ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ

Δύο γεγονότα που συνέβησαν χτες με έκαναν να αναρωτηθώ για το μεγαλείο, την πολυπλοκότητα και την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης. Και αναφέρομαι στη φύση και όχι στη ψυχή όπως ίσως θα ήταν ο περισσότερο δόκιμος όρος, γιατί απλά θεωρώ πως μέσα μας δεν υπάρχει ένα σύνολο ηθικών και πνευματικών στοιχείων, αιωρούμενων τα οποία να αποτελούν τη ψυχή του ανθρώπου. Ψυχή είναι το σύνολο κάποιων ιδιοτήτων του ανθρώπου, που για πρακτικούς λόγους και για να υπάρχει κάποιο αντικείμενο καθοδήγησης και ελέγχου, ονομάστηκε έτσι. Αυτό όμως είναι θέμα μιας άλλη συζήτησης.

Χτες παραβρέθηκα σε μία βάπτιση κατά την οποία ανάδοχος ήταν μια κοπέλα την οποία κάνω θεραπεία μετά από ένα ισχυρό εγκεφαλικό που υπέστει. θαύμασα το μεγαλείο της φύσης του ανθρώπου, καταρχήν εξαιτίας της απόφασής της να είναι εκεί και να μη δειλιάσει κρύβοντας το πρόβλημά της στα όρια του συγγενικού της περιβάλλοντος. Θαύμασα το χαμόγελο, το πικρό χαμόγελο, μα τόσο ανθώπινο, το δικό της μα και όλων όσων βρέθηκαν στο χθεσινό μυστήριο. Θαύμασα το γεγονός ότι κανένας δεν έδωσε μεγάλη σημασία στη διαφορετικότητα και αν κάποιος είχε μέσα του ερωτηματικά και σκέψεις θεωρώ πως ήταν στα πλαίσια του ανθρώπινου ενδιαφέροντος. Και αν όχι ο καθένας ας κριθεί από τη συνείδησή του. Αναφέρομαι σε μία νεαρή κοπέλα συνομήλική μου η οποία έχει το θάρρος να συνεχίζει τη ζωή της και να πιστεύει στη δύναμη του ανθρώπου να ξεπερνά το αξεπέραστο βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις.

Από την άλλη δε θα μπορούσε να περάσει ασχολίαστο και απαρατήρητο το κλάμα του αρχιεπισκόπου στη χθεσινή εορταστική του ημέρα. Είναι απολύτος κατανοητός ο πόνος που περνάει, γιατί πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να αντιλαμβάνεσαι ότι χάνεται η ζωή σου και ότι αυτός ο κόσμος στον οποίο γεννήθηκες, μεγάλωσες, ανατράφηκες, μεγαλούργησες θα είναι σύντομα παρελθόν αποδεχόμενος κι εσύ τη μοίρα όλων των ανθρώπων που είναι ο θάνατος. Καλά όλα αυτά αν δεν ήταν αρχιεπίσκοπος. Που είναι τα λόγια παρηγοριάς που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι της θρησκείας εκ του ασφαλούς στις κηδείες των δικών μας ανθρώπων; Που είναι τα γαλήνια μηνύματα για τη ζωή μετά το θάνατο; Γιατί τέτοια αγωνία και τέτοια απελπισία εκ μέρους του αρχιεπισκόπου όταν τόσα χρόνια διδασκόμαστε ότι η πραγματική ζωή είναι η μετα θάνατο και ότι για εκείνη πρέπει πάνω από όλα να παλέψουμε; Η απελπισία και το κλάμα είναι απολύτος ανθρώπινα και σεβαστά χαρακτηριστικά. Το μη ανθρώπινο είναι τα ψεύτικα και ουτοπικά λόγια παρηγοριάς μπροστά στο αδιέξοδο του θανάτου.