ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

Συνεχίζοντας την παρακολούθηση των ντοκιμαντέρ του BBC για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν είναι κάθε φορά τόσο έντονα που αισθάνομαι αδικημένος σε κάθε αδικία, αισθάνομαι πληγωμένος σε κάθε μάχη, ηττημένος σε κάθε ήττα και νικητής σε κάθε νίκη. Μα πάνω από όλα αισθάνομαι να με πνίγουν τόσα ερωτηματικά για το πως επέτρεψε η ανθρωπότητα να διεξαχθεί αυτός ο πόλεμος, να χαθούν τόσες ανθρώπινες ζωές. Μιλάμε για αριθμούς νεκρών μα δεν αντιλαμβανόμαστε πάντα πως πίσω από κάθε αριθμό κρύβεται μια προσωπικότητα, ένας άνθρωπος που είχε την τύχη να έρθει σε αυτή τη ζωή, μα την ατυχία να έρθει εκείνα τα χρόνια, με αποτέλεσμα να χάσει πεθαίνοντας τη μοναδική ευκαιρία που έχει ο καθένας μας να δημιουργήσει οικογένεια, να αγαπηθεί και να αγαπήσει, να προσφέρει με τις δυνάμεις του στην εξέλιξη αυτού του κόσμου. Άνθρωποι που δεν έζησαν όσο τους αναλογούσε να ζήσουν, μαχητές και άμαχοι.

Άνθρωποι πολλοί εκ των οποίων εξακολουθούν να πιστεύουν πως ήταν δίκαιος εκείνος ο αγώνας. Εγκληματίες οι οποίοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως οι πράξεις του ήταν ορθές και νόμιμες. Εγκληματίες από κάθε πλευρά.

Μα το έγκλημα είναι έγκλημα όσες δικαιολογίες και αν υπάρχουν όσα ελαφρυντικά και αν σου αναλογούν. Η άγνοια είναι έγκλημα, η εκδίκηση είναι έγκλημα, η υποταγή είναι έγκλημα. Δεν υπάρχουν εντολές που είσαι υποχρεωμένος να εκτελέσεις, υπάρχουν άνθρωποι που αγνοούν άδικες εντολές αναγνωρίζοντας τις συνέπειες των πράξεών τους. Και τις εντολές τις κρίνει η ηθική και η παιδεία του καθενός μας. Είναι λογικό να φοβάσαι το θάνατο μα αν όλοι τον φοβούνταν λιγότερο και ενωμένοι επαναστατούσαν στις εντολές των ανωτέρων τους η κοινωνία θα ήταν πολύ διαφορετική. Δεν είναι αναρχία η άρνηση υπακοής για λόγους προσωπικής ηθικής. Δεν είναι αναρχία να αρνείσαι να εκτελέσεις παιδιά και γυναίκες, όταν στα πρόσωπά τους αντικρίζεις τους δικούς σου ανθρώπους. Αναρχία είναι να επιτρέπεις σε υπερφιλόδοξους, εγωιστές, αμοραλιστές ηγέτες να γράφουν την ιστορία του πλανήτη.

Ο πόλεμος είναι πόλεμος, είναι αγώνας επιβίωσης και τότε είναι ακόμη πιο δύσκολο να ελέγξεις τα ένστικτα και τα ηθικά διλήμματα των πάντων. Για αυτό το λόγο το ουσιαστικό δεν είναι να αναζητάς συγχώρεση, βοήθεια, ηθικές αξίες σε καιρό πολέμου μα σε περιόδους ειρήνης.

Αν το προσωπικό συμφέρον πολιτικών δεν άφηνε στην εξουσία αιμοσταγείς δικτάτορες... αν τα συμφέροντα των λαών δεν επέτρεπαν τη διακυβέρνηση των χωρών τους από υπερφίαλους εγκληματίες ψευδοοραματιστές... αν τα συμφέροντα των υπερδυνάμεων δεν τιμωρούσαν βάναυσα το γερμανικό λαό μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο... αν ο κάθε απλός οπλίτης δεν υπάκουε πιστά σε κάθε εντολή...αν βιομήχανοι δεν εκμεταλλεύονταν τις συνθήκες για να πλουτίσουν... αν απλοί πολίτες δεν παζάρευαν τη σωτηρία συνανθρώπων τους για οικονομική οφέλη... αν ο καθένας μας αντιδρούσε έγκαιρα σε παράλογες φωνές περί καθαρότητας των φυλών, σε εθνικιστικές κορώνες, σε αντιδημοκρατικές εξάρσεις, σε συνθήματα κατά της ελευθερίας...

Για αυτά πρέπει να παλεύουμε εν καιρώ ειρήνης. Αυτόν τον πόλεμο αξίζει να το διεξάγουμε.

Μην αναζητάμε ηθική όταν ο καθένας αντικρίζει το θάνατο. Τότε κυριαρχεί το ένστικτο της επιβίωσης και ως ζώα που είμαστε το διαθέτουμε ισχυρό. Λίγοι είναι τόσο δυνατοί για να βάλουν τις ηθικές τους αξίες πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον και την όρεξη τους για ζωή.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες.

Οι υπόλοιποι ας πολεμήσουν στη διάρκεια της ειρήνης, όπου καμία δειλία δε δικαιολογείται.