ΛΟΓΙΑ, ΑΝΕΜΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ

Κύριε Γιώργο σε παρακολούθησα προχτές να χειροκροτείς,
στα σκαλοπάτια που όλοι μας ρίξαμε δάκρυα πόνου,
να περηφανεύεσαι για τα χέρια σου που άτιμες υπογραφές σκαρώσανε,
να περηφανεύεσαι για τα μάτια σου που σφαλιστά μπροστά μας απέμειναν.

Και σε θυμάμαι μια ζεστή βραδιά ξεχασμένης άνοιξης
κάτω από την ανθισμένη αμυγδαλιά που μαζί είχαμε φυτέψει,
να μου μιλάς για τα ανθρώπινα ιδανικά, τα ανθρώπινα δάκρυα,
τον κόσμο που στα όνειρά σου φαντάζεσαι να αλλάζει
και μου τόνιζες πως αξίζει η προσπάθεια.

Θυμάμαι τα μεσήλικα σου μάτια να με κοιτάζουν ικετευτικά,
αναζητώντας να λάβουν το μήνυμα της κατανόησής μου,
αυτά τα μάτια που κρύβουν τελικά τόση διπροσωπία,
και κάτω από τον έναστρο ουρανό είχαν μια λάμψη,
μα ήταν ψεύτικη,
δανεική από των άστρων το φέγγος.

Αναζητώ την πορεία των λόγων σου στο πέρασμα των χρόνων,
σκέφτομαι οι πράξεις και τα λόγια πόσο απέχουν,
θυμώνω με τον εαυτό μου που πρότυπο σε είχε,
λυπάμαι για τα οράματά σου που ακροβατώντας έπεσαν.

Τσακίστηκαν στα σκληρά και αμείλικτα εδάφη των συμφερόντων,
μαράθηκαν σαν τριαντάφυλλα που ορκίστηκαν να μην ξανανθίσουν,
εγκλωβίστηκαν στην προσωρινή θαλπωρή της δικής σου αγωνίας,
οράματα στιγμιαία που γίνανε μακροχρόνιες πλάνες, οράματα δηλητήριο για όσους γεύτηκαν το νέκταρ τους.