Δε θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα το Νίκο Ξυλούρη να τραγουδάει, μα το γεγονός είναι τοι κανενός η φωνή δε με έχει σημαδέψει τόσο πολύ όσο η δική. Πόσο νωρίς που έφυγε... Εγώ μικρό παιδάκι τότε δε το θυμάμαι ούτε σα στιγμή και αναζητώ τώρα εκείνες τις τελευταίες του στιγμές, τις τελευταίες ώρες πριν η μαγική του φωνή σβήσει για πάντα από αυτον τον "ψέυτη κόσμο".
Είναι αμέτρητες οι φορές που έχω αισθανθεί ένα μείγμα σπάνιων και πολύπλοκων συναισθημάτων όταν τον ακούω να οραματίζεται με τη φωνή του ένα καλύτερο κόσμο. Ανασταίνομαι σαν άνθρωπος κάθε φορά που τον ακούω να τραγουδά την "μπαλάντα του-κυρ Μέντιου", αισθάνομαι σαν παγκόσμιος πατέρας κάθε φορά που τον ακούω να τραγουδά τους "πόνους της παναγιάς", νιώθω έτοιμος να δώσω και ζωή μου για την ελευθερία όταν τον ακούω να απαγγέλει το "και να αδερφέ μου" και ημερώνω την ανησυχία του θανάτου ακούγοντας του "μάνα σαν ερθούν οι φίλοι μου".
Όλα τραγούδια τόσο μοναδικά, και άλλα τόσα μοναδικά και εκείνα.
Και η φωνή του πάντα μέσα στα αυτιά μου να στέλνει μηνύματα από έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, λιγότερο εγωιστικό, περισσότερο σπλαχνικό και οραματιστή. Μηνύματα που αδυνατούν να φτάσουν εύκολα στο δικό μας σκληρό και εγωιστή κόσμο, να μένουν σαν αγάλματα καθάρια στης φύσης τα μπαλκόνια περιμένοντας τη φθορά του χρόνου να τα καταστρέψει αφού κανείς δεν αφουγκράζεται την αξία τους για να τα τποθετήσει σε μία περίοπτη θέση και όλη η ανθρωπότητα να τα έχει οδηγό της.
Δεν ήταν τυχερός φεύγοντας τόσο νωρίς από τη ζωή μα ίσως ήταν τυχερός που δεν είδε την κατάντια της ανθρωπότητας. Αυτός ο κόσμος που ζούμε σήμερα δεν ήταν για τα αθώα μάτια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου