O κόσμος γύρω μας, όλοι μας είμαστε τόσο αγχωμένοι, τόσο απογοητευμένοι, τόσο μελαγχολικοί με την κατάσταση που έχει φτάσει η προσωπική μας οικονομική κατάσταση.
Ένα ατελείωτο τρέξιμο χωρίς ανταμοιβή, χωρίς να έχεις την ικανότητα (η θέληση πια δε μετράει) να βάλεις κάποια χρήματα στην άκρη και αναρωτιέσαι πόσο ακόμη θα πρέπει να δουλεύεις, πόσες ώρες ακόμη από τις λίγες που έχουν απομείνει στη διάθεσή μας θα πρέπει να προσφέρεις στην θέληση σου να παρέχεις όσα περισσότερα μπορείς στα άτομα που αγαπάς.
Η κυβέρνηση απαθής και ανίκανη, η χειρότερη κυβέρνηση των μεταπολιτευτικών χρόνων, να μη μπορεί να ελέγξει, να ρυθμίσει , να τροποποιήσει τίποτα και εμείς να πέφτουμε θύματα συνανθρώπων μας οι οποίοι αποφασίζουν να πλουτίσουν εις βάρος όλων μας.
Αυξήσεις χωρίς μέτρο, χωρίς λογική, παντού και εμείς πάλι καλά λέμε γιατί δε θα μπορούσα να το παίξω θύμα όταν έχω χρήματα για μια αρκετά αξιοπρεπή ζωή. Όλα αυτά βεβαια με πολλές ώρες εργασίας την εβδομάδα.
Μα όσο σκέφτομαι όλους τους ηλικιωμένους με τις απίστευτες συντάξεις που πέρνουν, όλες τις οικογένειες με τον ένα μισθό να προσπάθούν να θρέψουν τους ευατούς τους και τους ανθρώπους που αγαπάν πραγματικά με πιάνει μια απελπισία και ένας διάχυτος φόβος.
Και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που όλοι αυτοί οι σύγχρονοι είλωτες θα ξεσηκωθούν και θα καταπιούν όλους μας, γιατί και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε το πρόβλημα, να λυπούμαστε μα απορροφημένοι στο δικό μας αγώνα ξεχνάμε ότι κάποιοι άλλοι δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε αγώνα να δώσουν.
Και αυτή η ημέρα φαίνεται ότι πλησιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου