ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ

Με έχει κουράσει πραγματικά η ηρωοποίησή του Αρχιεπισκόπου και ο αισθηματικοσυγκινητικός τρόπος με τον οποίο περιγράφουν το θάρρος με το οποίο αντιμετωπίζει την πάθησή του. Λες και οι υπόλοιποι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τον καρκίνο τρέχουν ολημερίς στο δρόμο αλάφρωνες, τραβώντας τα μαλλιά τους και μοιρολογώντας για το τι τους συνέβει. Λες και οι υπόλοιποι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν παθήσεις που δεν μπορούν να ιαθούν και οδηγούν στο θάνατο γίνονται αγρίμια με την οικογένειά τους, επιτίθενται φραστικά και σωματικά σε όποιον του πλησιάζει και από το πρωί μέχρι το βράδυ γκρινιάζουν και κλαψουρίζουν.

Έχω γνωρίσει και προσωπικά μα έχω διαβάσει και συμπεριφορές ανθρώπων πολύ πιο νέων με οικογένεια, ακόμη και παιδιών, και ήταν πραγματικά απίστευτος ο τρόπος με το οποίο αντιμετώπισαν μια θανάσιμη για την υγεία τους απειλή και έδειξαν το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Μα δεν πράξανε με τέτοιο κουράγιο για τη δημοσιοποίησή του ούτε για τη υστεροφημία τους. Και δε ξέρω κατά πόσο αυτή η εμμονή των μέσων είναι απόφαση του ίδιου του χριστόδουλου, του κύκλου του, η των ίδιων των μέσων για μεγαλύτερη τηλεθέαση μα είναι πλέον πολύ κουραστική αυτή του η αγιοποίηση.

Κατανοώ τον πόνο του και θεωρώ λογικό να είναι πικραμένος αφού είναι νέος σχετικά ακόμη.

Μα δεν κατανοώ αυτή την υπερβολή διότι δεν έχει διαφορετική συμπεριφορά από αυτήν που έχει όποιος αντιμετωπίζει ένα τέτοιο πρόβλημα μέσα στο σπίτι του. Ας μην αγιοποιούμε για χάρη εντυπώσεων φυσιολογικούς ανθρώπους, ας τους αφήσουμε στο μεγαλείο που περικλύει η λέξη άνθρωπος.