μπράτσα.
Ας κλάψουμε για το καυμένο το νερό και ας αφήσουμε τον υπουργό τουρισμού να τρέχει κατάμαυρος από τη πολύ δουλειά να υπερασπιστεί μια κοινωνία που και εκείνος καλλιεργεί.
ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.

Τ ΑΓΡΙΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ

O κόσμος γύρω μας, όλοι μας είμαστε τόσο αγχωμένοι, τόσο απογοητευμένοι, τόσο μελαγχολικοί με την κατάσταση που έχει φτάσει η προσωπική μας οικονομική κατάσταση.

Ένα ατελείωτο τρέξιμο χωρίς ανταμοιβή, χωρίς να έχεις την ικανότητα (η θέληση πια δε μετράει) να βάλεις κάποια χρήματα στην άκρη και αναρωτιέσαι πόσο ακόμη θα πρέπει να δουλεύεις, πόσες ώρες ακόμη από τις λίγες που έχουν απομείνει στη διάθεσή μας θα πρέπει να προσφέρεις στην θέληση σου να παρέχεις όσα περισσότερα μπορείς στα άτομα που αγαπάς.

Η κυβέρνηση απαθής και ανίκανη, η χειρότερη κυβέρνηση των μεταπολιτευτικών χρόνων, να μη μπορεί να ελέγξει, να ρυθμίσει , να τροποποιήσει τίποτα και εμείς να πέφτουμε θύματα συνανθρώπων μας οι οποίοι αποφασίζουν να πλουτίσουν εις βάρος όλων μας.

Αυξήσεις χωρίς μέτρο, χωρίς λογική, παντού και εμείς πάλι καλά λέμε γιατί δε θα μπορούσα να το παίξω θύμα όταν έχω χρήματα για μια αρκετά αξιοπρεπή ζωή. Όλα αυτά βεβαια με πολλές ώρες εργασίας την εβδομάδα.

Μα όσο σκέφτομαι όλους τους ηλικιωμένους με τις απίστευτες συντάξεις που πέρνουν, όλες τις οικογένειες με τον ένα μισθό να προσπάθούν να θρέψουν τους ευατούς τους και τους ανθρώπους που αγαπάν πραγματικά με πιάνει μια απελπισία και ένας διάχυτος φόβος.

Και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που όλοι αυτοί οι σύγχρονοι είλωτες θα ξεσηκωθούν και θα καταπιούν όλους μας, γιατί και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε το πρόβλημα, να λυπούμαστε μα απορροφημένοι στο δικό μας αγώνα ξεχνάμε ότι κάποιοι άλλοι δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε αγώνα να δώσουν.

Και αυτή η ημέρα φαίνεται ότι πλησιάζει.

ΛΟΓΙΑ, ΑΝΕΜΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ

Κύριε Γιώργο σε παρακολούθησα προχτές να χειροκροτείς,
στα σκαλοπάτια που όλοι μας ρίξαμε δάκρυα πόνου,
να περηφανεύεσαι για τα χέρια σου που άτιμες υπογραφές σκαρώσανε,
να περηφανεύεσαι για τα μάτια σου που σφαλιστά μπροστά μας απέμειναν.

Και σε θυμάμαι μια ζεστή βραδιά ξεχασμένης άνοιξης
κάτω από την ανθισμένη αμυγδαλιά που μαζί είχαμε φυτέψει,
να μου μιλάς για τα ανθρώπινα ιδανικά, τα ανθρώπινα δάκρυα,
τον κόσμο που στα όνειρά σου φαντάζεσαι να αλλάζει
και μου τόνιζες πως αξίζει η προσπάθεια.

Θυμάμαι τα μεσήλικα σου μάτια να με κοιτάζουν ικετευτικά,
αναζητώντας να λάβουν το μήνυμα της κατανόησής μου,
αυτά τα μάτια που κρύβουν τελικά τόση διπροσωπία,
και κάτω από τον έναστρο ουρανό είχαν μια λάμψη,
μα ήταν ψεύτικη,
δανεική από των άστρων το φέγγος.

Αναζητώ την πορεία των λόγων σου στο πέρασμα των χρόνων,
σκέφτομαι οι πράξεις και τα λόγια πόσο απέχουν,
θυμώνω με τον εαυτό μου που πρότυπο σε είχε,
λυπάμαι για τα οράματά σου που ακροβατώντας έπεσαν.

Τσακίστηκαν στα σκληρά και αμείλικτα εδάφη των συμφερόντων,
μαράθηκαν σαν τριαντάφυλλα που ορκίστηκαν να μην ξανανθίσουν,
εγκλωβίστηκαν στην προσωρινή θαλπωρή της δικής σου αγωνίας,
οράματα στιγμιαία που γίνανε μακροχρόνιες πλάνες, οράματα δηλητήριο για όσους γεύτηκαν το νέκταρ τους.

ΚΡΗΤΙΚΗ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ

Σαφώς και είμαι οργισμένος με όσα ακούγονται τον τελευταίο καιρό με το σκάνδαλο της SIEMENS. Σαφώς και ζητάω δικαιοσύνη και τιμωρία για όσους δεν άξιζαν την εμπιστοσύνη που τους έδειξα. Σαφώς και οι πάντες θα έπρεπε να είναι πιο προσεχτικοί για τους συνεργάτες που έχουν.

Αλλά όλα αυτά απέχουν πάρα πολύ από την αποκαθήλωση μιας φωτογραφίας, από τη θεατρική και ιλαροκωμική ταυτόχρονα πράξη εκμηδενισμού και απαξίωσης ενός ανθρώπου ο οποίος για 7 χρόνια είχε το τιμόνι της χώρας μας στα χέρια του. Ενός πολιτικού ο οποίος και πολλά θετικά έκανε και πολλά λάθη έκανε μα είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι δε μπορούν να αναγνωρίσουν το θετικό σαν τελικό αποτέλεσμα αυτών των χρόνων διακυβέρνησης. Και αν πολλοί λέγαν ότι έγινε μια απλή διαχείριση, η διαχείριση ποτέ δεν είναι απλή και τη ζούμε όλοι καθημερινά με αυτήν την κυβέρνηση της ανύποτης ανικανότητας και υποκρισίας.

Όταν λοιπόν εκείνα τα χέρια που κατέβασαν τη φωτογραφία πιθανά να ήταν τα ίδια χέρια που σε κάθε επίσκεψη του κ. Σημίτη στην Κρήτη χειροκροτούσαν με τόση ένταση και παλμό και στο τέλος έδειχναν επιδεικτικά τα σημάδια και τους κάλους από το χειροκρότημα σαν απόδειξη της κομματικής πίστης δεν υπάρχουν και πολλά πεις παρά μόνο την απέχθεια σου για μια κοινωνία στην οποία ο καθένας κοιτάζει το ατομικό του συμφέρον μακρυά από ιδεολογίες, αγώνες και διάθεση προσφοράς και αυτοπροσφοράς.

Αγαπητέ κύριε βουλευτή την επόμενη φορά που κατά τη διάρκεια του κατουρήματος από λάθος πιτσιλίσετε τα χέρια σας, μη θυμώσετε στο όργανο που κρατάτε, καθίστε να σκεφτείτε λίγο πόσες όμορφες στιγμές το ίδιο όργανο σας έχει χαρίσει. Μην είστε μαζί του αχάριστος.

ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Έχω αρκετό καιρό να γράψω στο ιστολόγιο μου. Το τρέξιμο της καθημερινότητας, η δική μου ανάγκη να προσφέρω παραπάνω πράγματα στο παιδί μου, με κράτησαν μακρυά από τη διαδικασία αυτή που τόσο συμπάθησα.

Τώρα έχει πλέον ζέστη. Αλλάξαμε εποχή, μα όλα τα υπόλοιπα παρέμειναν ίδια, αν όχι προς το χειρότερο. Η γειτονιά είναι ερημική, οι σκιές μονάχα κινούνται ανάλογα με την κατεύθυνση του δημιουργού τους, του ήλιου. Ησυχία, και μόνο τιτιβίσματα από πουλιά έξω στο μπαλκόνι και η ανάσα από το μωρό μου όπως μεταφέρεται σε εμένα από την ενδοεπικοινωνία.

Η ανάσα και το πληκτρολόγιο, ήχοι αταίριαστοι σε άλλες συνθήκες, μα τώρα φαίνεται το ένα να παίρνει δύναμη από το άλλο. Νανούρισμα και διάθεση. Όρεξη για έκφραση. Και τα χέρια να αναζητούν τις πιο σωστές λέξεις από τόσους συνδυασμούς λέξεων που μπορεί να παράγει η πλούσια μας γλώσσα.

Μου άρεσε η ιδέα μου να ξαναμπώ, να ξαναεκφραστώ από εδώ μέσα.

Και αν είναι λίγοι όσοι επισκέφτονται το ιστολόγιό μου, έστω και για αυτόν τον έναν που μου κάνει την τιμή να επιλέγει αυτή την τοποθεσία θα πρέπει να ξαναγεμίσω αυτές τις άδειες ηλεκτρονικές σελίδες με περιεχόμενο.

ΥΠΕΡΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ

Επειδή η χτεσινή εκπομπή του Μ. Τριανταφυλλόπουλου και η αναμετάδοσή της από τον Τ. Κουίκ με έβγαλε εκτός ευατού πρέπει κάπως και εγώ να εκφραστώ...

Για τον κάτοικο μιας χώρας είναι πραγματικά πολύ σημαντικό να θεωρεί ότι η κυβέρνησή του είναι ικανή να του παρέχει ασφάλεια, να αξιολογεί καταστάσεις και να παίρνει τις σωστές αποφάσεις με ψυχραιμία και πολιτική λογική πέρα από μικροπολιτικά συμφέροντα, συναισθηματικές εξάρσεις ή ψευτοεθνικιστικές υστερίες και αντιλήψεις.
Και αυτό ήταν κάτι το οποίο το ένοιωσα την περίοδο της κρίσης στα Ίμια όταν πάρθηκαν αποφάσεις για το όλο συμφέρον της πατρίδας μας που μας έβγαλαν από μία κρίση άνευ ουσίας και στην οποία μας έμπλεξαν ανθρωπάρια πολιτικά και δημοσιογραφικά.
Ένοιωσα ασφαλής όταν επιλέχτηκε η επιστροφή σε μια προυπάρχουσα κατάσταση και όχι ο πόλεμος κάποιων ωρών ή και ημερών και οι διαπραγματεύσεις από τις οποίες θα βγαίναμε χαμένοι πολλαπλά χάνοντας ακόμη και εδάφη μας.
Ένοιωσα ασφαλής που στο τιμόνι της χώρας μας ήταν ένας πρωθυπουργός που μπορούσε με τη λογική να κρίνει κάποια πράγματα και ευτυχής που δεν κυβερνούσαν ναύαρχοι και ψευτοπαλικαράδες δημοσιογράφοι οι οποίοι σαν άλλοι Χριστόδουλοι κλαίνε από υπερηφάνεια για την πατρίδα και τη σημαία μας χωρίς να έχουν δώσει μέχρι τώρα εμφανή δείγματα γραφής γύρω από το τι πρόσφεραν για την εξέλιξη αυτής της χώρας.
Νοιώθω ανακουφισμένος που την πατρίδα κυβερνούσαν πολιτικοί που έψαχναν τα αίτια πίσω από τις αφορμές και τις εξελίξεις πριν την πραγματοποίησή τους και όχι όλοι αυτοί οι υποκριτές συνέλληνες οι οποίοι κόφτονται δακρύβρεχτα και με το λερωμένο χέρι στο στήθος για τη χώρα μας και είναι οι ίδιοι οι οποίοι μολύνουν το χώμα της, αδιαφορούν για το περιβάλλον της, γελοιοποιούν με τη συμπεριφορά τους της ηθικής της υπόσταση, οι υπερέλληνες στα λόγια μα ο βιαστές της στην πράξη.
Όλοι εσείς οι δήθεν υπερπατριώτες, δημοσιογράφοι, ναύαρχοι, απλός λαός και πολιτικοί ας νοιώθετε ντροπή και αηδία με επιλογές που έσωσαν από τον πόλεμο χιλιάδες παληκάρια όσο εσείς…ποιος ξέρει που θα ήσασταν. Αν πρέπει να κλάψετε για κάτι είναι για τα χαμένα παιδιά των ελικοπτέρων και για τη δική σας κρίση την τόσο υστερόβουλη και επικίνδυνη. Θα κριθείτε από την ιστορία αν ποτέ κάνετε κάτι αντάξιο για να γραφτείτε έστω και σε μια σελίδα της.

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από ένα μικρό κείμενο που έγραψα. Αν υπάρξει κάποιος που θα ενδιαφερθεί για τη συνέχεια θα ήταν μεγάλη μου τιμή!

Καλημέρα αγαπημένη μου Χριστίνα. Σήμερα το βραδύ δεν κοιμήθηκα καλά, μία αγωνία στριφογύριζε μέσα στο κεφάλι μου πολιορκώντας κάθε κύτταρό μου. Αυτή η μάχη που ξεκίνησε εδώ και 2 εβδομάδες θεωρώ πως δε θα έχει νικητή, εγώ δε θα υποταχτώ στις βολές τύψεων και αμφιβολιών. Γιατί έχω εσένα αγαπημένη μου αδερφή. Πρωί και σου εξιστορώ τον πόνο μου πάλι, ίσως είναι άδικο για σένα και που αλλού να πω αυτά που από μέσα μου με πνίγουν. Και αυτή η πολυθρόνα που κάθομαι νομίζω πως είναι άβολη πια για το γέρικό μου σώμα. Κάθε βράδυ που ξαπλώνω πονάει όλο μου το είναι, το σωματικό, το ψυχικό, κάθε σταγόνα από το εγώ μου γίνεται και πιο πικρή με το πέρασμα τω στιγμών. Και δε με αντέχω ούτε εγώ, σκέψου τι υπομονή κάνει εσύ. Κάθε βράδυ σκέφτομαι μήπως σε καληνυχτώ για τελευταία φορά και θέλω να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, να αντικρίσω το θάνατο σαν έρθει να με πάρει. Μάλλον είμαι ανάξια για τα δικά του μάτια και πάντα τα βλέφαρα λυγίζουν από την κούραση της βασανιστικής μου καθημερινότητας. Και είναι και αυτή η μυρωδιά.
Αχ αδερφή μου, κάθεσαι εκεί και με κοιτάς και υποσυνείδητα παρελθοντολογώ. Αναπολώ τα παιδικά μας χρόνια, τα τόσο φτωχικά και δύσκολα, μα τόσο πλούσια σε όνειρα. Όνειρα, οράματα. Νομίζαμε και οι δυο πως η ζωή ήταν για εμάς ένας κήπος με πολυποίκιλα και πολύχρωμα λουλούδια και εμείς το ρυάκι που θα κυλούσαμε ανάμεσά τους. Αχ, πόσο ξερός και άγονος αποδείχτηκε ο δικός μας κήπος.
Μια ζωή μαζί, ότι καλύτερο συνέβη στη ζωή μας είναι η σχέση που έχουμε αδερφή μου. Όταν πρωτοεμφανίζονταν τα παιδικά μας όνειρα , οι δυο μας του δίναμε μορφή, σχήμα, ανθρώπινη διάσταση, τα προσγειώναμε στη γη, τα διανθίζαμε με την αθωότητα μας και πλέον έπαυαν να είναι όνειρα της καθεμιάς χωριστά, ήταν όνειρα κοινά, κάθε μου όνειρο γίνονταν και δικό σου όνειρο. Αυτές οι ολότελα παιδικές μας επιθυμίες και ευχές, χαμογελαστές σαν και εμάς τις ίδιες, στιγμάτισαν τη ζωή μας και ήταν μια αιτία της ψυχολογικής μιας κατάστασης. Είχαμε ανεβάσει ψηλά τον πήχη αδερφή μου. Και το συνειδητοποιήσαμε και οι δυο τόσο αργά.
Θυμάμαι τις πρώτες ερωτικές μας ανησυχίες, δώδεκα ετών και οι δυο μας τότε, την εποχή που τα στήθη μας άρχισαν να φουσκώνουν και το σώμα μας να παίρνει την μεταγενέστερη γυναικεία του μορφή. Πόσο αναπολώ εκείνο το απόγευμα στην παραλία, οι δυο μας μόνες, καταμεσής του Αυγούστου. Στο δικό μας απομονωμένο κολπίσκο, πίσω από τα βράχια, τους πυκνούς θάμνους και τα αγέρωχα πεύκα. Βγάλαμε και οι δυο τα ρούχα μας, γυμνές κάτω από το λαμπερό ήλιο, σε μια διαφορετική ημέρα της δημιουργίας, δίχως ντροπή, με τα σύννεφα σα θεϊκά χέρια να θέλουν να αγγίξουν τα εφηβικά μας σώματα. Σε είχα δει τόσες φορές γυμνή, μα ήταν η πρώτη φορά που το ηβικό σου τρίχωμα μου έκανε τόσο όμορφη εντύπωση και η περιέργεια μου με οδήγησε να ανακαλύψω κάθε πτυχή του σώματός σου, να αγκαλιαστώ με το σώμα σου. Δύο μορφές, μία μορφή, σα γλυπτό φτιαγμένο από το καθαρότερο μάρμαρο. Ποτέ ξανά δεν αγκαλιαστήκαμε τόσο σφιχτά με αυτό τον τρόπο, ποτέ ξανά δε φίλησα το σώμα σου, ποτέ ξανά δε σε χάιδεψα με τόσο τρυφερότητα. Μα εκείνο το απόγευμα μας συνέβη ότι περισσότερο ερωτικό συνέβη ποτέ στη ζωή μας. Γιατί εκείνο το απόγευμα έμελλε αδερφή μου να ήταν η μόνη φορά που τα σώματά μας ένοιωσαν γυμνή σάρκα πάνω τους.
Πως θα περάσει η μέρα και σήμερα Χριστίνα μου;
Εσύ στο κρεβάτι, εγώ στην πολυθρόνα, μα και οι δύο μακριά.
Ο καιρός είναι ζεστός σήμερα. Αυτό δυσκολεύει τη διαβίωσή μας εδώ μέσα μα πρέπει να μάθουμε να υπομένουμε. Άλλωστε σε όλη μας τη ζωή αυτό δεν κάναμε; Υπομέναμε τα ξενύχτια του πατέρα, τα μεθύσια του, το ξύλο που έριχνε στη μάνα μας και σε εμάς. Θυμάσαι πόσα βράδια καθόμασταν και οι τρεις στο μικρό τούβλινο κρεβάτι, με το φως από τα καντήλα να τρεμοπαίζει, τρομαγμένες, αναμένοντας την άφιξη του πατέρα. Νυστάζαμε μα προσπαθούσαμε να μείνουμε ξύπνιες, να συντροφεύσουμε τη μητέρα, να είμαστε μαζί της όταν θα μπει μέσα βρίζοντας, κλείνοντας με ορμή την πόρτα πίσω του. Εκείνη πάντοτε ζητούσε να πάμε στα κρεβάτια μας, μα εμείς γνωρίζαμε ότι η παρουσία μας εκεί, ερέθιζε μέσα του το πατρικό του ένστικτο και θέλεις από ντροπή, θέλεις από τύψεις, συμπεριφερόταν με ηπιότερο τρόπο στη μητέρα.
Μα όταν ακούγαμε τις φωνές του από μακριά, όταν ακούγαμε τα ασυντόνιστα βήματά του στη θανατερή ησυχία της νύχτας, αναμεμειγμένα με βρισιές και κατάρες, γνωρίζαμε πως τίποτε δε μπορούσε να συγκρατήσει τη επιθετικότητά του, αυτές τις νύχτες, δεν ήταν σύζυγος, δεν ήταν πατέρας, δεν ήταν άνθρωπος, δεν ήταν ζώο, ήταν ο ίδιος ο διάβολος, οργισμένος, ανεξάντλητος, βίαιος, βιαστής σωμάτων και ψυχών, θύτης και τιμωρός. Εκείνες τις νύχτες, η μητέρα μας έσπρωχνε στο δωμάτιο, μας ξάπλωνε στο κρεβάτι, μας παρακαλούσε να κλείσουμε τα αυτιά μας, να κλείσουμε τα μάτια μας, μας ικέτευε κλαίγοντας να μην σηκωθούμε ότι και αν γίνει...

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Η ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ

Όλη αυτή η ιστορία με τα σκουπίδια και αν εξαιρέσω τις ευθύνες του κράτους και των οδοκαθαριστών οι οποίοι φαίνεται να παρατραβάν το σχοινί ήταν μια ακόμη καλή ευκαιρία να δούμε την ποιότητα των υπολοίπων μας και πόσο πραγματικά γνώστες είμαστε των υποχρεώσεών μας.

Και για ακόμη μια φορά πιαστήκαμε αδιάβαστοι. Απομονωμένοι από την πραγματικότητα, ζώντας ο καθένας στον δικό του κόσμο αδιαφορώντας για οτιδήποτε υπάρχει γύρω.

Από την πρώτη στιγμή λοιπόν που μεταδόθηκε η απεργία πολλοί έξυπνοι συνέλληνες, γελοίοι όπως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις φρόντισαν να γεμίσουν τους κάδους με τα σκουπιδάκια κάθε λογής και την επόμενη το πρωί να υπάρχει ήδη ένας ολόκληρος σωρός από μολυσμένα προιόντα.

Αντί να πάρουν μεγάλες σακούλες και να βάλουν με προσοχή τα σκουπίδια εκεί μέσα και να τα κρατήσουν στο μπαλκόνι τους προτίμησαν την εύκολη, επιπόλαιη και απαίσια λύση να ξεφορτωθούν τα σκουπίδια στους δρόμους σε μικρές ή μεγαλύτερες σακούλες.

Αμόρφωτοι, επιπόλαιοι, ανεπίδεκτοι μαθήσεως, στενοκέφαλοι, χωρίς ίχνος γνώσης των υποχρεώσεών μας. Ας μας χαιρόμαστε.

Και να θυμόμαστε όλοι ότι το να βγάλουμε τα σκουπίδια στυς δρόμους είναι εύκολο. Από το μυαλό μας πώς θα βγάλουμε τόσα σκουπίδια που έχουν συσσωρευτεί?

Ο ΝΕΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Όσο περνούν οι ημέρες και ο χρόνος τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτή η μεγάλη διαφορά του νυν αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου από τον πρώην και γιατί εκείνος κρίθηκε αυστηρά από μένα όχι για λόγους αντιχριστιανικούς αλλά γιατί η προσωπικότητά του δεν ταίριαζε με αυτή τη θέση που για πολλούς ανθρώπους είναι ιερή και άγια.

Οι αποφάσεις του Ιερώνυμου να μη κυκλοφορεί με λιμουζίνες και να μη γίνει το συνοδικό μέγαρο ώστε να πάνε τα χρήματα σε προγράμματα απεξάρτησης δίνει το πραγματικό νόημα που θα έπρεπε να έχει κάθε θρησκεία είτε πιστεύεις σε αυτή είτε όχι. Ιδιαίτερα μια θρησκεία σαν την χριστιανική η οποία βασίζεται στην αγάπη για τον πλησίο σου.

Τέτοιος άνθρωπος μπορέι να αποκαλείται άγιος γιατί αγιοποίηση δεν είναι να καβαλάς το καλάμι, να εξουσιάζεις και να εκβιάζεις εξαιτίας της δύναμής σου τους πολιτικούς, να αναζητάς την εύκολη προβολή, να κοιτάς το ευ ζην και να αφήνεις στην άκρη το πραγματικό νόημα της θρησκείας για να εξυπηρετήσεις προσωπικά συμφέροντα και ανίερες φιλοδοξίες.

Η θρησκεία είναι εκεί για να αγαπά κυρίως τον αδύνατο, τον ανίσχυρο, αυτόν που δεν έχει φωνή, το σκληρά αγωνιζόμενο στη ζωή.

Και αυτό φαίνεται να το πετυχαίνει ο αρχ. Ιερώνυμος.

ΣΤΟ ΧΙΟΝΙΑ

Mέσα σε αυτό το κλίμα χιονο-υστερίας που έχει πιάσει τα μέσα μαζικής ενημέρωση, (προφανώς επειδή ο χειμώνας έπληξε την Αθήνα και πρωτεύουσά τους αλλιώς δε νομίζω ότι θα ασχολούταν κανείς με το χιονιά, όπως δεν ασχολείται κανείς με το γεγονός ότι χιλιάδες νοικοκυριά στη βόρεια Ελλάδα δεν έχουν πετρέλαιο, σε μέρη που ο παγετός είναι καθημερινότητα) θα αναφερθώ σε κάτι που με έκανε για ακόμη μια φορά να αναφωνήσω πόσο άδικη είναι η ζωή.

Τους βλέπεις λοιπόν το καλοκαίρι ξαπλωμένους στα παγκάκια, ξένα σώματα μιας εγωιστικής κοινωνίας, αποκωμένους από τους ανθρώπους, θύματα μιας σκληρής καθημερινότητας, να ξαπλώνουν, να κοιμούνται, θέαμα οι περισσότεροι στα αδιάφορά μας βλέμματα και απόδειξη του πόσο καλά τα έχουμε καταφέρει εμείς με τη ζωή μας.

Ταλαιπωρημένοι, βασανισμένοι, προδομένοι και αναρωτιέμαι που να βρίσκουν προστασία και ζεστασιά τέτοιες ημέρες όπου ακόμη και η φύση λες και εναντιώνεται στη δύναμή τους για ζωή και θέλει να τους αποδείξει το περιττό του αναπνέειν. Εμείς μέσα στα σπιτια μας, να παρακολουθούμε με ανοιχτή τη θέρμανση την κακοκαιρία σα να βλέπαμε ένα ρεαλιστικό ντοκιμαντέρ ή ένα ζωντανό πίνακα ζωγραφικής.

Και έξω από τα σπίτια μας, λίγα μέτρα πιο πέρα υπάρχουν άνθρωποι των οποίων οι αναπνοές παγώνουν, η σκέψη βυθίζεται στο λήθαργο του κρύου, και τα δάκρυα παγωμένα και αυτά κυλούν στις καρδιές τους, αιχμηρά μαχαίρια σα τιμωρία για τίποτε.

Σκληρή η κοινωνία μας, και εγώ μέλος αυτής. Πρέπει να αλλάξουμε. Είμαστε άνθρωποι.

ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Ο νεκρός για μένα δε δικαιώνεται, δεν πρέπει να δικαιώνεται. Αν δικαιωνόταν θα έπρεπε πάνω από όλους η θρησκεία να μην υπολογίζει τα πεπραγμένα στηζωή μας μα μόνο το αποτέλεσμά της, δηλαδή το θάνατό μας.

Έτσι λοιπόν και ο μακαριστός κρίθηκε και θα κρίνεται για όσα έκανε και όχι για την αρρώστιά του και το πως την αντιμετώπισε.

Εγώ λοιπόν θυμάμαι ένα αρχιεπίσκοπο πραγματικά πολύ επικοινωνιακό, με ιδιαίτερες αρετές οι οποίες σαγήνευσαν τον κόσμο πασπαλισμένες με μια γερή δόση από εθνικισμό και μυξοκλάματα κάθε φορά που γινόταν αναφορά στην πατρίδα μας.

Θυμάμαι έναν αρχιεπίσκοπο να μην ντρέπεται να δηλώνει ότι την περίοδο της χούντας δε γνώριζε τίποτε απο όσα συνέβαιναν λες και αυτή η περίοδος ήταν 3 εβδομάδων και του ξέφυγε. Λες και δεν ήταν γραμματέας του τότε αρχιεπισκόπου και συνεργάτη των χουντικών.

Θυμάμαι έναν αρχιεπίσκοπο να διεξάγει πόλεμο απέναντι σε μια κυβέρνηση που πήρε μια πολιτικά και κοινωνικά ορθή απόφαση ώστε να μειωθούν οι διακρίσεις γύρω απο το θρησκευτικό πιστεύω του καθενός μας. Να μιλάει με κορώνες και αμετροέπεια στις δύο μεγάλε συγκεντρώσεις να σηκώνει λάβαρα, να ξεστομίζει ειρωνίες και απειλές.

θυμάμαι έναν αρχιεπίσκοπο να εύχεται να προσεύχεται για νίκη της δεξιάς παράταξης μετά από τις δοξολογίες της Κυριακής. Επαναλαμβάνονταςσυνεχώς την ελπίδα του να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από την εξουσία.

θυμάμαι έναν αρχιεπίσκοπο να μην πράτει τίποτε ουσιαστικό γύρω από το θέμα των σκανδάλων στην εκκλησία παρά να αστειεύεται με ανέκδοτα για να βελτιώσει τον κοινωνικό του προφίλ.

Έκανε αγαθοεργίες, δημιούργησε νέα εκκλησιαστικά πρότυπα όλα μέσα στην ανάγκη του να προβληθεί και να βελτιώσει την εικόνα του.

Σαφώς και ήταν ικανός σαν άνθρωπος, και πραγματικά θα μπορούσα να βρω πολλά θετικά να πω για την προσωπικότητά του αν από την αρχή ήταν ο Χριστόδουλος του τελευταίου εξαμήνου. Ο ανθρώπινος, ο ταπεινός, ο σεμνός. με χαμηλή φωνή έτσι που ακουγόταν πιο καθαρά στις ψυχές όλων μας.

Ίσως το μόνο θετικό που είχε η αρρώστιά του ήταν ότι μπορέσαμε να γνωρίσουμε και αυτή του την πλευρά.

Όπως και να έχει αιωνία του η μνήμη.

MIΚΡΟΥΛΗ ΜΟΥ

Σήμερα το πρωί έβγαλα αυτή τη φωτογραφία του γιου μου, έτσι όπως με κοιτούσε μέσα στα μάτια. Τι συναίσθημα, πραγματικά απίστευτο. Όλη η ευτυχία μέσα σε δύο όμορφα μάτια. Η ζωή η όμορφη, η ζωή η μοναδική, η ζωή το ανυπέρβλητο δώρο.

ΔΥΟ ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ

Έτυχε προχτές και βρέθηκα στη μονάδα εντατικής νοσηλείας της νεογνολογικης κλινικής του Ιπποκρατείου νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη.

Έτσι όπως παρατηρούσα τα βρέφη, διαφορετικά σε μέγεθος, σε βάρος, σε χρώμα μα τόσο ευαίσθητα όλα έπεσε η προσοχή μου σε ένα μικρό κοριτσάκι όπως διάβασα στην ταμπέλα με εγχειρισμένη την κοιλιακή της χώρα. Αναρωτιόμουν τι να συνεβει σε τόσο μικρή ηλικία, τι να νοιώθει άραγε και τι συναισθήματα να έχουν οι γονείς της. Όλα αυτά με μια ευχή να πάνε όλα καλά και να μεγαλώσει με υγεία.

Δίπλα μου η παιδίατρος αντιλήφθηκε την απορία μου, μου εξήγησε το ιστορικό και μου είπε στο τέλος πως η κατάσταση της μικρής είναι μη συμβατή με τη ζωή. Δεν ήταν βιώσιμη.

Ένα σφίξιμο ένοιωσα στην καρδιά μου και μια λαχτάρα να το ξαναδώ. Ένα μωράκι 2 μηνών που περίμενε το θάνατο χωρίς να προλάβει να νοιώσει τίποτα από όσα πραγματικά είναι η ζωή, χωρίς να έχει νοιώσει καν τη ζεστή αγκαλιά των γονιών της αφού όλη της η μικρή ζωή πέρασε στη θερμοκοιτίδα και εκεί θα βρίσκεται μέχρι και το τέλος της. Παρέα με ένα μικρό αρκουδάκι για συντροφιά στα όνειρα που ποτέ δε θα κάνει.

Πλησίασα να το δω πιο προσεχτικά, και τότε άνοιξε τα ματάκια του και ανατρίχιασα, σφίχτηκα σε όλο μου το σώμα. Δε μπορούσα να αντιληφθώ ότι με κοιτάν δύο ματάκια που αύριο, μεθαύριο, σε ένα μήνα θα είναι για πάντα κλειστά.

Προσπάθησα να μπω μέσα στην κόρη των ματιών της λες και θα ανακάλυπτα τι θα μπορούσε να σκέφτεται. Έπαιζε με τα μάτια του χωρίς να ξέρει ότι ο θάνατος παίζει μαζί της. Δύο μάτια τόσο όμορφα, αθώα, αξέχαστα μάτια.

Μια εικόνα χαραγμένη για πάντα, δώρο για μένα που ειδα τα μάτια της μα και πόνος που αυτό το κοριτσάκι έγινε μια συγκεκριμένη ζωή μέσα από τη λάμψη των ματιών της. Στα δυο της μάτια αντίκρυσα το υπαρκτό άτομο που είχα μπροστά και όχι ένα αφηρημένο πρόσωπο όσο κρατούσε τα μάτια κλειστά. Παιχνίδια της ζωής και παιχνίδια του θανάτου με αθώα θύματα.

Το αγάπησα αυτό το κοριτσάκι. Και θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου. Ήθελα να το αγγίξω, να το αγκαλιάσω, να το φιλήσω, να νοιώσει πως είναι η αγάπη, η αγκαλιά, η ζωή.

Αυτά τα μάτια είναι μόνιμη συντροφιά μου πλέον στα όνειρα και στο ξύπνιο μου. θα μείνουν ζωντανά, έστω αυτά και μέσω αυτών θα ζει μια ζωή που ποτέ δεν πρόλαβε να ζήσει.

ΝΕΑ ΟΡΑΜΑΤΑ

Σε αυτό το κλίμα της νοσηρότητας, της απολίτικης πολιτικής, της κατάπτωσης των αξιών, των αδικαιολόγητων δικαιολογιών, της συμφεροντολογικής συναλλαγής είναι πλέον η απαιτούμενη στιγμή για να πάρουν οι άξιοι κάποιες αποφάσεις επώδυνες, φιλόδοξες, ανθρώπινες για να ανατραπούν τα σημερινά θλιβερά δεδομένα.

Να παρθούν αποφάσεις πολιτικές για την ίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα που δε θα βασίζεται σε όλα αυτά που αποτελούσαν τα στηρίγματα των σημερινών καταστάσεων, μαρκυά από όλα αυτά που έφεραν την πολιτική τόσο μακρυά από τα λαό σερνόμενη σε δρόμους μίζερους, θλιβερούς και ανάξιους.

Έναν πολιτικό φορέα από το λαό για το λαό, που να πιστεύει στη δημοκρατία, να αγωνίζεται για την ισότητα, να πολεμάει για τις ίσες ευκαιρίες και να βρίσκεται κοντά στους ανθρώπους τους άξιους, τους ανθρώπους με οράματα, τον κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας, εισοδήματος που θέλει να προσφέρει θετικά σε αυτήν την κοινωνία.

Έναν πολιτικό φορέα που να επιδιώκει να βελτιώσει την οικονομική κατάσταση εκταμμυρίων εργαζόμενων, άνεργων και άπορων, να δίνει τις κατάλληλες συνθήκες για να δημιουργούνται νέες συνθήκες επιχειρηματικότητας, να δίνει μεγάλη προτεραιότητα στην παιδεία και την υγεία, να είναι δίκαιος κοινωνικά, ευαίσθητος μακρυά από συμφέροντα, εξαρτήσεις και υποδουλώσεις.

Το θέμα είναι να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, αν μπορούν να αντέξουν τη μεθυστική οσμή της εξουσίας, αν μπορούν να παλέψουν για τους ανθρώπους και όχι για τον ευατό τους.

Θα φανεί λοιπόν το άξιο ή όχι αυτού του τόπου.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ

Με έχει κουράσει πραγματικά η ηρωοποίησή του Αρχιεπισκόπου και ο αισθηματικοσυγκινητικός τρόπος με τον οποίο περιγράφουν το θάρρος με το οποίο αντιμετωπίζει την πάθησή του. Λες και οι υπόλοιποι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τον καρκίνο τρέχουν ολημερίς στο δρόμο αλάφρωνες, τραβώντας τα μαλλιά τους και μοιρολογώντας για το τι τους συνέβει. Λες και οι υπόλοιποι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν παθήσεις που δεν μπορούν να ιαθούν και οδηγούν στο θάνατο γίνονται αγρίμια με την οικογένειά τους, επιτίθενται φραστικά και σωματικά σε όποιον του πλησιάζει και από το πρωί μέχρι το βράδυ γκρινιάζουν και κλαψουρίζουν.

Έχω γνωρίσει και προσωπικά μα έχω διαβάσει και συμπεριφορές ανθρώπων πολύ πιο νέων με οικογένεια, ακόμη και παιδιών, και ήταν πραγματικά απίστευτος ο τρόπος με το οποίο αντιμετώπισαν μια θανάσιμη για την υγεία τους απειλή και έδειξαν το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Μα δεν πράξανε με τέτοιο κουράγιο για τη δημοσιοποίησή του ούτε για τη υστεροφημία τους. Και δε ξέρω κατά πόσο αυτή η εμμονή των μέσων είναι απόφαση του ίδιου του χριστόδουλου, του κύκλου του, η των ίδιων των μέσων για μεγαλύτερη τηλεθέαση μα είναι πλέον πολύ κουραστική αυτή του η αγιοποίηση.

Κατανοώ τον πόνο του και θεωρώ λογικό να είναι πικραμένος αφού είναι νέος σχετικά ακόμη.

Μα δεν κατανοώ αυτή την υπερβολή διότι δεν έχει διαφορετική συμπεριφορά από αυτήν που έχει όποιος αντιμετωπίζει ένα τέτοιο πρόβλημα μέσα στο σπίτι του. Ας μην αγιοποιούμε για χάρη εντυπώσεων φυσιολογικούς ανθρώπους, ας τους αφήσουμε στο μεγαλείο που περικλύει η λέξη άνθρωπος.

MADE IN CHINA

H επιγραφή που συνάντησα πιο συχνά μέσα σε αυτήν την εορταστική περίοδο δεν ήταν ούτε κάποια ευχή, ούτε κάτι άλλο παρόμοιο και επετειακό μα ήταν η επιγραφή made in china.

Ότι και να έψαχνες, ότι και να κοίταζες, από παιχνίδι μέχρι ρούχα, από προιόντα μάρκας έως και τα άσημα πάντα αυτή η ετικέτα εκεί να δηλώνει την προέλευση του προιόντος, την διεοθνοποίηση του εμπορίου και το γεγονός πως πάνω από όλα για έναν μεγαλοεπιχειρηματία είναι το κέρδος του.

Και αυτά βέβαια δεν θα είχαν ουσιαστική αξία αν δε γνωρίζαμε τους λόγους για τους οποίους όλες οι πολυεθνικές επιλέγουν ως χώρα κατασκευής την απίστευτα εξελισσόμενη μα και τόσο άδικη κοινωνικά Κίνα.

Αν δεν βλέπαμε, δεν ακούγαμε, δεν αντιλαμβανόμασταν την εκμετάλλευση των εργατών σε αυτή τη χώρα, των εργατών που μπορεί να είναι από έναν ηλικιωμένο μέχρι και ένα μαθητή σχολείου. Σε μία χώρα όπου το βιοτικό επίπεδο είναι πάρα πολύ χαμηλό, όπου η παιδεία δεν προσφέρεται ισάξια σε όλα τα μέλη της κοινωνίας και όπου η φτώχια κυριαρχεί πίσω απο την καλά καμουφλαρισμένη ανάπτυξη, είναι πολύ εύκολο να βρεις φθηνά εργατικά χέρια τα οποία να δουλεύουν ακούραστα όλη την ημέρα χωρίς να αναζητάν δικαιώματα, χωρίς να ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή. Είναι εύκολο να βρεις μικρά παιδιά που να αναγκάζονται να δουλεύουν για να βοηθήσουν οικονομικά τις οικογένειές τους με προσφορά εργασίας επιλέγοντας αυτήν την εκμετάλλευση από την εκμετάλλευση του κορμιού τους.

Και όλες λοιπόν οι μεγάλες πολυεθνικές, όλοι εμείς καρπωνόμαστε φθηνά εργατικά χέρια και καλύτερες τιμές, κλείνοντας τα μάτια σε μια πραγματικότητα που κανείς δε θέλει να αγγίξει, άλλοι γιατί έτσι τους συμφέρει και άλλοι γιατί φοβούνται μήπως η πραγματικότητα εκείνων των ανθρώπων γίνει και δική του πραγματικότητα.

Και συνεχίζουμε λοιπόν τη ζωή της ευμάριας και αφθονίας που ζούμε εκμεταλλευόμενοι τον ιδρώτα 10χρονων παιδιών, τον πόνο ηλικιωμένων, την εξάντληση και δουλεία συνανθρώπων μας. Άλλωστε όλα αυτά συμβαίνουν πολύ μακρυά και αν ήταν και εκείνοι στη θέση μας τα ίδια θα έκαναν!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Χρόνια πολλά σε όλους όσους πιστεύουν στην πραγματική αξία των ανθρώπων, σε όσους πιστεύουν πως αξίζει να παλέψουμε για μία καλύτερη ζωή, σε όσους δίνουν καθημερινά μάχη μέσα από τα γραπτά τους κείμενα και τις πράξεις τους για δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία. Σε όσους αναπολούν την αθωότητα στο βλέμμα τους, σε όσους πιστεύουν πως η ζωή είναι μια διεκδίκηση και μία κατάκτηση και ελπίζουν σε ένα ομορφότερο, πιο ανθρώπινο αύριο.

Οι υπόλοιποι ας σκεφτούν που βαδίζουν, την πορεία, το δρόμο τους και τον τελικό προορισμό τους και ίσως βρεθούμε τελικά στο ίδιο τραπέζι, με τα χέρια μας πιασμένα μεταξύ τους να ευχόμαστε μαζί για ένα καλύτερο και άξιο μέλλον.

ΑΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ

Πραγματικά με σοκάρει κάθε φορά η δολοφονία κάθε πολιτικού άνθρώπου ανεξαρτήτου αιτιολογίας και σκοπιμότητας. Και τα ίδια συναισθήματα ένοιωσα προχτές όταν άκουσα για τη δολοφονία της Μπούτο. Μιας αμφιλεγόμενης μεν προσωπικότητας μα που αυτό δεν της αφαιρεί το δικαίωμα να ξαναεκλέγεται και να κρίνεται, σε μία χώρα που συνομιλεί με τις δυτικές κυβερνήσεις και έχει θέση στα διεθνή κέντρα των αποφάσεων.

Οτιδήποτε και αν έχουν να τις προσάψουν, η δολοφονία δεν ατιμάζει την ίδια μα τους φανατικούς, αμόρφωτους και θρησκόληπτους εγκληματίες που πήραν αυτή την απόφαση. Αυτούς που το χαμηλό επίπεδο νοημοσύνης τους καθοδηγείται από θρησκευτικές υστερίες και λειτουργεί σαν πρόσφορο έδαφος για να δημιουργούνται όργανα εκτέλεσης, κάτι που λειτουργούσε από πάντα και θα λειτουργεί μέχρι το τέλος της ανθρωπότητας. Ευθύνες λοιπόν έχουν και όσοι κυβέρνησαν τη χώρα (μηδενώς εξαιρουμένου και συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και της οικογένειας της Μπούτο) οι οποίοι άφησαν εκούσια την καλλιέργεια αυτού του χαμηλού νοητικού επιπέδου, την ανύπαρκτη παιδεία και το θρησκευτικό φανατισμό για να εξυπηρετήσουν δικά τους ωφέλη όποτε κάτι τέτοιο το είχαν ανάγκη. Πολύ πιο εύκολα κρύβεις σκάνδαλα, εξουσιάζεις, και διοικείς κάποιον ο οποίος δεν έχει την κατάλληλη κρίση. Πολλές φορές όμως αυτά τα χέρια που κάποτε όπλιζες θα γυρίσουν το πιστόλι απέναντί σου.

Ευθύνες έχει η διεθνής πολιτική σκηνή η οποία ενώ γνώριζε τον κίνδυνο δολοφονίας της Μπούτο δεν έλαβε τα απαραίτητα μέτρα για να την προστατέψει. Ευθύνες έχει και διότι συνομιλούσε τόσα χρόνια με δικτάτορες προκειμένουν να εξυπηρετηθούν τα προσωπικά της ωφέλη.

Τώρα θυμήθηκαν τη δημοκρατία στο Πακιστάν, μα δυστυχώς αυτή ξεχάστηκε εδώ και πολλά χρόνια δεμένη χειροπόδαρα και αφήνοντάς την ελέυθερη αποφάσισε να λύνει τα προβλήματά της με δολοφονίες και εγκήματα.

Τόσοι πολύ φταίχτες σε αυτήν την πολιτική δολοφονία μα κανένας και πάλι δε θα αναλάβει τις ευθύνες του.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ...ΣΗΜΑΙΝΕΙ

Αυτές τις ημέρες που γιορτάζουμε τη γέννηση του Χριστού ότι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας, υπάρχουν κάποια πανανθρώπινα μηνύματα μπροστά στα οποία κανένας δε θα έπρεπε να κλέισει τα μάτια του και να προσπεράσει. Και πραγματικά γιορτή για κάθε χριστιανό δε θα έπρεπε να είναι μόνο η γαλοπούλα στο τραπέζι, τα κάλαντα, η συγκέντρωση της οικογένειας, η αποχή από τη δουλιά, η ευκαιρία να ενδράμουμε σε ένα εξοχικό μέρος στην άκρη του κόσμου.

Για να γιορτάσουμε πραγματικά τη γέννηση του Χριστού και να του αποδώσουμε τις τιμές που του αναλογούν ανάλογα με τα λόγια του και τον τρόπο ζωής του το εορταστικό αυτό περιτύλιγμα θα έπρεπε να έχει μέσα του την ουσία της ζωής μας και μερικά βασανιστικά ερωτήματα και παρατηρήσεις

Θα έπρεπε λοιπόν να αναρωτηθούμε και να παρατηρήσουμε:

Όλους αυτούς που ζούνε σε ετοιμόρροπα σπίτια, παλιά, ανθυγεινά, ανήλια, μια ολόκληρη οικογένεια με χαμόγελα παγωμένα και ελπίδα στηριζόμενη στο πουθενά

Όλους αυτούς που γιορτάζουν με χρήματα άλλων γιατί δε μπόρεσαν να βρούνε μια δουλειά τη χρονιά που πέρασε η απωλήθηκαν άδικα και νοιώθουν ξεχαρβαλωμένες μαριονέτες

Όλους αυτούς που βρίσκονται σε ένα κρεβάτι, ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, γεμάτοι αναμνήσεις από το παρελθόν και αγωνία για το μέλλον

Όλους αυτούς που ενώ παιδιά είναι ακόμη έχουν ήδη δεχτεί τα σκληρά χτυπήματα μιας απάνθρωπης κοινωνίας στα τρυφερά τους σώματα

Όλες τις γυναίκες οι οποίες με έλλειψη θάρρους περιμένουν το γυρισμό του μεθυσμένου άντρα σπίτι και το ψυχικό και σωματικό βιασμό τους

Όλους εκείνους που αυτές τις ημέρες ζούνε στα παγκάκια των πόλεων υπεύθυνοι είτε όχι αυτής τους της κατάληξης

Όλους αυτούς οι οποίοι εξαρτημένοι από ουσίες περιμένουν μια σωτηρία, ένα δυνατό χέρι να τους τραβήξει από το βούρκο στον οποίο έχουν κυλήσει

Όλους εκείνους που δουλεύουν ώρες ατελείωτες στις πιο άθλιες συνθήκες για να κερδίσουν άπλά ένα κομμάτι ψωμί την ημέρα

Όλους εκείνους που με ρίσκο για τη ζωή τους, μέσα από απέραντη ταλαιπωρία και εκμετάλλευση αφήνουν τη χώρα τους αναζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία κάπου αλλού

Όλους εκείνους που συντροφιά τους έχουν μόνο παλιές αναμνήσεις και δεν υπάρχει ένας άνθυρωπος να τους πει τα κάλαντα, να τους σφίξει το χέρι, να τους προσφέρει ένα γλύκισμα

Όλους εκείνους οι οποίοι θα ήθελαν να αλλάξουν πολλά στη ζωή τους έχουν μετανοιώσει για τα λάθη τους, μα η κοινωνία δε τους προσφέρει μια δεύτερη ευκαιρία

Όλους εκείνους που για να φάνε λίγο ψωμί προσφέρουν το σώμα τους και τη ψυχή τους σε χορτασμένους κοιλαράδες του αναπτυγμένου κόσμου

Κάθε γυναίκα, άντρα και παιδί, που δε χαμογελάει

Όχι γιατί παρατηρώντας και αναρωτούμενοι θα αλλάξει κάτι, μα γιατί πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι ζούμε σε μια άνιση, άδικη και σκληρή κονωνία και όλοι από τις προσπάθειες που δύναται ο καθένας να κάνει πρέπει να γεννήσουμε το χριστό και τα μηνύνατά του μέσα μας.

Έτσι πρέπει να γιορτάσουμετα χριστούγεννα, έτσι θα ήταν αντάξιός του ο εορτασμός.

ΑΔΥΝΑΤΩ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΩ

Ποτέ δε θεώρησα ότι κάποιος μπορεί να κρίνεται χωρίς αποδείξεις. Θεωρώ τις ενδείξεις ανολοκλήρωτο και ατελές κριτήριο προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες και υπευθυνότητες. Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να είναι αθώος μέχρι τη στιγμή που θα αποδειχτεί η ενοχή του.

Από να δίνεται στον καθένα το δικαίωμα να υπερασπίσει τον ευατό του όμως μέχρι το σημείο να μαζεύονται έξω από τα δικαστήρια πλήθος ανθρώπων για να υπερασπιστούν ένα πιθανό βιαστή και εγκληματία απλά και μόνο επειδή τυγχάνει να είναι παπάς έχει μεγάλη διαφορά.

Δε μπορούσα να πιστέψω, δεν ήθελα να παραδεχτώ αυτό που έβλεπα, ίσως και δεν ήθελα να πιστέψω την εικονα που αντίκρυζα στα δελτία των ειδήσεων όταν έμαθα για ένα πλήθος ανθρώπων οι οποίοι χωρίς να γνωρίζουν τίποτα για την υπόθεση της παιδεραστίας, της μαστροπίας και των βιασμών, χωρίς να έχουν αίσθηση του τι πράττουν εκείνη τη στιγμή προέτρεπαν έναν κατηγορούμενο για βιασμό παπά να κάνει κουράγιο και υπομονή.

Και αναρωτιόμουν αν όλοι αυτοί είχαν εγγόνια, αν όλοι αυτοί είχαν παιδιά πώς μπορούν να είναι τόσο σίγουροι και να παίρνουν τόσο απροκάλυπτα το μέρος του παπά χωρίς να αισθάνονται μέσα τους την αμφιβολία να τους πνίγει, χωρίς να φαντάζονται έστω και με αηδία τα γεννητικά όργανα του ανδρός στα σώμα των αθώων ψυχών. Δε λέω ότι ο παπάς είναι φταίχτης, αυτό θα αποδειχτεί από τη δικαιοσύνη αλλά μόνο και μόνο οι ενδείξεις θα έπρεπε να σε κάνουν να κρατάς μια ουδέτερη θέση ειδικά σε ζητήματα τόσο σημαντικά, ζητήματα άκρως ποινικά και κακουργηματικά.

Αν η θρησκεία έχει τέτοιους υποστηρικτές προτιμώ να απέχω. Αν αυτός είναι ο παράδεισος προτιμώ την κόλαση. Σαν την κόλαση που έζησε όλο αυτό το χρονικό διάστημα εκείνη η αθώα ψυχή. Δεν επιζητώ την καταδίκη οποιουδήποτε χωρίς αποδείξεις μα επιζητώ και απαιτώ αυτοσυγκράτηση από όλους όσους παίρνουν το μέρος κάποιου για προσωπικούς και θρησκευτικούς λόγους, βιαστικοί πριν η διαδικασία αρχίζει να ξετυλίγεται και αποδοθούν ευθύνες όπου αναλογούν.

Αδυνατώ να εξηγήσω το ποιόν, τη ψυσική υπόσταση, τη λογική και την κρίση όλων αυτών των ανθρώπων που για να υπερασπιστούν τη θρησκεία τους φτάνουν στο σημείο να υποβιβάζουν τα ανθρώπινα ιδανικά τους.

ΠΡΩΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

Ήταν ένα τόσο όμορφο πρωινό το χθεσινό. Τράβηξα την κουρτίνα δειλά δειλά και δεν απογοητεύτηκα από αυτό που ανέμενα να αντικρύσω. Μία κάτασπρη πόλη, ένα απαλό άγγιγμα λευκό και καθάριο να σκεπάζει κάθε ανθρώπου τη δυστυχία, σαν απαλό χάδι προστατευτικού γονέα. Μια αρμονία, μια γαλήνη στην ηρεμία και ησυχία του πρωινού. Ήταν τόση η ησυχία που άκουγα το χιόνι να πέφτει στις σκεπές των σπιτιών και στα τζάμια των αυτοκινήτων.

Απο μακριά έβλεπα μια καμινάδα να αφήνει απαλά το μαγευτικό της καπνό, στου ουρανού την αγκαλιά και μικρά πουλιά να σπάνε τη μονοτονία του λευκού πετώντας με ορμή στον αέρα.

Ο ουρανός κάτασπρος, να ρίχνει απλόχερα περίσσια τις μπογιές του στης γης το πονεμένο έδαφος, στης γης το πικραμένο και τόσο ταλαιπωρημένο χώμα. Και σκεφτόμουν πώς καταστρέφουμε σιγά σιγά ότι μας δημιούργησε, πώς καταστρέφουμε σιγά σιγά το ίδιο μας το σπίτι, έναν ολόκληρο πλανήτη που τόσο ευγενικά μας φιλοξενεί.

Μα οι σκέψεις αυτές ήταν τόσο πικρές για τη μαγεία που ζούσα και πίστεψα για λίγο πως πρέπει να τις βάλω στην άκρη, να γευτώ τη στιγμή, να αφεθώ στο τώρα.

Μα αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο λάθος; Όλοι ζούμε για το τώρα και ξεχνούμε το αύριο, περπατάμε στους δρόμους της ζωής μας και ας ανοίγονται πίσω χαντάκια έτσι ώστε κανένας από όσους μας ακολουθούν να μπορέσουν κάποτε να πατήσουν. Οι σκέψεις ήταν τόσο απαισιόδοξες, που απλά κούνησα αρνητικά το κεφάλι και δειλά τραβήχτηκα μέσα στο δωμάτιο, κλείνοντας τις κουρτίνες στην έρημη και προδομένη φύση.

10-12-2007

07:45 Και έφτασε η ώρα που θα γινόταν επιτέλους η πρώτη μου γνωριμία μαζί του. Αμηχανία, χαρά, ευτυχία, δεν το πίστευα ότι το μικρό ανθρωπάκι που κρατούσε η μαία στην αγκαλιά της, ροδαλό με το στόμα του ορθάνοιχτο να κλαίει ήταν ο γιος μου. Είχα την αίσθηση ότι κοιτούσα κάτι ξένο, κάποιου οικείου προσώπου το παιδί, μα ήταν το δικό μας απόκτημα, η δική μας συνεισφορά στη διατήρηση του ανθρώπινου γένους, η δική μας νίκη επί του θανάτου.

Το παρακολούθησα να το καθαρίζουν και τα συναισθήματα ήταν τόσο μπερδεμένα, και πίστευα και αμφέβαλλα για όσα έβλεπα. Και όταν μου είπαν να το πάρω στην αγκαλιά μου πάγωσα, δεν ήξερα τι να το κάνω. Πάει στράφι η εμπειρία του χειρισμού παιδιών που απέκτησα με τη δουλειά, ένοιωθα πως δεν ήξερα καν πως να το πιάσω. Το κοιτούσα και ένοιωθα μια ζωή να απλώνεται μπροστά με όλες τις επιτυχίες και τις απογοητεύσεις, τις χαρές και τις λύπες που θα τη συνοδεύουν.

Η ευθύνη μεγάλη, μα οι ευθύνες είναι για εμάς τους ανθρώπους ευκαιρίες να αναμετριόμαστε με τους ευατούς μας, η ευθύνη είναι η κινητήριος δύναμη των πάντων και η ανάλειψη μιας τέτοιας ευθύνης είναι μια μοναδική ανθρώπινη εμπειρία.

Είμαστε έτοιμοι για μια νέα ζωή, έτοιμοι συναισθηματικά και συμπεριφορικά να στηρίξουμε ένα ανυπεράσπιστο ανθρωπάκι από το ξεκίνημα της δικής του διαδρομής μέχρι και τη στιγμή της τελευταίας μας ανάσας.

Καλό και άξιο ταξίδι γιε μου.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ΓΕΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

ÿ Αύξηση των κονδυλίων για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ
ÿ Κατασκευή νέων σχολικών κτιρίων έτσι ώστε την επόμενη διετία να μην υπάρχει σχολείο που να λειτουργεί με διπλοβάρδια
ÿ Πραγματοποίηση του θεσμού του ολοήμερου σχολείου σε όλη την επικράτεια μέσα στην επόμενη διετία
ÿ Αναβάθμιση του ρόλου του συλλόγου των γονέων και κηδεμόνων. Εκλεγμένο προεδρείο στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς.
ÿ Δημιουργία ειδικής επιτροπής του υπουργείου παιδείας η οποία θα έχει αρμοδιότητα την επικοινωνία με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων σε όλη την επικράτεια.
ÿ Διαχείριση των κονδυλίων για τις υποδομές των σχολείων από επιτροπές του κάθε δήμου. Αξιολόγηση του έργου των επιτροπών στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς από όλους του αντιπροσώπους των γονέων και κηδεμόνων του δήμου
ÿ Παρουσία ψυχολόγου σε κάθε σχολείο
ÿ Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς αξιολόγηση των μαθητών από παιδο-ορθοπαιδικό, παιδο-οδοντίατρο, καρδιολόγο και φυσικοθεραπευτή
ÿ Αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας των θρησκευτικών
ÿ Κατάργηση της πρωινής προσευχής και των εικόνων με θρησκευτικό περιεχόμενο
ÿ Ενίσχυση του θεσμού των εργασιών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης
ÿ Βιβλία σύγχρονα που να μελετώνται κριτικά
ÿ Εισαγωγή στα πανεπιστήμια χωρίς πανελλήνιες εξετάσεις βάση επιλογής και της πορείας στις 3 τάξεις του λυκείου. Αξιολόγηση σο 1ο εξάμηνο στο πανεπιστήμιο και με αποτυχία σε 2 εξεταστικές μεταγραφή σε άλλο κατώτερο από πλευράς βαθμολόγησης τμήμα της ίδιας κατεύθυνσης
ÿ Επιμήκυνση της εκπαιδευτικής χρονιάς σε όλα τα επίπεδα μέχρι τις αρχές Ιουλίου και έναρξη την 1η Σεπτεμβρίου
ÿ Δημιουργία ειδικών σχολείων σε όλη την επικράτεια ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε δήμου
ÿ Έναρξη της σχολικής ημέρας στις 8:30 και λήξη στις 16:00 το απόγευμα στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση


ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

ÿ Δια βίου εκπαίδευση των εκπαιδευτικών
ÿ Παρακολούθηση ειδικών σεμιναρίων για δασκάλους και καθηγητές στον τομέα της παιδικής και εφηβικής ψυχολογίας
ÿ Αύξηση του εισοδήματος των εκπαιδευτικών ανάλογα με τη προϋπηρεσία, τα προσόντα τους, την παρακολούθηση σεμιναρίων του καλοκαιριού και τη συμμετοχή τους στην ενισχυτική διδασκαλία με το μισθό σε καμία περίπτωση να μην είναι μικρότερος των 1200 ευρώ


ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ÿ Δημιουργία ηλεκτρονικών βιβλιοθηκών οι οποίες να είναι προσβάσιμες για όλους τους μαθητές
ÿ Κίνητρα για τη δημιουργία σχολικής εφημερίδας
ÿ Ενισχυτική διδασκαλία
ÿ Συνελεύσεις κάθε μήνα του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων με ταυτόχρονη παρουσία των δασκάλων των τριών πρώτων τάξεων του δημοτικού και της 6ης δημοτικού
ÿ Εξετάσεις στην 6η δημοτικού για εισαγωγή στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση
ÿ Ειδικά προγράμματα ενισχυτικής διδασκαλίας το καλοκαίρι για τους μαθητές που θα επαναλάβουν την 6η δημοτικού
ÿ Ξένη γλώσσα από τη 2α δημοτικού και πτυχίο πιστοποιημένο και αναγνωρισμένο από το κράτος
ÿ Δυνατότητα σε μέλος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων να παρευρίσκεται στην αίθουσα μία ημέρα το μήνα χωρίς προειδοποίηση προς το δάσκαλο

ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ÿ Δημιουργία ηλεκτρονικών βιβλιοθηκών οι οποίες να είναι προσβάσιμες για όλους τους μαθητές
ÿ Κίνητρα για τη δημιουργία σχολικής εφημερίδας
ÿ Ενισχυτική διδασκαλία
ÿ Αξιολόγηση του εκπαιδευτικού προσωπικού από τους μαθητές στο τέλος της σχολικής χρονιάς
ÿ Επιλεγόμενα μαθήματα στο γυμνάσιο
ÿ Παρακολούθηση γενικών μαθημάτων από τις 8:30 έως τις 12:00 κάθε ημέρα και ειδικών μαθημάτων ανάλογα με την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει ο κάθε μαθητής από τις 12:00 μέχρι τις 16:00 και στις τρεις τάξεις του λυκείου

ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ÿ Αξιολόγηση όλων των τμημάτων των ΑΕΙ και ΤΕΙ
ÿ Αυτοδιαχείριση των οικονομικών των πανεπιστημίων
ÿ Δημιουργία ισχυρών πανεπιστημίων τα οποία να έχουν τμήματα δημοφιλών σχολών μακριά από τα αστικά κέντρα
ÿ Κατάργηση του διαχωρισμού ανώτατης και τεχνολογικής εκπαίδευσης. Ανωτατοποίηση των τμημάτων των ΤΕΙ που δεν έχουν το αντίστοιχό τους στα ανώτατα ιδρύματα και κατάργηση όσων τμημάτων υπερκαλύπτονται από αντίστοιχα στα ΑΕΙ
ÿ Καθορισμός σύγχρονου προγράμματος σπουδών με διάλογο της πανεπιστημιακής κοινότητας, του υπουργείου και των αντιπροσώπων των φοιτητών
ÿ Κατάργηση των σημειώσεων και αγορά βιβλίων μέσα από μία μεγάλη λίστα, από την οποία κάθε φοιτητής θα αγοράζει αυτό που του αρέσει
ÿ Ενίσχυση οικονομική για αγορά βιβλίων σε φοιτητές των οποίων το οικογενειακό ειδόσημα είναι κατώτερο των 25000 ευρώ
ÿ Στα τελευταία εξάμηνα κάθε σχολής ενίσχυση των μαθημάτων επιλογής τα οποία θα προσφέρουν εξειδίκευση η οποία και θα αναγράφεται στο πτυχίο
ÿ Δημιουργία μεταπτυχιακών σπουδών από κάθε τμήμα

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΚΥΛΑ

Όταν αντικρύζεις παλιές φωτογραφίες σίγουρα ο χρόνος είναι αυτός που σου χαμογελάει και σου κλείνει με διάθεση το μάτι. Ο παιχνιδιάρης χρόνος ο οποίος περνάει από δίπλα σου γρήγορα χωρίς να ανταποκρίνεται στις διαθέσεις σου, τις ανάγκες σου και τα απεγνωσμένα καλέσματά σου να επιβραδύνει λίγο το ρυθμό του γιατί δεν προλαβαίνεις να ζήσεις και να χαρείς ταυτόχρονα.

Και αν μπορούσες να ζεις μέσα στο άγχος και την αγωνία τη μία ζωή για να χαρείς την άλλη, το πέρασμά του χρόνου θα ήταν κάτι αδιάφορο για σένα. Μα όταν η πίεση της ζωής σου στερεί ότι περισσότερο σε ευχαριστεί, ότι περισσότερο σε γεμίζει, εγκλωβισμένος κι εσύ στο ρυθμό που έχει πάρει η καθημερινότητα όλων, θα ήθελες να έχεις ένα μαγικό ραβδάκι και να ελαττώσεις την ταχύτητα με την οποία οι δείκτες των ρολογιών κοινούνται.

Η αγκαλιά, το χαμόγελο, η παρέα, ο έρωτας είναι η πραγματική ζωή και οι περισσότεροι τα έχουμε βάλει σε δεύτερη μοίρα για να επιτύχουμε ακαθόριστους στόχους. Θέλω κι εγώ να ζήσω όπως θέλω, να ζήσω ελεύθερος, να δουλέψω για εμένα και την οικογένειά μου, όχι εις βάρος τους.

Μακάριοι όσοι δάμασαν το χρόνο.

ΑΔΙΑΦΟΡΑ ΜΑΤΙΑ

Μετά από κάποιες ημέρες βανδαλισμών σε σχολείο στο Παγκράτι άνοιξαν επιτέλους λένε κάποια στόματα και δόθηκαν ονόματα όσων είναι υπεύθυνοι για αυτήν την εικόνα που παρουσιάστηκε.

Και το ερώτημα είναι γιατί μονίμως τα στόματα μας είναι κλειστά;

Δε μας ενδιαφέρει τίποτα από όσα συμβαίνουν έξω από τη δική μας πόρτα, ούτε καν αυτά τα οποία επηρεάζουν τη ζωή μας. Δεν τα βλέπουμε αν δεν τα ζούμε άμεσα, τα αφήνουμε στο πέρασμα του χρόνου, αδιαφορούμε, είμαστε συγκεντρωμένοι στην προσωπική μας ευμάρια, στο δικό μας αγώνα χωρίς να υποψιαζόμαστε καν ότι οι αγώνες που γίνονται για δικαιώματα και υποχρεώσεις είναι αυτοί οι οποίοι θα εξασφαλίσουν ή θα εξαφανίσουν και τη δική μας πορεία.

Αδιαφορία σε όλα τα επίπεδα, αδιαφορία και φόβος μη ταραχθεί η βαλτώδης λίμνη στην οποία ζούμε, ακόρεστοι καταναλωτές και επικίνδυνοι συμφεροντολόγοι. Ο καθένας μας πίσω από τα παραθυρόφυλλά του, κοιτώντας με μελαγχολικό ύφος τη ζωή, μικρά περίεργα βλέμματα σε μια κοινωνία η οποία δε γνωρίζει που βαδίζει, κλεισμένοι στους ευατούς μας, να μας απασχολούν ακόμη και για τα παιδιά μας τα ανούσια, τα εγωιστικά και να τους προσφέρουμε χρηματική στήριξη σαν μέγιστη προσφορά, λες και ο γονέας είναι απλά ένας χορηγός.

Ας ανοιχτούμε στον άνθρωπο, ας κρίνουμε τον άνθρωπο, ας τιμωρήσουμε τον άνθρωπο, ας αγκαλιάσουμε τον άνθρωπο, ας συνομιλήσουμε με τον άνθρωπο, ας σώσουμε τον άνθρωπο.

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Μία από τις χειρότερες στιγμές στο επάγγελμά μου είναι όταν τυχαία το μάτι μου πέφτει πάνω σε μία παλιά φωτογραφία του ανθρώπου που εκείνη τη στιγμή κάνω φυσικοθεραπεία.

Είναι κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα, ένα χτύπημα βαρύ στην καρδιά μου και ένα σφίξιμο για μια ζωή που τόσο πολύ έχει αλλάξει. Και μιλάω για τους ασθενείς μου των οποίων το κινητικό και νοητικό πρόβλημα δεν πρόκειται εξ ολοκλήρου να διορθωθεί και είναι διαφορετικοί σε όλα τα επίπεδα από τη φωτογραφία.

Εκεί με βλέμμα λαμπερό, χωρίς φοβίες για τίποτα, έτοιμοι να ρουφήξουν το μεδούλι της ζωής, όρθιοι, επιβλητικοί, μαχητές, όμορφοι, να ατενίζουν με αισιοδοξία το φακό και το μέλλον.

Και μετά η αλλαγή, και η κινητική ή νοητική καθήλωση και ποιο από τα δύο είναι πιο δύσκολο ακόμη δεν έχω διακρίνει. Διαφορετικά πρόσωπα από τον πόνο, από τα φάρμακα, από την απογοήτευση, με τα μάτια αδύναμα, τα νοιώθεις, τα αισθάνεσαι καρφωμένα πάνω σου να έχουν χάσει την παλιά του αυτοπεποίθηση και λάμψη.

Εκεί στις παραλίες, μέσα σε αυτοκίνητα, στις αποφοιτήσεις και τώρα καρφωμένοι σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, σε ένα στενό κρεβάτι το οποίο εγκλωβίζει μέσα του κάθε τους όνειρο. Και όταν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, όλα είναι διαφορετικά και η ελπίδα είναι δυνατή και γεμίζει με χαμόγελο και ζωντάνια αυτά τα πρόσωπα. Μα όταν ο στόχος είναι η σταθερότητα στην υπάρχουσα κατάσταση δεν αντέχετε η νοητική ακεραιότητα και το μόνιμο βλέμμα θλίψης και αδικίας που καρφώνεται πάνω σου, εισχωρεί σε ότι πιο ευαίσθητο έχεις μέσα σου και νοίωθεις να έχεις ευθύνη για το πριν και το μέλλον ενός ανθρώπου χωρίς να έχεις πολλά εφόδια στα χέρια σου, φυλακισμένος και εσύ στα όρια της ανθρώπινής σου υπόστασης.

Πως αλλάζει η εικόνα του ανθρώπου που περνάει μια δοκιμασία, κάθε ίχνος πόνου, κάθε άγρυπνη νύχτα, κάθε μορφασμός απογοήτευσης είναι ζωγραφισμένα πάνω στο πρόσωπο, που βλέπει τη ζωή να φεύγει. Μα πρέπει πάντα να παλεύσεις για τη μία ζωή σου και η λάμψη από την παλιά φωτογραφία να έρθει και πάλι μέσα στην ίριδά σου, έτσι ώστε και το παρόν να γίνει πιο λαμπερό, γιατί ακόμη μπορείς να χαμογελάς και εξακολουθείς να χαμογελάς υπέροχα.