Ήταν ένα τόσο όμορφο πρωινό το χθεσινό. Τράβηξα την κουρτίνα δειλά δειλά και δεν απογοητεύτηκα από αυτό που ανέμενα να αντικρύσω. Μία κάτασπρη πόλη, ένα απαλό άγγιγμα λευκό και καθάριο να σκεπάζει κάθε ανθρώπου τη δυστυχία, σαν απαλό χάδι προστατευτικού γονέα. Μια αρμονία, μια γαλήνη στην ηρεμία και ησυχία του πρωινού. Ήταν τόση η ησυχία που άκουγα το χιόνι να πέφτει στις σκεπές των σπιτιών και στα τζάμια των αυτοκινήτων.
Απο μακριά έβλεπα μια καμινάδα να αφήνει απαλά το μαγευτικό της καπνό, στου ουρανού την αγκαλιά και μικρά πουλιά να σπάνε τη μονοτονία του λευκού πετώντας με ορμή στον αέρα.
Ο ουρανός κάτασπρος, να ρίχνει απλόχερα περίσσια τις μπογιές του στης γης το πονεμένο έδαφος, στης γης το πικραμένο και τόσο ταλαιπωρημένο χώμα. Και σκεφτόμουν πώς καταστρέφουμε σιγά σιγά ότι μας δημιούργησε, πώς καταστρέφουμε σιγά σιγά το ίδιο μας το σπίτι, έναν ολόκληρο πλανήτη που τόσο ευγενικά μας φιλοξενεί.
Μα οι σκέψεις αυτές ήταν τόσο πικρές για τη μαγεία που ζούσα και πίστεψα για λίγο πως πρέπει να τις βάλω στην άκρη, να γευτώ τη στιγμή, να αφεθώ στο τώρα.
Μα αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο λάθος; Όλοι ζούμε για το τώρα και ξεχνούμε το αύριο, περπατάμε στους δρόμους της ζωής μας και ας ανοίγονται πίσω χαντάκια έτσι ώστε κανένας από όσους μας ακολουθούν να μπορέσουν κάποτε να πατήσουν. Οι σκέψεις ήταν τόσο απαισιόδοξες, που απλά κούνησα αρνητικά το κεφάλι και δειλά τραβήχτηκα μέσα στο δωμάτιο, κλείνοντας τις κουρτίνες στην έρημη και προδομένη φύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου