Έτυχε προχτές και βρέθηκα στη μονάδα εντατικής νοσηλείας της νεογνολογικης κλινικής του Ιπποκρατείου νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη.
Έτσι όπως παρατηρούσα τα βρέφη, διαφορετικά σε μέγεθος, σε βάρος, σε χρώμα μα τόσο ευαίσθητα όλα έπεσε η προσοχή μου σε ένα μικρό κοριτσάκι όπως διάβασα στην ταμπέλα με εγχειρισμένη την κοιλιακή της χώρα. Αναρωτιόμουν τι να συνεβει σε τόσο μικρή ηλικία, τι να νοιώθει άραγε και τι συναισθήματα να έχουν οι γονείς της. Όλα αυτά με μια ευχή να πάνε όλα καλά και να μεγαλώσει με υγεία.
Δίπλα μου η παιδίατρος αντιλήφθηκε την απορία μου, μου εξήγησε το ιστορικό και μου είπε στο τέλος πως η κατάσταση της μικρής είναι μη συμβατή με τη ζωή. Δεν ήταν βιώσιμη.
Ένα σφίξιμο ένοιωσα στην καρδιά μου και μια λαχτάρα να το ξαναδώ. Ένα μωράκι 2 μηνών που περίμενε το θάνατο χωρίς να προλάβει να νοιώσει τίποτα από όσα πραγματικά είναι η ζωή, χωρίς να έχει νοιώσει καν τη ζεστή αγκαλιά των γονιών της αφού όλη της η μικρή ζωή πέρασε στη θερμοκοιτίδα και εκεί θα βρίσκεται μέχρι και το τέλος της. Παρέα με ένα μικρό αρκουδάκι για συντροφιά στα όνειρα που ποτέ δε θα κάνει.
Πλησίασα να το δω πιο προσεχτικά, και τότε άνοιξε τα ματάκια του και ανατρίχιασα, σφίχτηκα σε όλο μου το σώμα. Δε μπορούσα να αντιληφθώ ότι με κοιτάν δύο ματάκια που αύριο, μεθαύριο, σε ένα μήνα θα είναι για πάντα κλειστά.
Προσπάθησα να μπω μέσα στην κόρη των ματιών της λες και θα ανακάλυπτα τι θα μπορούσε να σκέφτεται. Έπαιζε με τα μάτια του χωρίς να ξέρει ότι ο θάνατος παίζει μαζί της. Δύο μάτια τόσο όμορφα, αθώα, αξέχαστα μάτια.
Μια εικόνα χαραγμένη για πάντα, δώρο για μένα που ειδα τα μάτια της μα και πόνος που αυτό το κοριτσάκι έγινε μια συγκεκριμένη ζωή μέσα από τη λάμψη των ματιών της. Στα δυο της μάτια αντίκρυσα το υπαρκτό άτομο που είχα μπροστά και όχι ένα αφηρημένο πρόσωπο όσο κρατούσε τα μάτια κλειστά. Παιχνίδια της ζωής και παιχνίδια του θανάτου με αθώα θύματα.
Το αγάπησα αυτό το κοριτσάκι. Και θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου. Ήθελα να το αγγίξω, να το αγκαλιάσω, να το φιλήσω, να νοιώσει πως είναι η αγάπη, η αγκαλιά, η ζωή.
Αυτά τα μάτια είναι μόνιμη συντροφιά μου πλέον στα όνειρα και στο ξύπνιο μου. θα μείνουν ζωντανά, έστω αυτά και μέσω αυτών θα ζει μια ζωή που ποτέ δεν πρόλαβε να ζήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου