Έμαθα χτες πως οι δύο πολιτικοί άντρες που εκπροσωπούν τη Θεσσαλονίκη, ο δήμαρχος και ο νομάρχης, είχαν έντονη διαμάχη για το ποιος από τους δύο θα έχει την ευθύνη να υψώσει μια ιστορική σημαία στο λευκό πύργο.
Είναι μια κατάσταση η οποία δε με εντυπωσιάζει διότι δεν περίμενα ποτέ τίποτε καλύτερο και τίποτε ουσιαστικότερο από δύο πολιτικούς με αυτή τη νοημοσύνη, η οποία έχει αποδειχτεί σε πολλές περιπτώσεις ότι είναι εγωκεντρική, ανώριμη, επικίνδυνη και κατώτερη των προσδοκιών και της εποχής στην οποία ζούμε.
Εμένα προσωπικά η εκπροσώπευση από αυτούς τους δύο άντρες με προσβάλλει μα επειδή έχουμε δημοκρατία και επειδή είναι δικαίωμα του καθενός να εκλέγει τον όποιο απίθανο λαϊκιστή επιθυμεί, θα περιμένω την επόμενη τετραετία μήπως και οι κάτοικοι αυτής της πόλης αποκτήσουν παραπάνω κρίση και αποφασίσουν να εξαλείψουν από το προσκήνιο τέτοιες πολιτικές α-προσωπικότητες.
Διαμάχη για μια σημαία από δύο ανθρώπους οι οποίοι προς κάθε πλευρά και με κάθε αφορμή, δε χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν την αγάπη του και την πίστη τους προς την πατρίδα. Μα κανένας δεν είναι πιο αστείος από αυτόν που υπερβάλλει, ειδικά όταν αυτή η υπερβολή έχει να κάνει με τη δήλωση εκ του ασφαλούς πίστης προς την πατρίδα. Και όμως αυτοί οι ίδιοι εκμεταλλευτές του λαϊκού συναισθήματος, προσβάλλουν τη σημαία και απλά τη χρησιμοποιούν σαν αντικείμενο για την προσωπικής τους ανάδειξη. Και αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι πατριώτες. Αυτοί οι πατριδοκάπηλοι.
Μα οι ευθύνη δεν είναι δική τους. Η ευθύνη είναι όσων τους τοποθέτησαν εκεί, είναι περήφανοι για αυτούς και τους ξαναεκλέγουν. Ίσως γιατί ο απλός πολίτης ψάχνει κάποιον άνθρωπο της διπλανής του πόρτας να τον εκπροσωπεί ακόμη και αν αυτός σε μια κοινωνία με παιδεία και κρίση θα έπρεπε να είναι υπό ψυχιατρική παρακολούθηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου