07:45 Και έφτασε η ώρα που θα γινόταν επιτέλους η πρώτη μου γνωριμία μαζί του. Αμηχανία, χαρά, ευτυχία, δεν το πίστευα ότι το μικρό ανθρωπάκι που κρατούσε η μαία στην αγκαλιά της, ροδαλό με το στόμα του ορθάνοιχτο να κλαίει ήταν ο γιος μου. Είχα την αίσθηση ότι κοιτούσα κάτι ξένο, κάποιου οικείου προσώπου το παιδί, μα ήταν το δικό μας απόκτημα, η δική μας συνεισφορά στη διατήρηση του ανθρώπινου γένους, η δική μας νίκη επί του θανάτου.
Το παρακολούθησα να το καθαρίζουν και τα συναισθήματα ήταν τόσο μπερδεμένα, και πίστευα και αμφέβαλλα για όσα έβλεπα. Και όταν μου είπαν να το πάρω στην αγκαλιά μου πάγωσα, δεν ήξερα τι να το κάνω. Πάει στράφι η εμπειρία του χειρισμού παιδιών που απέκτησα με τη δουλειά, ένοιωθα πως δεν ήξερα καν πως να το πιάσω. Το κοιτούσα και ένοιωθα μια ζωή να απλώνεται μπροστά με όλες τις επιτυχίες και τις απογοητεύσεις, τις χαρές και τις λύπες που θα τη συνοδεύουν.
Η ευθύνη μεγάλη, μα οι ευθύνες είναι για εμάς τους ανθρώπους ευκαιρίες να αναμετριόμαστε με τους ευατούς μας, η ευθύνη είναι η κινητήριος δύναμη των πάντων και η ανάλειψη μιας τέτοιας ευθύνης είναι μια μοναδική ανθρώπινη εμπειρία.
Είμαστε έτοιμοι για μια νέα ζωή, έτοιμοι συναισθηματικά και συμπεριφορικά να στηρίξουμε ένα ανυπεράσπιστο ανθρωπάκι από το ξεκίνημα της δικής του διαδρομής μέχρι και τη στιγμή της τελευταίας μας ανάσας.
Καλό και άξιο ταξίδι γιε μου.
2 σχόλια:
Τυχερο το παιδι σας να εχει εσενα πατερα και μανα φανταζομαι ανταξια.
Να σας ζησει και να σας φερει την ευτυχια που προσδοκατε
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ και νομίζω η χαρά μου θα γίνεται μεγαλύτερη όσο περνάει ο καιρός και αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το πλασματάκι είναι όλο δικό μου!!!
Δημοσίευση σχολίου