Δεν είμαι από αυτούς που αρνητικά μελαγχολούν από τη σκοτεινή δύναμη της βροχής. Δεν είμαι από αυτούς που το γκρίζο χρώμα των ουρανών τους οδηγεί σε μία τάση ακινητικότητας. Δεν είμαι από αυτούς που το χρώμα των συννέφων επηρεάζει την αισιόδοξία τους.
Είμαι από αυτούς που ταξιδεύουν με τα γκρίζα σύννεφα, είμαι από αυτούς που πίσω από κάθε σύννεφο οραματίζονται έναν σχηματισμό, είμαι από αυτούς που θεωρούν πως η βροχή είναι η φωνή της φύσης προς τον άνθρωπο.
Και τέτοιες ημέρες μου αρέσει να περπατάω με γυμνά πόδια σε παραλίες, σε ακρογιαλιές, μοναχικές και απομονωμένες από το θόρυβο και την βιασύνη της ζωής. Με τη θάλασσα μια μεγαγχολικά όμορφη συντροφιά, τα κύματα να σκάνε δίπλα μου σαν χέρια μικρών παιδιών που θέλουν να με χαιδέψουν και τα αποτυπώματα των ποδιών μου να σχηματίζονται στην άμμο λίγο πριν το επόμενο κύμα τα καταπιεί με το ερωτικό του στόμα.
Να περπατάω ώρες ολόκληρες σε αυτό το αγαπημένο μου περιβάλλον, να αναπολώ, να σκέφτομαι, να οραματίζομαι, να κάνω κριτική για τη ζωή μου, με συμπαραστάτη και ακροατή μια τόσο ζωντανή και έτοιμη να σου λύσει κάθε ερώτημα φύση. Να ζητάω συγχώρεση απο το γκρι χρώμα, από τα αδέρφια μου τα κύματα, από τους φίλους μου τους κόκκους άμμου και από τη μάνα μου τη θάλασσα.
Με ανάσες βαθειές, ζωντανές, μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής μου, να ανασαίνω ζωή, να μου δίνεται ζωή. Το ελαφρό αεράκι, τα φύκια στο όριο των κυμάτων με την παραλία, τα πουλιά να μονολογούν το δικό τους έρωτα, μόνος και τόσο συντροφεμένος σε αυτή τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου