ΟΡΓΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Δε ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Παρακολουθώ κι εγώ αποσβολωμένος αυτά που γίνονται και αναρωτιέμαι. Και επιρρίπτω ευθύνες. Άλλωστε αυτό είναι το πιο εύκολο. Ευθύνες που προβάλουν από την εσωτερική μου αγανάκτηση και οργή για όλους τους υπεύθυνους όλων των συμβάντων.
Οργή για την αστυνομία, τη διεφθαρμένη και αναποτελεσματική που ποτέ δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις πραγματικές μας ανάγκες. Μια αστυνομία δημοσιουπαλληλική και ανίκανη που το μόνο που ήξερε να κάνει είναι να ασελγεί σε ηλικιωμένου, εργαζόμενους και παιδιά μα σπάνια να συλλαμβάνει τους μεγαλοαπατεώνες και να προστατεύει τον πολίτη.
Οργή για όλους αυτούς τους γελοίους κουκουλοφόρους που το να σπάνε αυτοκίνητα πολιτών, να βάζουν φωτιά σε μαγαζιά μεροκαματιάρηδων, να καταστρέφουν σπίτια απλών πολιτών το ονομάζουνε επανάσταση. Αυτοί οι θρασύδειλοι με τις χαζοκουκούλες τους που πίσω από αυτές κρύβουν ίσως και τον πλούτο των γονέων τους μα σίγουρα τη δειλία τους να αντιμετωπίσουν στα ίσα τη ζωή. Και κάνουν επανάσταση καταστρέφοντας τις περιουσίες και τους μόχθους μιας ζωής απλών και φτωχών ανθρώπων.
Οργή για την πολιτική ηγεσία που ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει για ποιο λόγο είναι εκεί τι πρεσβεύει και ποια είναι η αρμοδιότητά της.
Οργή πάνω από όλα για τους γονείς όλων αυτών των παιδιών οι οποίοι το μόνο που ήξεραν να κάνουν είναι να ασχολούνται με τον εαυτό τους, με τα λούσα τους, με τον εγωισμό τους μα ποτέ να μην έχουν καταλάβει τι ευθύνες έχει το να μεγαλώνουν ένα παιδί. Γονείς που ποτέ δεν ασχολήθηκαν μαζί τους, ποτέ δε τα αγάπησαν, γονείς που δεν άξιζαν να είναι γονείς.
Οργή για όλους μας που ποτέ δεν αναζητήσαμε να πραγματικά αίτια των φαινομένων βίας, για τους πλούσιους που ήθελαν να γίνουν πλουσιότερους, για τους πολιτικούς που δεν ασχολήθηκαν με τους φτωχούς, για την παιδεία την ανύπαρκτη, για μια κοινωνία εγωιστική όπως την καταντήσαμε αφήνοντας την επανάσταση σε γελοίους κουκουλομασκαράδες που καταστρέφουν φταίχτες και αθώους.
Άντε στο διάολο όλοι μας.

Η ΜΠΟΥΝΙΑ

Πολλοί αναρωτιούνται για ποιο λόγο εμείς οι οπαδοί του ΠΑΟΚ θεωρήσαμε μπουνιά στο κατεστημένο ότι έγινε την περασμένη Κυριακή.
Αυτή είναι μια παλιά ιστορία που έχει την αρχή της στη ψυχοσύνθεση του Έλληνα και στη μεγάλη σημασία που δίνει σε κεντρικό επίπεδο διαχείρισης των πραγμάτων μη πιστεύοντας ποτέ πως και η περιφέρεια έχει τη δικής της δυναμική.
Μια περιφέρεια είναι και η Θεσσαλονίκη η οποία αφέθηκε στη μοίρα της και εμείς μπλεγμένοι στη καθημερινή μας μιζέρια και φτώχια δε μπορέσαμε ποτέ μέχρι τώρα να δημιουργήσουμε κάτι άξιο που να παρέμεινε εδώ.
Μια γκρίνια συνεχόμενη που έχει όμως λογική και βάση, μια απογοήτευση που μας έκανε να πιστέψουμε οποιοδήποτε μας χρύσωνε το χάπι ή μας έπειθε ότι θα μας βγάλει από την πορεία που ακολουθούμε. Και εμείς ευκολόπιστοι σαν ιθαγενείς πιστεύαμε τα καθρεπτάκια και εκλέγαμε τους ψευτοάρχοντες που μας καταδυναστεύουν μέχρι τώρα και συγχωρούσαμε όσους μας πλήγωσαν γιατί πιστεύαμε την ανειλικρινή τους συγνώμη.
Μια κεντρική διοίκηση που δεν αφήνει την περιφέρεια να ανασάνει, την πνίγει, τη χρησιμοποιεί, λαμβάνει ότι έχει να της προσφέρει και μετά της πετάει ξεροκόκκαλα να γλύψει. Αυτή η συμπεριφορά συνέβαινε στα δημόσια έργα, στους οικονομικούς πόρους και στον αθλητισμό. Χρόνια αδικιών και κλέψιμο τίτλων έφεραν μια απαξίωση και μια αλήτικη πολλές φορές συμπεριφορά από μέρους μας. Η αδικία σε τρελαίνει και αν γενικά η ζωή σου έχει πάρει λανθασμένη πορεία μπορεί να οδηγηθείς σε άπρεπες συμπεριφορές.
Μα πιστεύουμε πως κάτι καινούργιο δημιουργήτε πλέον στην πόλη μας και στην ομάδα μας.
και αυτή η μπουνιά ήταν η απαρχή της αντεπίθεσης, μιας ειρηνικής αντεπίθεσης κόντρα σε αδικίες και απαξιώσεις. Μα κάθε επανάσταση, σε οποιοδήποτε τομέα έχει και τα θύματά της. Δεν είμαι υπέρ της βίας, ποτέ δε βιοπράγησα, θέλω μια ειρηνική επανάσταση, ξια πορεία προς τη δικαιοσύνη. Και αυτή η γροθιά αν και κατακριταία ήταν αντικείμενο πρόκλησης και το λάβαρο ότι τέρμα πλέον οι αδικίες πάνω στο κορμί και τη ψυχή μου. Είμαστε εδώ με σφιγμένες γροθιές και έχουμε και εμείς δικαίωμα στο όνειρο.

ΠΡΟΩΡΗ ΩΡΙΜΑΝΣΗ

Σα να μη ζούμε έτσι και αλλιώς σε εποχές πολύ πονηρές, υπάρχουν συμπεριφορές ατόμων που ενισχύουν τη διαδικασία της πρόωρης σεξουαλικής ωρίμανσης σε παιδιά μικρής ηλικίας. Με μεγάλη ευκολία βλέπω στο θεραπευτήριο γονείς να βάφουν τα νύχια των κοριτσιών τους από τη ηλικία των 4 ετών και πραγματικά προσπαθώ να φανταστώ τα κίνητρα και τις επιδιώξεις μιας τέτοιας πράξης. Γιατί θεωρώ πως αυτές οι συμπεριφορές καταγράφονται στη μνήμη των παιδιών, αλλοτριώνουν το ψυχικό τους κόσμο και επηρεάζουν την μετέπειτα τους πορεία.
Προσπαθούν να αποδείξουν τι οι γονείς με αυτές τις ανοησίες; Την ανικανότητά τους να τιθασεύσουν τα θέλω των παιδιών τους; Αυτό φαίνεται και δε χρειάζεται τόσο χαρακτηριστικές αποδείξεις. Τη διάθεσή τους να δημιουργήσουν ένα παιδί έτσι όπως θα ήθελαν αυτοί να είναι ο ευατός τους; Γιατί η προσπάθεια ανάδειξης του παιδιού πρέπει να έχει βάση την εξωτερική του ομορφιά και ωριμότητα αντί ενός ισορροπημένου εσωτερικού κόσμους και μιας ειίκρινούς παιδικής συμπεριφοράς;
Το θέμα είναι ότι αυτή η πρόωρη ωρίμανση θα έχει αντίκτυπο αργότερα στη συμπεριφορά του παιδιού, και θεωρώ αδύνατο αυτό το κορίτσι να γλυτώσει από την κατάπτωση στις εύκολες, γρήγορες, ημερήσιες σχέσεις και από μια διαρκή επιβεβαίωση της σεξουαλικότητάς του. Κάτι που πάντα φέρνει μια ανασφάλια συναισθηματική και οδηγεί στην απώλεια της εσωτερικής ισορροπίας.
Μα οι γονείς δε σκέφτονται τόσο μακρυά, τους φτάνει να ακούνε όμορφα λόγια για το πόσο περιποιημένα είναι τα κορίτσια τους και ας λένε οι τιμητές από μέσα τους "σαν μεγαλώσει αυτή η μικρή θα γίνει..."!
Δεν είμαι συντηρητικός γιατί δεν είναι συντήρηση ο σωστός τρόπος διαπεδαγώγησης των παιδιών μας, γιατί είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να περνάν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους μοιάζοντας, νοιώθοντας και συμπεριφερόμενα σαν παιδιά.

ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ Α.Ε.

Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Μα και της τσέπης επίσης. Ακίνητα, δάση με την ευλογία του θεού, με τη βοήθεια του θεού, σώσων ημάς. Άγιος ο θεός, πλουτισμός ο ισχυρός και εμείς να παρακολουθούμε απροστάτευτοι τη δήμευση της περιουσίας μας από τα ευλογημένα τέκνα του θεού. Και όταν τα παιδιά του πατέρα είναι τέτοια, είτε κι εκείνος συνενεί είτε εν τέλει είναι ανύπαρκτος.

Ας διαλέξει τι επιλέγει ο πανταχού παρών και τα πάντα αγοράζων, ακίνητα και ψυχές. Να είναι λωποδύτης ή ανύπαρκτος.

Αντί να ξεσηκωθούμε όλοι παιδιά, γέροι, άντρες, γυναίκες και να εισβάλλουμε στο άγιο όρος να γκρεμίσουμε, να διαλύσουμε τα πάντα, όλα τα ψέμματα, τις φοβίες, να εξαφανίσουμε όλους εκίνους τους δειλούς ανθρώπους που βρήκαν καταφύγιο εκεί επειδή δε μπορούσαν να ανταποκριθούν στη πραγματική ζωή, όλους εκείνους που για να ξεφύγουν από το χέρι του νόμου φυγαδεύτηκαν εκεί, να κάνουμε τη χερσόνησο δικό μας κτήμα, να χαρούμε τη φύση της καθόμαστε και παρακολουθούμε από τις οθόνες τη διαπλοκή θεού και κυβέρνησης και πριν κοιμηθούμε ανάβουμε και ένα καντήλι για τη σωτηρίας της ψυχής μας.

Όσοι θέλουν να πιστέψουν στο θεό, όσοι πιστεύουν στο θεό μπορούν να βρουν τη στέγη του παντού.

Το άγιο όρος είναι ανίερο και ανήκει σε όλους τους Έλληνες.

Άγιε Εφραίμ άντε στο διάολο.

Ξεσηκωθείτε επίτέλους εν υπνώσει Συνανθρωποί μου. Διαλύστε τους μεσίτες των ψυχών μας. Διαλύστε τον εργοδότη τους. Διαλύστε τις κυβερνήσεις που διαπλέκονται με το θεό. Γιατί εκείνος φταίει. Αν υπάρχει, αν τους τοποθέτησε εκεί, αν αυτοί αξιολογούν τη ψυχή μου, αν αυτά είναι τα παιδιά του, γιατί να τον πιστέψω πλέον. Βάλτε φωτιά παντού, σε όλα τα ζιζάνια, μαζί θα καούν και πολλά χλωρά; Όχι. όσοι αξίζουν θα παραμένουν ζωγράφοι της ψυχής μας. Μας όσους επιλέγουμε για το προσωπικό μας συμφέρον πρέπει να κλειστούν σε φυλακές, να σώσουν τις ψυχές τους σε τέτοια απομόνωση.

Ελευθερώστε το κράτος από την διαπλοκή με την εκκλησία.

Διαλύστε μια κυβέρνηση ανίκανη και υπόδουλη στους θεούς της.

Ελευθερώστε το όρος, είναι η δική μας χερσόνησος.

ΣΤΡΑΤΟΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ

Πως αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν όλα αυτά που συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα αν δεν είναι η εκδήλωση της ανικανότητας, της ασυνέπειας και της ανευθυνότητας ενός θεσμού που δε ξέρω για ποιο λόγο πολλοί Έλληνες εμπιστε'υονται ακόμη όπως παρουσιάζεται στις διάφορες έρευνες.
Ίσως επειδή πολλοί από εμάς έχουμε δικούς μας ανθρώπους μόνιμους σε κάποιο πόστο των ενόπλων δυνάμεων και οι οποίοι με εξαίρεση κάποια σώματα δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία που ζούμε.
Και το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το αρνητικό είναι ότι ακόμη και αν χρειαστούν να παράγουν κάτι έχουν τόσο επηρεαστεί από την οκνηρία της καθημερινότητας τους που τα αντανακλαστικά του θα είναι πολύ φτωχά για να κάνουν οτιδήποτε. Και αυτό το ένοιωσα πολύ έντονα όταν υπηρέτησα κι εγώ την πατρίδα και αντιλήφθηκα ότι πολλοί από εκεί μέσα μόνο στο στρατό θα μπορούσαν να βρουν διέξοδο βάση των ικανοτήτων τους.
Όλοι αυτοί όμως που έδωσαν εξετάσεις και απέτυχαν στην κοινωνία δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να βοηθήσουν ουσιαστικά την πατρίδα αν παραστεί ποτέ η ανάγκη.
Όλοι αυτοί που δεν έμαθαν να είναι υπεύθυνοι, που δεν έμαθαν να ξεχωρίζουν ότι κάθε άνρθωπος είναι διαφορετικός και χρειάζεται μια ιδιαίτερη αντιμετώπιση, όλοι αυτοί που είδαν το στρατό σα μια εύκολη λύση επαγγελματικής αποκατάστασης είναι οι ηθικοί υπεύθυνοι όλων των εγκλημάτων που συνέβησαν και είχαν σαν αποτέλσμα το θάνατο 3 παληκαριών.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Μπράβο λοιπόν στην Ελληνική δικαιοσύνη που κατάφερε ακόμη μια φορά να αποδείξει τη διαφορά της συμμετοχής από την παρακολούθηση. θα ήθελα πολύ να είχα μπροστά μου τους δικαστές που πήραν αυτή την απόφαση, να παραβρεθώ στο βιασμό τους, το ξυλοδαρμό τους, να γελώ με τον πόνο τους, να τραγουδώ στα παρακάλια τους, να αδιαφορώ για τις πληγές τους. Και όλα αυτά χωρίς ευθύνη γιατί δεν τους αγγίζω εγώ. θα ήθελα κύριοι δικαστές να παιδιά σας να ήταν στη θέση του Αυστραλού και εγώ να ήμουν ο δικαστής, να σας κοιτούσα στα μάτια και να έπαιρνα την ίδια απόφαση με εσάς. Να άφηνα ελεύθερους τα καλόπαιδα που θα είχαν σκοτώσει τα δικά σας παιδιά. Ποιος ξέρει τι συμφέροντα υπάρχουν από πίσω. Ποιος ξέρει ποιους γνωστούς έχουν αυτά τα καλόπαιδα για να συνεχίζουν ελεύθερα της ζωή τους.
Μπράβο στην τοπική κοινωνία της Μυκόνου που έτρεφε αυτούς του παλικαράδες, οι οποίοι αν είναι τέτοιας συμπεριφοράς άνθρωποι πάντα ήταν τέτοιοι, μα σίγουρα θα είχαν αποκτήσει ένα κύρος με αυτή τη δουλειά και ο καθένας έκανε τη δουλειά του. Ο μαγαζάτορας την ασφάλεια για την επιχείρησή τους, τα κοριτσάκια και οι ανικανοποίητες παντρεμένες της κοινωνίας κάποιους καλούς εραστές, οι life style γελοίες και γελοίοι ένα καλοκαιρινό πήδημα και οι ίδιοι ευρεία αποδοχή. Και αυτό γίνεται παντού μα πάντα στο τέλος κάποιοι το θυμούνται.
Ευθύνη έχουν οι δράστες, ευθύνη, έχει ο ιδιοκτήτης του κέντρου που έπρεπε να γνωρίζει τι υπάλληλο έχει, ευθύνες έχει η τοπική κοινωνία που γνώριζε τι άνθρωπος είναι ο δράστης ο οποίος πίσω από τα χαπακωμένα μπράτσα του ήταν ένας αλητήριος της κακιάς ώρας από αυτούς που παντού υπάρχουν γύρω μας μα ποτέ κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να τους αλλάξει.
Και τώρα ψεύτικο κλάμα από όλους για ένα έγκλημα που κάναν όλοι.
Και θα έπρεπε όλοι αυτοί να ήταν τώρα φυλακή. Οι δράστες, ΚΑΙ ΟΙ 4, ο ιδιοκτήτης, και όσοι από την τοπική κοινωνία ανάθρεψαν και καλλιέργησαν αυτή τη ψευτομαγκιά στους δράστες. Οι οποίοι να βρισκόταν σε καμμιά δύσκολη συνθήκη θα έκλαιγαν σα μωρά παιδιά γιατί η δύναμή τους είναι μυική μα στη ζωή κανένα πρόβλημα δε λύνεται με τα μπράτσα.
Ας κλάψουμε για το καυμένο το νερό και ας αφήσουμε τον υπουργό τουρισμού να τρέχει κατάμαυρος από τη πολύ δουλειά να υπερασπιστεί μια κοινωνία που και εκείνος καλλιεργεί.
ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.

Τ ΑΓΡΙΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ

O κόσμος γύρω μας, όλοι μας είμαστε τόσο αγχωμένοι, τόσο απογοητευμένοι, τόσο μελαγχολικοί με την κατάσταση που έχει φτάσει η προσωπική μας οικονομική κατάσταση.

Ένα ατελείωτο τρέξιμο χωρίς ανταμοιβή, χωρίς να έχεις την ικανότητα (η θέληση πια δε μετράει) να βάλεις κάποια χρήματα στην άκρη και αναρωτιέσαι πόσο ακόμη θα πρέπει να δουλεύεις, πόσες ώρες ακόμη από τις λίγες που έχουν απομείνει στη διάθεσή μας θα πρέπει να προσφέρεις στην θέληση σου να παρέχεις όσα περισσότερα μπορείς στα άτομα που αγαπάς.

Η κυβέρνηση απαθής και ανίκανη, η χειρότερη κυβέρνηση των μεταπολιτευτικών χρόνων, να μη μπορεί να ελέγξει, να ρυθμίσει , να τροποποιήσει τίποτα και εμείς να πέφτουμε θύματα συνανθρώπων μας οι οποίοι αποφασίζουν να πλουτίσουν εις βάρος όλων μας.

Αυξήσεις χωρίς μέτρο, χωρίς λογική, παντού και εμείς πάλι καλά λέμε γιατί δε θα μπορούσα να το παίξω θύμα όταν έχω χρήματα για μια αρκετά αξιοπρεπή ζωή. Όλα αυτά βεβαια με πολλές ώρες εργασίας την εβδομάδα.

Μα όσο σκέφτομαι όλους τους ηλικιωμένους με τις απίστευτες συντάξεις που πέρνουν, όλες τις οικογένειες με τον ένα μισθό να προσπάθούν να θρέψουν τους ευατούς τους και τους ανθρώπους που αγαπάν πραγματικά με πιάνει μια απελπισία και ένας διάχυτος φόβος.

Και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που όλοι αυτοί οι σύγχρονοι είλωτες θα ξεσηκωθούν και θα καταπιούν όλους μας, γιατί και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε το πρόβλημα, να λυπούμαστε μα απορροφημένοι στο δικό μας αγώνα ξεχνάμε ότι κάποιοι άλλοι δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε αγώνα να δώσουν.

Και αυτή η ημέρα φαίνεται ότι πλησιάζει.

ΛΟΓΙΑ, ΑΝΕΜΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ

Κύριε Γιώργο σε παρακολούθησα προχτές να χειροκροτείς,
στα σκαλοπάτια που όλοι μας ρίξαμε δάκρυα πόνου,
να περηφανεύεσαι για τα χέρια σου που άτιμες υπογραφές σκαρώσανε,
να περηφανεύεσαι για τα μάτια σου που σφαλιστά μπροστά μας απέμειναν.

Και σε θυμάμαι μια ζεστή βραδιά ξεχασμένης άνοιξης
κάτω από την ανθισμένη αμυγδαλιά που μαζί είχαμε φυτέψει,
να μου μιλάς για τα ανθρώπινα ιδανικά, τα ανθρώπινα δάκρυα,
τον κόσμο που στα όνειρά σου φαντάζεσαι να αλλάζει
και μου τόνιζες πως αξίζει η προσπάθεια.

Θυμάμαι τα μεσήλικα σου μάτια να με κοιτάζουν ικετευτικά,
αναζητώντας να λάβουν το μήνυμα της κατανόησής μου,
αυτά τα μάτια που κρύβουν τελικά τόση διπροσωπία,
και κάτω από τον έναστρο ουρανό είχαν μια λάμψη,
μα ήταν ψεύτικη,
δανεική από των άστρων το φέγγος.

Αναζητώ την πορεία των λόγων σου στο πέρασμα των χρόνων,
σκέφτομαι οι πράξεις και τα λόγια πόσο απέχουν,
θυμώνω με τον εαυτό μου που πρότυπο σε είχε,
λυπάμαι για τα οράματά σου που ακροβατώντας έπεσαν.

Τσακίστηκαν στα σκληρά και αμείλικτα εδάφη των συμφερόντων,
μαράθηκαν σαν τριαντάφυλλα που ορκίστηκαν να μην ξανανθίσουν,
εγκλωβίστηκαν στην προσωρινή θαλπωρή της δικής σου αγωνίας,
οράματα στιγμιαία που γίνανε μακροχρόνιες πλάνες, οράματα δηλητήριο για όσους γεύτηκαν το νέκταρ τους.

ΚΡΗΤΙΚΗ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ

Σαφώς και είμαι οργισμένος με όσα ακούγονται τον τελευταίο καιρό με το σκάνδαλο της SIEMENS. Σαφώς και ζητάω δικαιοσύνη και τιμωρία για όσους δεν άξιζαν την εμπιστοσύνη που τους έδειξα. Σαφώς και οι πάντες θα έπρεπε να είναι πιο προσεχτικοί για τους συνεργάτες που έχουν.

Αλλά όλα αυτά απέχουν πάρα πολύ από την αποκαθήλωση μιας φωτογραφίας, από τη θεατρική και ιλαροκωμική ταυτόχρονα πράξη εκμηδενισμού και απαξίωσης ενός ανθρώπου ο οποίος για 7 χρόνια είχε το τιμόνι της χώρας μας στα χέρια του. Ενός πολιτικού ο οποίος και πολλά θετικά έκανε και πολλά λάθη έκανε μα είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι δε μπορούν να αναγνωρίσουν το θετικό σαν τελικό αποτέλεσμα αυτών των χρόνων διακυβέρνησης. Και αν πολλοί λέγαν ότι έγινε μια απλή διαχείριση, η διαχείριση ποτέ δεν είναι απλή και τη ζούμε όλοι καθημερινά με αυτήν την κυβέρνηση της ανύποτης ανικανότητας και υποκρισίας.

Όταν λοιπόν εκείνα τα χέρια που κατέβασαν τη φωτογραφία πιθανά να ήταν τα ίδια χέρια που σε κάθε επίσκεψη του κ. Σημίτη στην Κρήτη χειροκροτούσαν με τόση ένταση και παλμό και στο τέλος έδειχναν επιδεικτικά τα σημάδια και τους κάλους από το χειροκρότημα σαν απόδειξη της κομματικής πίστης δεν υπάρχουν και πολλά πεις παρά μόνο την απέχθεια σου για μια κοινωνία στην οποία ο καθένας κοιτάζει το ατομικό του συμφέρον μακρυά από ιδεολογίες, αγώνες και διάθεση προσφοράς και αυτοπροσφοράς.

Αγαπητέ κύριε βουλευτή την επόμενη φορά που κατά τη διάρκεια του κατουρήματος από λάθος πιτσιλίσετε τα χέρια σας, μη θυμώσετε στο όργανο που κρατάτε, καθίστε να σκεφτείτε λίγο πόσες όμορφες στιγμές το ίδιο όργανο σας έχει χαρίσει. Μην είστε μαζί του αχάριστος.

ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Έχω αρκετό καιρό να γράψω στο ιστολόγιο μου. Το τρέξιμο της καθημερινότητας, η δική μου ανάγκη να προσφέρω παραπάνω πράγματα στο παιδί μου, με κράτησαν μακρυά από τη διαδικασία αυτή που τόσο συμπάθησα.

Τώρα έχει πλέον ζέστη. Αλλάξαμε εποχή, μα όλα τα υπόλοιπα παρέμειναν ίδια, αν όχι προς το χειρότερο. Η γειτονιά είναι ερημική, οι σκιές μονάχα κινούνται ανάλογα με την κατεύθυνση του δημιουργού τους, του ήλιου. Ησυχία, και μόνο τιτιβίσματα από πουλιά έξω στο μπαλκόνι και η ανάσα από το μωρό μου όπως μεταφέρεται σε εμένα από την ενδοεπικοινωνία.

Η ανάσα και το πληκτρολόγιο, ήχοι αταίριαστοι σε άλλες συνθήκες, μα τώρα φαίνεται το ένα να παίρνει δύναμη από το άλλο. Νανούρισμα και διάθεση. Όρεξη για έκφραση. Και τα χέρια να αναζητούν τις πιο σωστές λέξεις από τόσους συνδυασμούς λέξεων που μπορεί να παράγει η πλούσια μας γλώσσα.

Μου άρεσε η ιδέα μου να ξαναμπώ, να ξαναεκφραστώ από εδώ μέσα.

Και αν είναι λίγοι όσοι επισκέφτονται το ιστολόγιό μου, έστω και για αυτόν τον έναν που μου κάνει την τιμή να επιλέγει αυτή την τοποθεσία θα πρέπει να ξαναγεμίσω αυτές τις άδειες ηλεκτρονικές σελίδες με περιεχόμενο.

ΥΠΕΡΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ

Επειδή η χτεσινή εκπομπή του Μ. Τριανταφυλλόπουλου και η αναμετάδοσή της από τον Τ. Κουίκ με έβγαλε εκτός ευατού πρέπει κάπως και εγώ να εκφραστώ...

Για τον κάτοικο μιας χώρας είναι πραγματικά πολύ σημαντικό να θεωρεί ότι η κυβέρνησή του είναι ικανή να του παρέχει ασφάλεια, να αξιολογεί καταστάσεις και να παίρνει τις σωστές αποφάσεις με ψυχραιμία και πολιτική λογική πέρα από μικροπολιτικά συμφέροντα, συναισθηματικές εξάρσεις ή ψευτοεθνικιστικές υστερίες και αντιλήψεις.
Και αυτό ήταν κάτι το οποίο το ένοιωσα την περίοδο της κρίσης στα Ίμια όταν πάρθηκαν αποφάσεις για το όλο συμφέρον της πατρίδας μας που μας έβγαλαν από μία κρίση άνευ ουσίας και στην οποία μας έμπλεξαν ανθρωπάρια πολιτικά και δημοσιογραφικά.
Ένοιωσα ασφαλής όταν επιλέχτηκε η επιστροφή σε μια προυπάρχουσα κατάσταση και όχι ο πόλεμος κάποιων ωρών ή και ημερών και οι διαπραγματεύσεις από τις οποίες θα βγαίναμε χαμένοι πολλαπλά χάνοντας ακόμη και εδάφη μας.
Ένοιωσα ασφαλής που στο τιμόνι της χώρας μας ήταν ένας πρωθυπουργός που μπορούσε με τη λογική να κρίνει κάποια πράγματα και ευτυχής που δεν κυβερνούσαν ναύαρχοι και ψευτοπαλικαράδες δημοσιογράφοι οι οποίοι σαν άλλοι Χριστόδουλοι κλαίνε από υπερηφάνεια για την πατρίδα και τη σημαία μας χωρίς να έχουν δώσει μέχρι τώρα εμφανή δείγματα γραφής γύρω από το τι πρόσφεραν για την εξέλιξη αυτής της χώρας.
Νοιώθω ανακουφισμένος που την πατρίδα κυβερνούσαν πολιτικοί που έψαχναν τα αίτια πίσω από τις αφορμές και τις εξελίξεις πριν την πραγματοποίησή τους και όχι όλοι αυτοί οι υποκριτές συνέλληνες οι οποίοι κόφτονται δακρύβρεχτα και με το λερωμένο χέρι στο στήθος για τη χώρα μας και είναι οι ίδιοι οι οποίοι μολύνουν το χώμα της, αδιαφορούν για το περιβάλλον της, γελοιοποιούν με τη συμπεριφορά τους της ηθικής της υπόσταση, οι υπερέλληνες στα λόγια μα ο βιαστές της στην πράξη.
Όλοι εσείς οι δήθεν υπερπατριώτες, δημοσιογράφοι, ναύαρχοι, απλός λαός και πολιτικοί ας νοιώθετε ντροπή και αηδία με επιλογές που έσωσαν από τον πόλεμο χιλιάδες παληκάρια όσο εσείς…ποιος ξέρει που θα ήσασταν. Αν πρέπει να κλάψετε για κάτι είναι για τα χαμένα παιδιά των ελικοπτέρων και για τη δική σας κρίση την τόσο υστερόβουλη και επικίνδυνη. Θα κριθείτε από την ιστορία αν ποτέ κάνετε κάτι αντάξιο για να γραφτείτε έστω και σε μια σελίδα της.

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από ένα μικρό κείμενο που έγραψα. Αν υπάρξει κάποιος που θα ενδιαφερθεί για τη συνέχεια θα ήταν μεγάλη μου τιμή!

Καλημέρα αγαπημένη μου Χριστίνα. Σήμερα το βραδύ δεν κοιμήθηκα καλά, μία αγωνία στριφογύριζε μέσα στο κεφάλι μου πολιορκώντας κάθε κύτταρό μου. Αυτή η μάχη που ξεκίνησε εδώ και 2 εβδομάδες θεωρώ πως δε θα έχει νικητή, εγώ δε θα υποταχτώ στις βολές τύψεων και αμφιβολιών. Γιατί έχω εσένα αγαπημένη μου αδερφή. Πρωί και σου εξιστορώ τον πόνο μου πάλι, ίσως είναι άδικο για σένα και που αλλού να πω αυτά που από μέσα μου με πνίγουν. Και αυτή η πολυθρόνα που κάθομαι νομίζω πως είναι άβολη πια για το γέρικό μου σώμα. Κάθε βράδυ που ξαπλώνω πονάει όλο μου το είναι, το σωματικό, το ψυχικό, κάθε σταγόνα από το εγώ μου γίνεται και πιο πικρή με το πέρασμα τω στιγμών. Και δε με αντέχω ούτε εγώ, σκέψου τι υπομονή κάνει εσύ. Κάθε βράδυ σκέφτομαι μήπως σε καληνυχτώ για τελευταία φορά και θέλω να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, να αντικρίσω το θάνατο σαν έρθει να με πάρει. Μάλλον είμαι ανάξια για τα δικά του μάτια και πάντα τα βλέφαρα λυγίζουν από την κούραση της βασανιστικής μου καθημερινότητας. Και είναι και αυτή η μυρωδιά.
Αχ αδερφή μου, κάθεσαι εκεί και με κοιτάς και υποσυνείδητα παρελθοντολογώ. Αναπολώ τα παιδικά μας χρόνια, τα τόσο φτωχικά και δύσκολα, μα τόσο πλούσια σε όνειρα. Όνειρα, οράματα. Νομίζαμε και οι δυο πως η ζωή ήταν για εμάς ένας κήπος με πολυποίκιλα και πολύχρωμα λουλούδια και εμείς το ρυάκι που θα κυλούσαμε ανάμεσά τους. Αχ, πόσο ξερός και άγονος αποδείχτηκε ο δικός μας κήπος.
Μια ζωή μαζί, ότι καλύτερο συνέβη στη ζωή μας είναι η σχέση που έχουμε αδερφή μου. Όταν πρωτοεμφανίζονταν τα παιδικά μας όνειρα , οι δυο μας του δίναμε μορφή, σχήμα, ανθρώπινη διάσταση, τα προσγειώναμε στη γη, τα διανθίζαμε με την αθωότητα μας και πλέον έπαυαν να είναι όνειρα της καθεμιάς χωριστά, ήταν όνειρα κοινά, κάθε μου όνειρο γίνονταν και δικό σου όνειρο. Αυτές οι ολότελα παιδικές μας επιθυμίες και ευχές, χαμογελαστές σαν και εμάς τις ίδιες, στιγμάτισαν τη ζωή μας και ήταν μια αιτία της ψυχολογικής μιας κατάστασης. Είχαμε ανεβάσει ψηλά τον πήχη αδερφή μου. Και το συνειδητοποιήσαμε και οι δυο τόσο αργά.
Θυμάμαι τις πρώτες ερωτικές μας ανησυχίες, δώδεκα ετών και οι δυο μας τότε, την εποχή που τα στήθη μας άρχισαν να φουσκώνουν και το σώμα μας να παίρνει την μεταγενέστερη γυναικεία του μορφή. Πόσο αναπολώ εκείνο το απόγευμα στην παραλία, οι δυο μας μόνες, καταμεσής του Αυγούστου. Στο δικό μας απομονωμένο κολπίσκο, πίσω από τα βράχια, τους πυκνούς θάμνους και τα αγέρωχα πεύκα. Βγάλαμε και οι δυο τα ρούχα μας, γυμνές κάτω από το λαμπερό ήλιο, σε μια διαφορετική ημέρα της δημιουργίας, δίχως ντροπή, με τα σύννεφα σα θεϊκά χέρια να θέλουν να αγγίξουν τα εφηβικά μας σώματα. Σε είχα δει τόσες φορές γυμνή, μα ήταν η πρώτη φορά που το ηβικό σου τρίχωμα μου έκανε τόσο όμορφη εντύπωση και η περιέργεια μου με οδήγησε να ανακαλύψω κάθε πτυχή του σώματός σου, να αγκαλιαστώ με το σώμα σου. Δύο μορφές, μία μορφή, σα γλυπτό φτιαγμένο από το καθαρότερο μάρμαρο. Ποτέ ξανά δεν αγκαλιαστήκαμε τόσο σφιχτά με αυτό τον τρόπο, ποτέ ξανά δε φίλησα το σώμα σου, ποτέ ξανά δε σε χάιδεψα με τόσο τρυφερότητα. Μα εκείνο το απόγευμα μας συνέβη ότι περισσότερο ερωτικό συνέβη ποτέ στη ζωή μας. Γιατί εκείνο το απόγευμα έμελλε αδερφή μου να ήταν η μόνη φορά που τα σώματά μας ένοιωσαν γυμνή σάρκα πάνω τους.
Πως θα περάσει η μέρα και σήμερα Χριστίνα μου;
Εσύ στο κρεβάτι, εγώ στην πολυθρόνα, μα και οι δύο μακριά.
Ο καιρός είναι ζεστός σήμερα. Αυτό δυσκολεύει τη διαβίωσή μας εδώ μέσα μα πρέπει να μάθουμε να υπομένουμε. Άλλωστε σε όλη μας τη ζωή αυτό δεν κάναμε; Υπομέναμε τα ξενύχτια του πατέρα, τα μεθύσια του, το ξύλο που έριχνε στη μάνα μας και σε εμάς. Θυμάσαι πόσα βράδια καθόμασταν και οι τρεις στο μικρό τούβλινο κρεβάτι, με το φως από τα καντήλα να τρεμοπαίζει, τρομαγμένες, αναμένοντας την άφιξη του πατέρα. Νυστάζαμε μα προσπαθούσαμε να μείνουμε ξύπνιες, να συντροφεύσουμε τη μητέρα, να είμαστε μαζί της όταν θα μπει μέσα βρίζοντας, κλείνοντας με ορμή την πόρτα πίσω του. Εκείνη πάντοτε ζητούσε να πάμε στα κρεβάτια μας, μα εμείς γνωρίζαμε ότι η παρουσία μας εκεί, ερέθιζε μέσα του το πατρικό του ένστικτο και θέλεις από ντροπή, θέλεις από τύψεις, συμπεριφερόταν με ηπιότερο τρόπο στη μητέρα.
Μα όταν ακούγαμε τις φωνές του από μακριά, όταν ακούγαμε τα ασυντόνιστα βήματά του στη θανατερή ησυχία της νύχτας, αναμεμειγμένα με βρισιές και κατάρες, γνωρίζαμε πως τίποτε δε μπορούσε να συγκρατήσει τη επιθετικότητά του, αυτές τις νύχτες, δεν ήταν σύζυγος, δεν ήταν πατέρας, δεν ήταν άνθρωπος, δεν ήταν ζώο, ήταν ο ίδιος ο διάβολος, οργισμένος, ανεξάντλητος, βίαιος, βιαστής σωμάτων και ψυχών, θύτης και τιμωρός. Εκείνες τις νύχτες, η μητέρα μας έσπρωχνε στο δωμάτιο, μας ξάπλωνε στο κρεβάτι, μας παρακαλούσε να κλείσουμε τα αυτιά μας, να κλείσουμε τα μάτια μας, μας ικέτευε κλαίγοντας να μην σηκωθούμε ότι και αν γίνει...

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Η ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ

Όλη αυτή η ιστορία με τα σκουπίδια και αν εξαιρέσω τις ευθύνες του κράτους και των οδοκαθαριστών οι οποίοι φαίνεται να παρατραβάν το σχοινί ήταν μια ακόμη καλή ευκαιρία να δούμε την ποιότητα των υπολοίπων μας και πόσο πραγματικά γνώστες είμαστε των υποχρεώσεών μας.

Και για ακόμη μια φορά πιαστήκαμε αδιάβαστοι. Απομονωμένοι από την πραγματικότητα, ζώντας ο καθένας στον δικό του κόσμο αδιαφορώντας για οτιδήποτε υπάρχει γύρω.

Από την πρώτη στιγμή λοιπόν που μεταδόθηκε η απεργία πολλοί έξυπνοι συνέλληνες, γελοίοι όπως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις φρόντισαν να γεμίσουν τους κάδους με τα σκουπιδάκια κάθε λογής και την επόμενη το πρωί να υπάρχει ήδη ένας ολόκληρος σωρός από μολυσμένα προιόντα.

Αντί να πάρουν μεγάλες σακούλες και να βάλουν με προσοχή τα σκουπίδια εκεί μέσα και να τα κρατήσουν στο μπαλκόνι τους προτίμησαν την εύκολη, επιπόλαιη και απαίσια λύση να ξεφορτωθούν τα σκουπίδια στους δρόμους σε μικρές ή μεγαλύτερες σακούλες.

Αμόρφωτοι, επιπόλαιοι, ανεπίδεκτοι μαθήσεως, στενοκέφαλοι, χωρίς ίχνος γνώσης των υποχρεώσεών μας. Ας μας χαιρόμαστε.

Και να θυμόμαστε όλοι ότι το να βγάλουμε τα σκουπίδια στυς δρόμους είναι εύκολο. Από το μυαλό μας πώς θα βγάλουμε τόσα σκουπίδια που έχουν συσσωρευτεί?

Ο ΝΕΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Όσο περνούν οι ημέρες και ο χρόνος τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτή η μεγάλη διαφορά του νυν αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου από τον πρώην και γιατί εκείνος κρίθηκε αυστηρά από μένα όχι για λόγους αντιχριστιανικούς αλλά γιατί η προσωπικότητά του δεν ταίριαζε με αυτή τη θέση που για πολλούς ανθρώπους είναι ιερή και άγια.

Οι αποφάσεις του Ιερώνυμου να μη κυκλοφορεί με λιμουζίνες και να μη γίνει το συνοδικό μέγαρο ώστε να πάνε τα χρήματα σε προγράμματα απεξάρτησης δίνει το πραγματικό νόημα που θα έπρεπε να έχει κάθε θρησκεία είτε πιστεύεις σε αυτή είτε όχι. Ιδιαίτερα μια θρησκεία σαν την χριστιανική η οποία βασίζεται στην αγάπη για τον πλησίο σου.

Τέτοιος άνθρωπος μπορέι να αποκαλείται άγιος γιατί αγιοποίηση δεν είναι να καβαλάς το καλάμι, να εξουσιάζεις και να εκβιάζεις εξαιτίας της δύναμής σου τους πολιτικούς, να αναζητάς την εύκολη προβολή, να κοιτάς το ευ ζην και να αφήνεις στην άκρη το πραγματικό νόημα της θρησκείας για να εξυπηρετήσεις προσωπικά συμφέροντα και ανίερες φιλοδοξίες.

Η θρησκεία είναι εκεί για να αγαπά κυρίως τον αδύνατο, τον ανίσχυρο, αυτόν που δεν έχει φωνή, το σκληρά αγωνιζόμενο στη ζωή.

Και αυτό φαίνεται να το πετυχαίνει ο αρχ. Ιερώνυμος.

ΣΤΟ ΧΙΟΝΙΑ

Mέσα σε αυτό το κλίμα χιονο-υστερίας που έχει πιάσει τα μέσα μαζικής ενημέρωση, (προφανώς επειδή ο χειμώνας έπληξε την Αθήνα και πρωτεύουσά τους αλλιώς δε νομίζω ότι θα ασχολούταν κανείς με το χιονιά, όπως δεν ασχολείται κανείς με το γεγονός ότι χιλιάδες νοικοκυριά στη βόρεια Ελλάδα δεν έχουν πετρέλαιο, σε μέρη που ο παγετός είναι καθημερινότητα) θα αναφερθώ σε κάτι που με έκανε για ακόμη μια φορά να αναφωνήσω πόσο άδικη είναι η ζωή.

Τους βλέπεις λοιπόν το καλοκαίρι ξαπλωμένους στα παγκάκια, ξένα σώματα μιας εγωιστικής κοινωνίας, αποκωμένους από τους ανθρώπους, θύματα μιας σκληρής καθημερινότητας, να ξαπλώνουν, να κοιμούνται, θέαμα οι περισσότεροι στα αδιάφορά μας βλέμματα και απόδειξη του πόσο καλά τα έχουμε καταφέρει εμείς με τη ζωή μας.

Ταλαιπωρημένοι, βασανισμένοι, προδομένοι και αναρωτιέμαι που να βρίσκουν προστασία και ζεστασιά τέτοιες ημέρες όπου ακόμη και η φύση λες και εναντιώνεται στη δύναμή τους για ζωή και θέλει να τους αποδείξει το περιττό του αναπνέειν. Εμείς μέσα στα σπιτια μας, να παρακολουθούμε με ανοιχτή τη θέρμανση την κακοκαιρία σα να βλέπαμε ένα ρεαλιστικό ντοκιμαντέρ ή ένα ζωντανό πίνακα ζωγραφικής.

Και έξω από τα σπίτια μας, λίγα μέτρα πιο πέρα υπάρχουν άνθρωποι των οποίων οι αναπνοές παγώνουν, η σκέψη βυθίζεται στο λήθαργο του κρύου, και τα δάκρυα παγωμένα και αυτά κυλούν στις καρδιές τους, αιχμηρά μαχαίρια σα τιμωρία για τίποτε.

Σκληρή η κοινωνία μας, και εγώ μέλος αυτής. Πρέπει να αλλάξουμε. Είμαστε άνθρωποι.

ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Ο νεκρός για μένα δε δικαιώνεται, δεν πρέπει να δικαιώνεται. Αν δικαιωνόταν θα έπρεπε πάνω από όλους η θρησκεία να μην υπολογίζει τα πεπραγμένα στηζωή μας μα μόνο το αποτέλεσμά της, δηλαδή το θάνατό μας.

Έτσι λοιπόν και ο μακαριστός κρίθηκε και θα κρίνεται για όσα έκανε και όχι για την αρρώστιά του και το πως την αντιμετώπισε.

Εγώ λοιπόν θυμάμαι ένα αρχιεπίσκοπο πραγματικά πολύ επικοινωνιακό, με ιδιαίτερες αρετές οι οποίες σαγήνευσαν τον κόσμο πασπαλισμένες με μια γερή δόση από εθνικισμό και μυξοκλάματα κάθε φορά που γινόταν αναφορά στην πατρίδα μας.

Θυμάμαι έναν αρχιεπίσκοπο να μην ντρέπεται να δηλώνει ότι την περίοδο της χούντας δε γνώριζε τίποτε απο όσα συνέβαιναν λες και αυτή η περίοδος ήταν 3 εβδομάδων και του ξέφυγε. Λες και δεν ήταν γραμματέας του τότε αρχιεπισκόπου και συνεργάτη των χουντικών.

Θυμάμαι έναν αρχιεπίσκοπο να διεξάγει πόλεμο απέναντι σε μια κυβέρνηση που πήρε μια πολιτικά και κοινωνικά ορθή απόφαση ώστε να μειωθούν οι διακρίσεις γύρω απο το θρησκευτικό πιστεύω του καθενός μας. Να μιλάει με κορώνες και αμετροέπεια στις δύο μεγάλε συγκεντρώσεις να σηκώνει λάβαρα, να ξεστομίζει ειρωνίες και απειλές.

θυμάμαι έναν αρχιεπίσκοπο να εύχεται να προσεύχεται για νίκη της δεξιάς παράταξης μετά από τις δοξολογίες της Κυριακής. Επαναλαμβάνονταςσυνεχώς την ελπίδα του να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από την εξουσία.

θυμάμαι έναν αρχιεπίσκοπο να μην πράτει τίποτε ουσιαστικό γύρω από το θέμα των σκανδάλων στην εκκλησία παρά να αστειεύεται με ανέκδοτα για να βελτιώσει τον κοινωνικό του προφίλ.

Έκανε αγαθοεργίες, δημιούργησε νέα εκκλησιαστικά πρότυπα όλα μέσα στην ανάγκη του να προβληθεί και να βελτιώσει την εικόνα του.

Σαφώς και ήταν ικανός σαν άνθρωπος, και πραγματικά θα μπορούσα να βρω πολλά θετικά να πω για την προσωπικότητά του αν από την αρχή ήταν ο Χριστόδουλος του τελευταίου εξαμήνου. Ο ανθρώπινος, ο ταπεινός, ο σεμνός. με χαμηλή φωνή έτσι που ακουγόταν πιο καθαρά στις ψυχές όλων μας.

Ίσως το μόνο θετικό που είχε η αρρώστιά του ήταν ότι μπορέσαμε να γνωρίσουμε και αυτή του την πλευρά.

Όπως και να έχει αιωνία του η μνήμη.

MIΚΡΟΥΛΗ ΜΟΥ

Σήμερα το πρωί έβγαλα αυτή τη φωτογραφία του γιου μου, έτσι όπως με κοιτούσε μέσα στα μάτια. Τι συναίσθημα, πραγματικά απίστευτο. Όλη η ευτυχία μέσα σε δύο όμορφα μάτια. Η ζωή η όμορφη, η ζωή η μοναδική, η ζωή το ανυπέρβλητο δώρο.

ΔΥΟ ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ

Έτυχε προχτές και βρέθηκα στη μονάδα εντατικής νοσηλείας της νεογνολογικης κλινικής του Ιπποκρατείου νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη.

Έτσι όπως παρατηρούσα τα βρέφη, διαφορετικά σε μέγεθος, σε βάρος, σε χρώμα μα τόσο ευαίσθητα όλα έπεσε η προσοχή μου σε ένα μικρό κοριτσάκι όπως διάβασα στην ταμπέλα με εγχειρισμένη την κοιλιακή της χώρα. Αναρωτιόμουν τι να συνεβει σε τόσο μικρή ηλικία, τι να νοιώθει άραγε και τι συναισθήματα να έχουν οι γονείς της. Όλα αυτά με μια ευχή να πάνε όλα καλά και να μεγαλώσει με υγεία.

Δίπλα μου η παιδίατρος αντιλήφθηκε την απορία μου, μου εξήγησε το ιστορικό και μου είπε στο τέλος πως η κατάσταση της μικρής είναι μη συμβατή με τη ζωή. Δεν ήταν βιώσιμη.

Ένα σφίξιμο ένοιωσα στην καρδιά μου και μια λαχτάρα να το ξαναδώ. Ένα μωράκι 2 μηνών που περίμενε το θάνατο χωρίς να προλάβει να νοιώσει τίποτα από όσα πραγματικά είναι η ζωή, χωρίς να έχει νοιώσει καν τη ζεστή αγκαλιά των γονιών της αφού όλη της η μικρή ζωή πέρασε στη θερμοκοιτίδα και εκεί θα βρίσκεται μέχρι και το τέλος της. Παρέα με ένα μικρό αρκουδάκι για συντροφιά στα όνειρα που ποτέ δε θα κάνει.

Πλησίασα να το δω πιο προσεχτικά, και τότε άνοιξε τα ματάκια του και ανατρίχιασα, σφίχτηκα σε όλο μου το σώμα. Δε μπορούσα να αντιληφθώ ότι με κοιτάν δύο ματάκια που αύριο, μεθαύριο, σε ένα μήνα θα είναι για πάντα κλειστά.

Προσπάθησα να μπω μέσα στην κόρη των ματιών της λες και θα ανακάλυπτα τι θα μπορούσε να σκέφτεται. Έπαιζε με τα μάτια του χωρίς να ξέρει ότι ο θάνατος παίζει μαζί της. Δύο μάτια τόσο όμορφα, αθώα, αξέχαστα μάτια.

Μια εικόνα χαραγμένη για πάντα, δώρο για μένα που ειδα τα μάτια της μα και πόνος που αυτό το κοριτσάκι έγινε μια συγκεκριμένη ζωή μέσα από τη λάμψη των ματιών της. Στα δυο της μάτια αντίκρυσα το υπαρκτό άτομο που είχα μπροστά και όχι ένα αφηρημένο πρόσωπο όσο κρατούσε τα μάτια κλειστά. Παιχνίδια της ζωής και παιχνίδια του θανάτου με αθώα θύματα.

Το αγάπησα αυτό το κοριτσάκι. Και θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου. Ήθελα να το αγγίξω, να το αγκαλιάσω, να το φιλήσω, να νοιώσει πως είναι η αγάπη, η αγκαλιά, η ζωή.

Αυτά τα μάτια είναι μόνιμη συντροφιά μου πλέον στα όνειρα και στο ξύπνιο μου. θα μείνουν ζωντανά, έστω αυτά και μέσω αυτών θα ζει μια ζωή που ποτέ δεν πρόλαβε να ζήσει.

ΝΕΑ ΟΡΑΜΑΤΑ

Σε αυτό το κλίμα της νοσηρότητας, της απολίτικης πολιτικής, της κατάπτωσης των αξιών, των αδικαιολόγητων δικαιολογιών, της συμφεροντολογικής συναλλαγής είναι πλέον η απαιτούμενη στιγμή για να πάρουν οι άξιοι κάποιες αποφάσεις επώδυνες, φιλόδοξες, ανθρώπινες για να ανατραπούν τα σημερινά θλιβερά δεδομένα.

Να παρθούν αποφάσεις πολιτικές για την ίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα που δε θα βασίζεται σε όλα αυτά που αποτελούσαν τα στηρίγματα των σημερινών καταστάσεων, μαρκυά από όλα αυτά που έφεραν την πολιτική τόσο μακρυά από τα λαό σερνόμενη σε δρόμους μίζερους, θλιβερούς και ανάξιους.

Έναν πολιτικό φορέα από το λαό για το λαό, που να πιστεύει στη δημοκρατία, να αγωνίζεται για την ισότητα, να πολεμάει για τις ίσες ευκαιρίες και να βρίσκεται κοντά στους ανθρώπους τους άξιους, τους ανθρώπους με οράματα, τον κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας, εισοδήματος που θέλει να προσφέρει θετικά σε αυτήν την κοινωνία.

Έναν πολιτικό φορέα που να επιδιώκει να βελτιώσει την οικονομική κατάσταση εκταμμυρίων εργαζόμενων, άνεργων και άπορων, να δίνει τις κατάλληλες συνθήκες για να δημιουργούνται νέες συνθήκες επιχειρηματικότητας, να δίνει μεγάλη προτεραιότητα στην παιδεία και την υγεία, να είναι δίκαιος κοινωνικά, ευαίσθητος μακρυά από συμφέροντα, εξαρτήσεις και υποδουλώσεις.

Το θέμα είναι να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, αν μπορούν να αντέξουν τη μεθυστική οσμή της εξουσίας, αν μπορούν να παλέψουν για τους ανθρώπους και όχι για τον ευατό τους.

Θα φανεί λοιπόν το άξιο ή όχι αυτού του τόπου.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ

Με έχει κουράσει πραγματικά η ηρωοποίησή του Αρχιεπισκόπου και ο αισθηματικοσυγκινητικός τρόπος με τον οποίο περιγράφουν το θάρρος με το οποίο αντιμετωπίζει την πάθησή του. Λες και οι υπόλοιποι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τον καρκίνο τρέχουν ολημερίς στο δρόμο αλάφρωνες, τραβώντας τα μαλλιά τους και μοιρολογώντας για το τι τους συνέβει. Λες και οι υπόλοιποι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν παθήσεις που δεν μπορούν να ιαθούν και οδηγούν στο θάνατο γίνονται αγρίμια με την οικογένειά τους, επιτίθενται φραστικά και σωματικά σε όποιον του πλησιάζει και από το πρωί μέχρι το βράδυ γκρινιάζουν και κλαψουρίζουν.

Έχω γνωρίσει και προσωπικά μα έχω διαβάσει και συμπεριφορές ανθρώπων πολύ πιο νέων με οικογένεια, ακόμη και παιδιών, και ήταν πραγματικά απίστευτος ο τρόπος με το οποίο αντιμετώπισαν μια θανάσιμη για την υγεία τους απειλή και έδειξαν το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Μα δεν πράξανε με τέτοιο κουράγιο για τη δημοσιοποίησή του ούτε για τη υστεροφημία τους. Και δε ξέρω κατά πόσο αυτή η εμμονή των μέσων είναι απόφαση του ίδιου του χριστόδουλου, του κύκλου του, η των ίδιων των μέσων για μεγαλύτερη τηλεθέαση μα είναι πλέον πολύ κουραστική αυτή του η αγιοποίηση.

Κατανοώ τον πόνο του και θεωρώ λογικό να είναι πικραμένος αφού είναι νέος σχετικά ακόμη.

Μα δεν κατανοώ αυτή την υπερβολή διότι δεν έχει διαφορετική συμπεριφορά από αυτήν που έχει όποιος αντιμετωπίζει ένα τέτοιο πρόβλημα μέσα στο σπίτι του. Ας μην αγιοποιούμε για χάρη εντυπώσεων φυσιολογικούς ανθρώπους, ας τους αφήσουμε στο μεγαλείο που περικλύει η λέξη άνθρωπος.

MADE IN CHINA

H επιγραφή που συνάντησα πιο συχνά μέσα σε αυτήν την εορταστική περίοδο δεν ήταν ούτε κάποια ευχή, ούτε κάτι άλλο παρόμοιο και επετειακό μα ήταν η επιγραφή made in china.

Ότι και να έψαχνες, ότι και να κοίταζες, από παιχνίδι μέχρι ρούχα, από προιόντα μάρκας έως και τα άσημα πάντα αυτή η ετικέτα εκεί να δηλώνει την προέλευση του προιόντος, την διεοθνοποίηση του εμπορίου και το γεγονός πως πάνω από όλα για έναν μεγαλοεπιχειρηματία είναι το κέρδος του.

Και αυτά βέβαια δεν θα είχαν ουσιαστική αξία αν δε γνωρίζαμε τους λόγους για τους οποίους όλες οι πολυεθνικές επιλέγουν ως χώρα κατασκευής την απίστευτα εξελισσόμενη μα και τόσο άδικη κοινωνικά Κίνα.

Αν δεν βλέπαμε, δεν ακούγαμε, δεν αντιλαμβανόμασταν την εκμετάλλευση των εργατών σε αυτή τη χώρα, των εργατών που μπορεί να είναι από έναν ηλικιωμένο μέχρι και ένα μαθητή σχολείου. Σε μία χώρα όπου το βιοτικό επίπεδο είναι πάρα πολύ χαμηλό, όπου η παιδεία δεν προσφέρεται ισάξια σε όλα τα μέλη της κοινωνίας και όπου η φτώχια κυριαρχεί πίσω απο την καλά καμουφλαρισμένη ανάπτυξη, είναι πολύ εύκολο να βρεις φθηνά εργατικά χέρια τα οποία να δουλεύουν ακούραστα όλη την ημέρα χωρίς να αναζητάν δικαιώματα, χωρίς να ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή. Είναι εύκολο να βρεις μικρά παιδιά που να αναγκάζονται να δουλεύουν για να βοηθήσουν οικονομικά τις οικογένειές τους με προσφορά εργασίας επιλέγοντας αυτήν την εκμετάλλευση από την εκμετάλλευση του κορμιού τους.

Και όλες λοιπόν οι μεγάλες πολυεθνικές, όλοι εμείς καρπωνόμαστε φθηνά εργατικά χέρια και καλύτερες τιμές, κλείνοντας τα μάτια σε μια πραγματικότητα που κανείς δε θέλει να αγγίξει, άλλοι γιατί έτσι τους συμφέρει και άλλοι γιατί φοβούνται μήπως η πραγματικότητα εκείνων των ανθρώπων γίνει και δική του πραγματικότητα.

Και συνεχίζουμε λοιπόν τη ζωή της ευμάριας και αφθονίας που ζούμε εκμεταλλευόμενοι τον ιδρώτα 10χρονων παιδιών, τον πόνο ηλικιωμένων, την εξάντληση και δουλεία συνανθρώπων μας. Άλλωστε όλα αυτά συμβαίνουν πολύ μακρυά και αν ήταν και εκείνοι στη θέση μας τα ίδια θα έκαναν!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Χρόνια πολλά σε όλους όσους πιστεύουν στην πραγματική αξία των ανθρώπων, σε όσους πιστεύουν πως αξίζει να παλέψουμε για μία καλύτερη ζωή, σε όσους δίνουν καθημερινά μάχη μέσα από τα γραπτά τους κείμενα και τις πράξεις τους για δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία. Σε όσους αναπολούν την αθωότητα στο βλέμμα τους, σε όσους πιστεύουν πως η ζωή είναι μια διεκδίκηση και μία κατάκτηση και ελπίζουν σε ένα ομορφότερο, πιο ανθρώπινο αύριο.

Οι υπόλοιποι ας σκεφτούν που βαδίζουν, την πορεία, το δρόμο τους και τον τελικό προορισμό τους και ίσως βρεθούμε τελικά στο ίδιο τραπέζι, με τα χέρια μας πιασμένα μεταξύ τους να ευχόμαστε μαζί για ένα καλύτερο και άξιο μέλλον.