Mέσα σε αυτό το κλίμα χιονο-υστερίας που έχει πιάσει τα μέσα μαζικής ενημέρωση, (προφανώς επειδή ο χειμώνας έπληξε την Αθήνα και πρωτεύουσά τους αλλιώς δε νομίζω ότι θα ασχολούταν κανείς με το χιονιά, όπως δεν ασχολείται κανείς με το γεγονός ότι χιλιάδες νοικοκυριά στη βόρεια Ελλάδα δεν έχουν πετρέλαιο, σε μέρη που ο παγετός είναι καθημερινότητα) θα αναφερθώ σε κάτι που με έκανε για ακόμη μια φορά να αναφωνήσω πόσο άδικη είναι η ζωή.
Τους βλέπεις λοιπόν το καλοκαίρι ξαπλωμένους στα παγκάκια, ξένα σώματα μιας εγωιστικής κοινωνίας, αποκωμένους από τους ανθρώπους, θύματα μιας σκληρής καθημερινότητας, να ξαπλώνουν, να κοιμούνται, θέαμα οι περισσότεροι στα αδιάφορά μας βλέμματα και απόδειξη του πόσο καλά τα έχουμε καταφέρει εμείς με τη ζωή μας.
Ταλαιπωρημένοι, βασανισμένοι, προδομένοι και αναρωτιέμαι που να βρίσκουν προστασία και ζεστασιά τέτοιες ημέρες όπου ακόμη και η φύση λες και εναντιώνεται στη δύναμή τους για ζωή και θέλει να τους αποδείξει το περιττό του αναπνέειν. Εμείς μέσα στα σπιτια μας, να παρακολουθούμε με ανοιχτή τη θέρμανση την κακοκαιρία σα να βλέπαμε ένα ρεαλιστικό ντοκιμαντέρ ή ένα ζωντανό πίνακα ζωγραφικής.
Και έξω από τα σπίτια μας, λίγα μέτρα πιο πέρα υπάρχουν άνθρωποι των οποίων οι αναπνοές παγώνουν, η σκέψη βυθίζεται στο λήθαργο του κρύου, και τα δάκρυα παγωμένα και αυτά κυλούν στις καρδιές τους, αιχμηρά μαχαίρια σα τιμωρία για τίποτε.
Σκληρή η κοινωνία μας, και εγώ μέλος αυτής. Πρέπει να αλλάξουμε. Είμαστε άνθρωποι.
