ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ

Γυρίζοντας πριν από ένα δίωρο σπίτι μετά από μια κουραστική ημέρα στη δουλειά αντιλήφθηκα για ακόμη μία φορά πως έχουμε καταφέρει οι σύγχρονοι άνθρωποι να έχουμε μια ζωή μέσα στη πίεση και το άγχος, κυνηγώντας αδιάκοπα το χρόνο που περνά δίπλα μας χωρίς να προλαβαίνουμε να γευτούμε λίγο από το άρωμά του. Ανυπομονώ κάθε φορά να έρθει η Κυριακή να δώσω λίγο χρόνο στον ευατό μου και σε ότι με ευχαριστεί, μα μόλις προλάβω να ανακαλύψω την πραγματική ομορφιά της ζωής ο αδυσώπητος χρόνος με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Δική μου η ευθύνη. Δική μου η ζωή. Δε φτάνει μια επανάσταση ατομική, θέλει μια συλλογική επαναδιαπαγμάτευση των ανθρώπινων ιδανικών και του τι ζητάμε σε αυτόν τον κόσμο. Μάλλον είναι αργά πλέον για μια τόσο ριζική αλλαγή στις κοινωνίες που ζούμε μα επειδή δε μας έμειναν πολλά ουσιαστικά πράγματα σε αυτή τη ζωή για τα οποία αξίζει να αγωνιζόμαστε ας κάνει ο καθένας μια μικρή επανάσταση μήπως και αντικύσει στα μάτια την ουσία της ζωής του, και η νίκη του καθενός γίνει νίκη ολόκληρης της ανθρωπότητας.