Η ΜΠΟΥΝΙΑ

Πολλοί αναρωτιούνται για ποιο λόγο εμείς οι οπαδοί του ΠΑΟΚ θεωρήσαμε μπουνιά στο κατεστημένο ότι έγινε την περασμένη Κυριακή.
Αυτή είναι μια παλιά ιστορία που έχει την αρχή της στη ψυχοσύνθεση του Έλληνα και στη μεγάλη σημασία που δίνει σε κεντρικό επίπεδο διαχείρισης των πραγμάτων μη πιστεύοντας ποτέ πως και η περιφέρεια έχει τη δικής της δυναμική.
Μια περιφέρεια είναι και η Θεσσαλονίκη η οποία αφέθηκε στη μοίρα της και εμείς μπλεγμένοι στη καθημερινή μας μιζέρια και φτώχια δε μπορέσαμε ποτέ μέχρι τώρα να δημιουργήσουμε κάτι άξιο που να παρέμεινε εδώ.
Μια γκρίνια συνεχόμενη που έχει όμως λογική και βάση, μια απογοήτευση που μας έκανε να πιστέψουμε οποιοδήποτε μας χρύσωνε το χάπι ή μας έπειθε ότι θα μας βγάλει από την πορεία που ακολουθούμε. Και εμείς ευκολόπιστοι σαν ιθαγενείς πιστεύαμε τα καθρεπτάκια και εκλέγαμε τους ψευτοάρχοντες που μας καταδυναστεύουν μέχρι τώρα και συγχωρούσαμε όσους μας πλήγωσαν γιατί πιστεύαμε την ανειλικρινή τους συγνώμη.
Μια κεντρική διοίκηση που δεν αφήνει την περιφέρεια να ανασάνει, την πνίγει, τη χρησιμοποιεί, λαμβάνει ότι έχει να της προσφέρει και μετά της πετάει ξεροκόκκαλα να γλύψει. Αυτή η συμπεριφορά συνέβαινε στα δημόσια έργα, στους οικονομικούς πόρους και στον αθλητισμό. Χρόνια αδικιών και κλέψιμο τίτλων έφεραν μια απαξίωση και μια αλήτικη πολλές φορές συμπεριφορά από μέρους μας. Η αδικία σε τρελαίνει και αν γενικά η ζωή σου έχει πάρει λανθασμένη πορεία μπορεί να οδηγηθείς σε άπρεπες συμπεριφορές.
Μα πιστεύουμε πως κάτι καινούργιο δημιουργήτε πλέον στην πόλη μας και στην ομάδα μας.
και αυτή η μπουνιά ήταν η απαρχή της αντεπίθεσης, μιας ειρηνικής αντεπίθεσης κόντρα σε αδικίες και απαξιώσεις. Μα κάθε επανάσταση, σε οποιοδήποτε τομέα έχει και τα θύματά της. Δεν είμαι υπέρ της βίας, ποτέ δε βιοπράγησα, θέλω μια ειρηνική επανάσταση, ξια πορεία προς τη δικαιοσύνη. Και αυτή η γροθιά αν και κατακριταία ήταν αντικείμενο πρόκλησης και το λάβαρο ότι τέρμα πλέον οι αδικίες πάνω στο κορμί και τη ψυχή μου. Είμαστε εδώ με σφιγμένες γροθιές και έχουμε και εμείς δικαίωμα στο όνειρο.

ΠΡΟΩΡΗ ΩΡΙΜΑΝΣΗ

Σα να μη ζούμε έτσι και αλλιώς σε εποχές πολύ πονηρές, υπάρχουν συμπεριφορές ατόμων που ενισχύουν τη διαδικασία της πρόωρης σεξουαλικής ωρίμανσης σε παιδιά μικρής ηλικίας. Με μεγάλη ευκολία βλέπω στο θεραπευτήριο γονείς να βάφουν τα νύχια των κοριτσιών τους από τη ηλικία των 4 ετών και πραγματικά προσπαθώ να φανταστώ τα κίνητρα και τις επιδιώξεις μιας τέτοιας πράξης. Γιατί θεωρώ πως αυτές οι συμπεριφορές καταγράφονται στη μνήμη των παιδιών, αλλοτριώνουν το ψυχικό τους κόσμο και επηρεάζουν την μετέπειτα τους πορεία.
Προσπαθούν να αποδείξουν τι οι γονείς με αυτές τις ανοησίες; Την ανικανότητά τους να τιθασεύσουν τα θέλω των παιδιών τους; Αυτό φαίνεται και δε χρειάζεται τόσο χαρακτηριστικές αποδείξεις. Τη διάθεσή τους να δημιουργήσουν ένα παιδί έτσι όπως θα ήθελαν αυτοί να είναι ο ευατός τους; Γιατί η προσπάθεια ανάδειξης του παιδιού πρέπει να έχει βάση την εξωτερική του ομορφιά και ωριμότητα αντί ενός ισορροπημένου εσωτερικού κόσμους και μιας ειίκρινούς παιδικής συμπεριφοράς;
Το θέμα είναι ότι αυτή η πρόωρη ωρίμανση θα έχει αντίκτυπο αργότερα στη συμπεριφορά του παιδιού, και θεωρώ αδύνατο αυτό το κορίτσι να γλυτώσει από την κατάπτωση στις εύκολες, γρήγορες, ημερήσιες σχέσεις και από μια διαρκή επιβεβαίωση της σεξουαλικότητάς του. Κάτι που πάντα φέρνει μια ανασφάλια συναισθηματική και οδηγεί στην απώλεια της εσωτερικής ισορροπίας.
Μα οι γονείς δε σκέφτονται τόσο μακρυά, τους φτάνει να ακούνε όμορφα λόγια για το πόσο περιποιημένα είναι τα κορίτσια τους και ας λένε οι τιμητές από μέσα τους "σαν μεγαλώσει αυτή η μικρή θα γίνει..."!
Δεν είμαι συντηρητικός γιατί δεν είναι συντήρηση ο σωστός τρόπος διαπεδαγώγησης των παιδιών μας, γιατί είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να περνάν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους μοιάζοντας, νοιώθοντας και συμπεριφερόμενα σαν παιδιά.