Έχω αρκετό καιρό να γράψω στο ιστολόγιο μου. Το τρέξιμο της καθημερινότητας, η δική μου ανάγκη να προσφέρω παραπάνω πράγματα στο παιδί μου, με κράτησαν μακρυά από τη διαδικασία αυτή που τόσο συμπάθησα.
Τώρα έχει πλέον ζέστη. Αλλάξαμε εποχή, μα όλα τα υπόλοιπα παρέμειναν ίδια, αν όχι προς το χειρότερο. Η γειτονιά είναι ερημική, οι σκιές μονάχα κινούνται ανάλογα με την κατεύθυνση του δημιουργού τους, του ήλιου. Ησυχία, και μόνο τιτιβίσματα από πουλιά έξω στο μπαλκόνι και η ανάσα από το μωρό μου όπως μεταφέρεται σε εμένα από την ενδοεπικοινωνία.
Η ανάσα και το πληκτρολόγιο, ήχοι αταίριαστοι σε άλλες συνθήκες, μα τώρα φαίνεται το ένα να παίρνει δύναμη από το άλλο. Νανούρισμα και διάθεση. Όρεξη για έκφραση. Και τα χέρια να αναζητούν τις πιο σωστές λέξεις από τόσους συνδυασμούς λέξεων που μπορεί να παράγει η πλούσια μας γλώσσα.
Μου άρεσε η ιδέα μου να ξαναμπώ, να ξαναεκφραστώ από εδώ μέσα.
Και αν είναι λίγοι όσοι επισκέφτονται το ιστολόγιό μου, έστω και για αυτόν τον έναν που μου κάνει την τιμή να επιλέγει αυτή την τοποθεσία θα πρέπει να ξαναγεμίσω αυτές τις άδειες ηλεκτρονικές σελίδες με περιεχόμενο.
1 σχόλιο:
...η χαρα μου δεν ειναι που αφησες ενα σχολιο στο ιστολογιο μου,
ουτε ακομη ακομη που ξαναεμφανιστηκες, καποτε θα γινοταν αυτο,
ουτε και για την τιμη που μου κανεις με την αναρτηση σου,
η χαρα μου ειναι μεγαλη, γιατι βλεπω ενα λυρικο πνευμα που ακτινοβολει,
μεσα απο την νεα περιγραφη σου για σενα...μεσα απο το περασμα σου απο τη ζωη...
θα τα λεμε που και που φιλε καλως ηρθες
Δημοσίευση σχολίου