ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

Σήμερα αποφάσισα να κατέβω περίπατο στην παραλία της πόλης και 3 γεγονότα που θα περιγράψω παρακάτω πιστεύω πως δικαιωματικά θα λάβουν χώρο στο ιστολόγιό μου.
1. Η απίστευτη βρωμιά της θάλασσας. Ντροπή και όνιδος για τους κατοίκους της πόλης μας και τους αιρετούς άρχοντές της. Μια ημέρα στην οποία η Θεσσαλονίκη υποτίθεται ότι έχει την τιμητική της κανένας δεν ασχολήθηκε με αυτό το πρόβλημα της αισθητικής όλων μας. Κάθε βήμα στην παραλία γίνονταν συντροφιά με κάθε λογής σκουπίδια σε τέτοιο σημείο που απέφευγα επιμελώς να κοιτάζω προς τη θάλασσα. Και την αγαπώ τόσο πολύ, την έχω δίπλα μου και η αδιαφορία και ανικανότητα όλων μας την έχουν καταστρέψει. Κρίμα...
2. Η ταλαιπωρία οδηγών στη λεωφόρο Νίκης επειδή οι υποτιθέμενοι επίσημοι αποφάσισαν να κάνουν χώρο στάθμευσής τους το μισό δρόμο. Λες και δε μπορούσαν να έρθουν με τα πανάκριβα οχήματά, που δε θεωρώ ότι οι περισσότεροι από αυτούς αξίζουν να έχουν, και αυτά να σταθμεύσουν κάπου αλλού για να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος άδικα. Μα ποιος να βγάλει μια κραυγή συμπεριλαμβανομένου και του ευατού μου, και να αντιδράσει για αυτή την αντιδημοκρατική συμπεριφορά. Την ώρα που περνούσα δίπλα από τους ομιλητές με το αυτοκίνητό μου, άκουγα στο ραδιόφωνο τους "Μοιραίους" του Βάρναλη και η σκέψη να ανοίξω ορθάνοιχτα τα παράθυρα και το ραδιόφωνο να ακούγεται με τη μέγιστή του ισχύ ήταν πολύ δελεαστική... Μα ούτε για αυτήν την αντίδραση δεν κάνω.
3. Συνάντησα στο δρόμο μεθυσμένους, φτωχούς, μια ηλικιωμένη κυρία που τραγουδούσε μόνη της στο πλακόστρωτο και αντιλήφθηκα για ακόμη μία φορά πόσες διαφορετικές κοινωνίες υπάρχουν σε αυτή την πόλη, σε κάθε πόλη, κρυμμένες, φοβισμένες και αβοήθητες. Πόσες ζωές πίσω από τα φώτα της προόδου που εκτυφλώνουν όλους μας και μας εμποδίζουν να αγαπήσουμε και να βοηθήσουμε τον διπλανό μας στον οποίο η τύχη δεν ήταν τόσο γενναιόδωρη.
Τόσες σκέψεις στη διάρκεια μιας βόλτας. Πρέπει να ζεις με τους ανθρώπους για να γνωρίζεις τη ζωή.