Όλοι λοιπόν στους δρόμους. Για να διεκδικήσει ο καθένας ότι περισσότερο μπορεί για το προσωπικό του συμφέρον. αυτό δηλαδή που μας έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση. Γιατί όλοι μας το μόνο που είχαμε σαν οδηγό ήταν το συμφέρον το δικό μας και της οικογένειάς μας χωρίς να αντιληφθούμε ότι τα λάθη που κάνουμε κάποια στιγμή θα τα πληρώσουμε και μάλιστα ο λογαριασμός θα είναι πολύ ακριβός.
Πιστεύαμε ότι μπορούσε αυτή η χώρα να πάει μπροστά όταν το δημόσιο δεν εργάζονταν, όταν βάζαμε τους γνωστούς μας σε θέσεις ακόμη και να δεν είχαν τις απαραίτητες ικανότητες, όταν δεν παράγαμε τίποτα και απλά καταναλώναμε τα έτοιμα.
Μα κάποτε τα χρήματα στην άκρη θα τελειώναν και έφτασε αυτή η στιγμή. Και τώρα πρέπει όλοι να αλλάξουμε συμπεριφορά γιατί είναι κοινός στόχος αυτή η χώρα να βγει από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται.
Άκουσα σήμερα για τος διαμαρτυρίες των αδιόριστων πολύτεκων εκπαιδευτικών οι οποίοι θεωρούν ότι αδικούνται επειδή δε θα έχουν πλέον το προνόμιο να γίνονται μόνιμοι αν έχουν 4 παιδιά.
Η αντίδρασή τους αυτή είναι χαρακτηριστική της προσωπικότητας όλων μας γιατί κάπως έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι από τους πολίτες αυτή της χώρας. Αυτή τους η συμπεριφορά όμως προκαλεί δύο ερωτηματικά που αναζητούν απαντήσεις.
Κατά πρώτο λόγο ο λόγος για τον οποίο κάποιος κάνει παιδιά δεν πρέπει να είναι για να μπει στο δημόσιο, υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να τους βοηθήσει το κράτος και δε θα πρέπει αυτή η προσφορά από το κράτος να περιλαμβάνει εργασιακή τακτοποίηση.
Το δεύτερο ερώτημα είναι το κατά πόσο μετράει η όχι η ικανότητα του κάθε εκπαιδευτικού για να διδάξει. Δηλαδή το ότι έχει 4 παιδιά δεν τον κανει αυτόματα ικανό να προφέρει τέτοιες σημαντικές υπηρεσίες στα παιδιά όλων μας.
Αυτές είναι λογικές που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαν μπει στο τραπέζι γιατί έτσι συνέφερε τους περισσότερους αλλά πλέον στην εποχή που ζούμε πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε και για τα αυτονόητα.
