MIΚΡΟΥΛΗ ΜΟΥ

Σήμερα το πρωί έβγαλα αυτή τη φωτογραφία του γιου μου, έτσι όπως με κοιτούσε μέσα στα μάτια. Τι συναίσθημα, πραγματικά απίστευτο. Όλη η ευτυχία μέσα σε δύο όμορφα μάτια. Η ζωή η όμορφη, η ζωή η μοναδική, η ζωή το ανυπέρβλητο δώρο.

ΔΥΟ ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ

Έτυχε προχτές και βρέθηκα στη μονάδα εντατικής νοσηλείας της νεογνολογικης κλινικής του Ιπποκρατείου νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη.

Έτσι όπως παρατηρούσα τα βρέφη, διαφορετικά σε μέγεθος, σε βάρος, σε χρώμα μα τόσο ευαίσθητα όλα έπεσε η προσοχή μου σε ένα μικρό κοριτσάκι όπως διάβασα στην ταμπέλα με εγχειρισμένη την κοιλιακή της χώρα. Αναρωτιόμουν τι να συνεβει σε τόσο μικρή ηλικία, τι να νοιώθει άραγε και τι συναισθήματα να έχουν οι γονείς της. Όλα αυτά με μια ευχή να πάνε όλα καλά και να μεγαλώσει με υγεία.

Δίπλα μου η παιδίατρος αντιλήφθηκε την απορία μου, μου εξήγησε το ιστορικό και μου είπε στο τέλος πως η κατάσταση της μικρής είναι μη συμβατή με τη ζωή. Δεν ήταν βιώσιμη.

Ένα σφίξιμο ένοιωσα στην καρδιά μου και μια λαχτάρα να το ξαναδώ. Ένα μωράκι 2 μηνών που περίμενε το θάνατο χωρίς να προλάβει να νοιώσει τίποτα από όσα πραγματικά είναι η ζωή, χωρίς να έχει νοιώσει καν τη ζεστή αγκαλιά των γονιών της αφού όλη της η μικρή ζωή πέρασε στη θερμοκοιτίδα και εκεί θα βρίσκεται μέχρι και το τέλος της. Παρέα με ένα μικρό αρκουδάκι για συντροφιά στα όνειρα που ποτέ δε θα κάνει.

Πλησίασα να το δω πιο προσεχτικά, και τότε άνοιξε τα ματάκια του και ανατρίχιασα, σφίχτηκα σε όλο μου το σώμα. Δε μπορούσα να αντιληφθώ ότι με κοιτάν δύο ματάκια που αύριο, μεθαύριο, σε ένα μήνα θα είναι για πάντα κλειστά.

Προσπάθησα να μπω μέσα στην κόρη των ματιών της λες και θα ανακάλυπτα τι θα μπορούσε να σκέφτεται. Έπαιζε με τα μάτια του χωρίς να ξέρει ότι ο θάνατος παίζει μαζί της. Δύο μάτια τόσο όμορφα, αθώα, αξέχαστα μάτια.

Μια εικόνα χαραγμένη για πάντα, δώρο για μένα που ειδα τα μάτια της μα και πόνος που αυτό το κοριτσάκι έγινε μια συγκεκριμένη ζωή μέσα από τη λάμψη των ματιών της. Στα δυο της μάτια αντίκρυσα το υπαρκτό άτομο που είχα μπροστά και όχι ένα αφηρημένο πρόσωπο όσο κρατούσε τα μάτια κλειστά. Παιχνίδια της ζωής και παιχνίδια του θανάτου με αθώα θύματα.

Το αγάπησα αυτό το κοριτσάκι. Και θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου. Ήθελα να το αγγίξω, να το αγκαλιάσω, να το φιλήσω, να νοιώσει πως είναι η αγάπη, η αγκαλιά, η ζωή.

Αυτά τα μάτια είναι μόνιμη συντροφιά μου πλέον στα όνειρα και στο ξύπνιο μου. θα μείνουν ζωντανά, έστω αυτά και μέσω αυτών θα ζει μια ζωή που ποτέ δεν πρόλαβε να ζήσει.

ΝΕΑ ΟΡΑΜΑΤΑ

Σε αυτό το κλίμα της νοσηρότητας, της απολίτικης πολιτικής, της κατάπτωσης των αξιών, των αδικαιολόγητων δικαιολογιών, της συμφεροντολογικής συναλλαγής είναι πλέον η απαιτούμενη στιγμή για να πάρουν οι άξιοι κάποιες αποφάσεις επώδυνες, φιλόδοξες, ανθρώπινες για να ανατραπούν τα σημερινά θλιβερά δεδομένα.

Να παρθούν αποφάσεις πολιτικές για την ίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα που δε θα βασίζεται σε όλα αυτά που αποτελούσαν τα στηρίγματα των σημερινών καταστάσεων, μαρκυά από όλα αυτά που έφεραν την πολιτική τόσο μακρυά από τα λαό σερνόμενη σε δρόμους μίζερους, θλιβερούς και ανάξιους.

Έναν πολιτικό φορέα από το λαό για το λαό, που να πιστεύει στη δημοκρατία, να αγωνίζεται για την ισότητα, να πολεμάει για τις ίσες ευκαιρίες και να βρίσκεται κοντά στους ανθρώπους τους άξιους, τους ανθρώπους με οράματα, τον κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας, εισοδήματος που θέλει να προσφέρει θετικά σε αυτήν την κοινωνία.

Έναν πολιτικό φορέα που να επιδιώκει να βελτιώσει την οικονομική κατάσταση εκταμμυρίων εργαζόμενων, άνεργων και άπορων, να δίνει τις κατάλληλες συνθήκες για να δημιουργούνται νέες συνθήκες επιχειρηματικότητας, να δίνει μεγάλη προτεραιότητα στην παιδεία και την υγεία, να είναι δίκαιος κοινωνικά, ευαίσθητος μακρυά από συμφέροντα, εξαρτήσεις και υποδουλώσεις.

Το θέμα είναι να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, αν μπορούν να αντέξουν τη μεθυστική οσμή της εξουσίας, αν μπορούν να παλέψουν για τους ανθρώπους και όχι για τον ευατό τους.

Θα φανεί λοιπόν το άξιο ή όχι αυτού του τόπου.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ

Με έχει κουράσει πραγματικά η ηρωοποίησή του Αρχιεπισκόπου και ο αισθηματικοσυγκινητικός τρόπος με τον οποίο περιγράφουν το θάρρος με το οποίο αντιμετωπίζει την πάθησή του. Λες και οι υπόλοιποι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τον καρκίνο τρέχουν ολημερίς στο δρόμο αλάφρωνες, τραβώντας τα μαλλιά τους και μοιρολογώντας για το τι τους συνέβει. Λες και οι υπόλοιποι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν παθήσεις που δεν μπορούν να ιαθούν και οδηγούν στο θάνατο γίνονται αγρίμια με την οικογένειά τους, επιτίθενται φραστικά και σωματικά σε όποιον του πλησιάζει και από το πρωί μέχρι το βράδυ γκρινιάζουν και κλαψουρίζουν.

Έχω γνωρίσει και προσωπικά μα έχω διαβάσει και συμπεριφορές ανθρώπων πολύ πιο νέων με οικογένεια, ακόμη και παιδιών, και ήταν πραγματικά απίστευτος ο τρόπος με το οποίο αντιμετώπισαν μια θανάσιμη για την υγεία τους απειλή και έδειξαν το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Μα δεν πράξανε με τέτοιο κουράγιο για τη δημοσιοποίησή του ούτε για τη υστεροφημία τους. Και δε ξέρω κατά πόσο αυτή η εμμονή των μέσων είναι απόφαση του ίδιου του χριστόδουλου, του κύκλου του, η των ίδιων των μέσων για μεγαλύτερη τηλεθέαση μα είναι πλέον πολύ κουραστική αυτή του η αγιοποίηση.

Κατανοώ τον πόνο του και θεωρώ λογικό να είναι πικραμένος αφού είναι νέος σχετικά ακόμη.

Μα δεν κατανοώ αυτή την υπερβολή διότι δεν έχει διαφορετική συμπεριφορά από αυτήν που έχει όποιος αντιμετωπίζει ένα τέτοιο πρόβλημα μέσα στο σπίτι του. Ας μην αγιοποιούμε για χάρη εντυπώσεων φυσιολογικούς ανθρώπους, ας τους αφήσουμε στο μεγαλείο που περικλύει η λέξη άνθρωπος.

MADE IN CHINA

H επιγραφή που συνάντησα πιο συχνά μέσα σε αυτήν την εορταστική περίοδο δεν ήταν ούτε κάποια ευχή, ούτε κάτι άλλο παρόμοιο και επετειακό μα ήταν η επιγραφή made in china.

Ότι και να έψαχνες, ότι και να κοίταζες, από παιχνίδι μέχρι ρούχα, από προιόντα μάρκας έως και τα άσημα πάντα αυτή η ετικέτα εκεί να δηλώνει την προέλευση του προιόντος, την διεοθνοποίηση του εμπορίου και το γεγονός πως πάνω από όλα για έναν μεγαλοεπιχειρηματία είναι το κέρδος του.

Και αυτά βέβαια δεν θα είχαν ουσιαστική αξία αν δε γνωρίζαμε τους λόγους για τους οποίους όλες οι πολυεθνικές επιλέγουν ως χώρα κατασκευής την απίστευτα εξελισσόμενη μα και τόσο άδικη κοινωνικά Κίνα.

Αν δεν βλέπαμε, δεν ακούγαμε, δεν αντιλαμβανόμασταν την εκμετάλλευση των εργατών σε αυτή τη χώρα, των εργατών που μπορεί να είναι από έναν ηλικιωμένο μέχρι και ένα μαθητή σχολείου. Σε μία χώρα όπου το βιοτικό επίπεδο είναι πάρα πολύ χαμηλό, όπου η παιδεία δεν προσφέρεται ισάξια σε όλα τα μέλη της κοινωνίας και όπου η φτώχια κυριαρχεί πίσω απο την καλά καμουφλαρισμένη ανάπτυξη, είναι πολύ εύκολο να βρεις φθηνά εργατικά χέρια τα οποία να δουλεύουν ακούραστα όλη την ημέρα χωρίς να αναζητάν δικαιώματα, χωρίς να ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή. Είναι εύκολο να βρεις μικρά παιδιά που να αναγκάζονται να δουλεύουν για να βοηθήσουν οικονομικά τις οικογένειές τους με προσφορά εργασίας επιλέγοντας αυτήν την εκμετάλλευση από την εκμετάλλευση του κορμιού τους.

Και όλες λοιπόν οι μεγάλες πολυεθνικές, όλοι εμείς καρπωνόμαστε φθηνά εργατικά χέρια και καλύτερες τιμές, κλείνοντας τα μάτια σε μια πραγματικότητα που κανείς δε θέλει να αγγίξει, άλλοι γιατί έτσι τους συμφέρει και άλλοι γιατί φοβούνται μήπως η πραγματικότητα εκείνων των ανθρώπων γίνει και δική του πραγματικότητα.

Και συνεχίζουμε λοιπόν τη ζωή της ευμάριας και αφθονίας που ζούμε εκμεταλλευόμενοι τον ιδρώτα 10χρονων παιδιών, τον πόνο ηλικιωμένων, την εξάντληση και δουλεία συνανθρώπων μας. Άλλωστε όλα αυτά συμβαίνουν πολύ μακρυά και αν ήταν και εκείνοι στη θέση μας τα ίδια θα έκαναν!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Χρόνια πολλά σε όλους όσους πιστεύουν στην πραγματική αξία των ανθρώπων, σε όσους πιστεύουν πως αξίζει να παλέψουμε για μία καλύτερη ζωή, σε όσους δίνουν καθημερινά μάχη μέσα από τα γραπτά τους κείμενα και τις πράξεις τους για δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία. Σε όσους αναπολούν την αθωότητα στο βλέμμα τους, σε όσους πιστεύουν πως η ζωή είναι μια διεκδίκηση και μία κατάκτηση και ελπίζουν σε ένα ομορφότερο, πιο ανθρώπινο αύριο.

Οι υπόλοιποι ας σκεφτούν που βαδίζουν, την πορεία, το δρόμο τους και τον τελικό προορισμό τους και ίσως βρεθούμε τελικά στο ίδιο τραπέζι, με τα χέρια μας πιασμένα μεταξύ τους να ευχόμαστε μαζί για ένα καλύτερο και άξιο μέλλον.