ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Μία από τις χειρότερες στιγμές στο επάγγελμά μου είναι όταν τυχαία το μάτι μου πέφτει πάνω σε μία παλιά φωτογραφία του ανθρώπου που εκείνη τη στιγμή κάνω φυσικοθεραπεία.

Είναι κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα, ένα χτύπημα βαρύ στην καρδιά μου και ένα σφίξιμο για μια ζωή που τόσο πολύ έχει αλλάξει. Και μιλάω για τους ασθενείς μου των οποίων το κινητικό και νοητικό πρόβλημα δεν πρόκειται εξ ολοκλήρου να διορθωθεί και είναι διαφορετικοί σε όλα τα επίπεδα από τη φωτογραφία.

Εκεί με βλέμμα λαμπερό, χωρίς φοβίες για τίποτα, έτοιμοι να ρουφήξουν το μεδούλι της ζωής, όρθιοι, επιβλητικοί, μαχητές, όμορφοι, να ατενίζουν με αισιοδοξία το φακό και το μέλλον.

Και μετά η αλλαγή, και η κινητική ή νοητική καθήλωση και ποιο από τα δύο είναι πιο δύσκολο ακόμη δεν έχω διακρίνει. Διαφορετικά πρόσωπα από τον πόνο, από τα φάρμακα, από την απογοήτευση, με τα μάτια αδύναμα, τα νοιώθεις, τα αισθάνεσαι καρφωμένα πάνω σου να έχουν χάσει την παλιά του αυτοπεποίθηση και λάμψη.

Εκεί στις παραλίες, μέσα σε αυτοκίνητα, στις αποφοιτήσεις και τώρα καρφωμένοι σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, σε ένα στενό κρεβάτι το οποίο εγκλωβίζει μέσα του κάθε τους όνειρο. Και όταν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, όλα είναι διαφορετικά και η ελπίδα είναι δυνατή και γεμίζει με χαμόγελο και ζωντάνια αυτά τα πρόσωπα. Μα όταν ο στόχος είναι η σταθερότητα στην υπάρχουσα κατάσταση δεν αντέχετε η νοητική ακεραιότητα και το μόνιμο βλέμμα θλίψης και αδικίας που καρφώνεται πάνω σου, εισχωρεί σε ότι πιο ευαίσθητο έχεις μέσα σου και νοίωθεις να έχεις ευθύνη για το πριν και το μέλλον ενός ανθρώπου χωρίς να έχεις πολλά εφόδια στα χέρια σου, φυλακισμένος και εσύ στα όρια της ανθρώπινής σου υπόστασης.

Πως αλλάζει η εικόνα του ανθρώπου που περνάει μια δοκιμασία, κάθε ίχνος πόνου, κάθε άγρυπνη νύχτα, κάθε μορφασμός απογοήτευσης είναι ζωγραφισμένα πάνω στο πρόσωπο, που βλέπει τη ζωή να φεύγει. Μα πρέπει πάντα να παλεύσεις για τη μία ζωή σου και η λάμψη από την παλιά φωτογραφία να έρθει και πάλι μέσα στην ίριδά σου, έτσι ώστε και το παρόν να γίνει πιο λαμπερό, γιατί ακόμη μπορείς να χαμογελάς και εξακολουθείς να χαμογελάς υπέροχα.